აუ, რაღაც მინდა ვთქვააა...2

LEVANIKO · Post by **LEVANIKO** » 17 სექ 2009, 16:01

ფეხბურთის თამაში მინდააააააააააააააააააააა

pataputina · Post by **pataputina** » 17 სექ 2009, 16:18

ორი სიჩუმე ერთ ოთახში _ უკვე პოეზიაა.
ფრთხილად. მიაწექი სკამის საზურგეს, არ გაიჭრიალოს.
მშვიდად მოქაჩე სიგარეტი.
ეგონოს ოჯახს, თითქოს სამუშაოდ შეიკეტე; ეძინოს ოჯახს.
ფრთხილად გამოაბოლე პირიდან კვამლი, ისე ფრთხილად, თითქოს შიშობდე _
სულიც არ ამოვაყოლოო ჩამშვიდებულმა.
ასე ითამაშე.

ეგონოს ოჯახს. რაც უნდა, ეგონოს.
ხოლო შენ მშვიდად წრუპე ყავა,
ან ჩაი, ან არაყი, ან წყალი, და მშვიდად: ორი სიჩუმე ერთ ოთახში
პოეზიაა უკვე, დაიჯერე.

და უყურე ფურცელს, სუფთას, შენსას, რომელიც არც ისე ღრმაა.
“ვიცი, უშენოდაც ვიცი ყველაფერი”, განიშნებს იგი
და დაუჯერე _ არ შეეხო, არ გააქრო,
როგორც ხავსი და კენჭები გამჭვირვალე წყაროს ფსკერიდან _
არ აამღვრიო. ორი სიჩუმე ერთ ოთახში
ისეც პოეზიაა.
* * *

ჰხუხ

დავუბრუნდი

pataputina · Post by **pataputina** » 17 სექ 2009, 16:57

ჩვენ, ვინც არასდროს გამოვალთ გარეთ
და ხმას არასდროს შევუერთებთ მშიერ რაინდებს,
არც საპროტესტო წერილებზე მივაწერთ გვარებს
და სხვებსაც, თუკი დაგვიჯერეს, გამოვარიდებთ
ასეთ საქმეებს, დიდ საქმეებს. საკუთარ წვენში
ვინც ვიხარშებით, და ხანდახან თუკი ხმამაღლა
რამე დაგვცდება â€“ მხოლოდ ვიწრო, შინაურ წრეში,
და ისიც მაშინ, თუ სასმელმა გაგვაამაყა.

â€“ ჩვენ, ვნც არასდროს ავტუზულვართ ჩარაზულ კართან
და თუ შევდივართ, იქ შევდივართ, სადაც გვიშვებენ.
ვინც ვკეტავთ ფანჯრებს და სასწრაფოდ ვაფარებთ ფარდას,
როცა ქუჩიდან განწირული ისმის მიშველეთ.
ვინც დიდხანს არვის ვუჩერდებით სალაპარაკოდ,
განსაკუთრებით â€“ თუკი სურვილს თვითონ იჩენენ.
ვინც არა მხოლოდ წაკითხულს და სხვისგან განაგონს,
ჩვენივე თვალით ნანახსაც კი ვეღარ ვიჯერებთ.

â€“ ჩვენ, ვინც არასდროს ვეზიდებით სხვების ჩემოდნებს.
არც სხვას დავიხმართ; მითუმეტეს â€“ თუა ნაცნობი.
ვინც მუდამ ვცდილობთ, არავისგან გავირჩეოდეთ
არც სისუსტით და, მთავარია, არც ვაჟკაცობით.

â€“ ვინც ახალ ამბებს დაბალ ხმაზე ვუსმენთ ყოველთვის,
რომ მეზობელმა არ გაიგოს, ქვეყნის ავ-კარგი
ჩვენც რომ გვადარდებს. და როდესაც იქ უცხოეთის
სიახლეებზე გადადიან და დასაკარგი,
უფრო სწორად კი â€“ დასამალი, არაფერია,
ტელევიზორებს ბოლო ხმაზე ავაგუგუნებთ
და ვაღებთ ფანჯრებს. ვინც ვიცინით, როცა მღერიან,
და მაშინ ვმღერით, როცა ირგვლივ ყველა სლუკუნებს.

ნ----------------
â€“ შვილო, განა ჩვენ გაჩენიდან ასე ვიყავით!
დედის მუცლიდან, აკვნიდანვე კი არ შეგვახმა
შუშის თვალებით გაწყობილი ცვილის ნიღაბი;
შენ ეს თვალები ოცი წლის წინ უნდა გენახა â€“
ანთებულები სიამაყით, შავ-მეწამული
დროშების ქარში, ბნელ ქუჩებში, როდესაც ქშენით
ხმის ჩახლეჩამდე გავყვიროდით: ენა, მამული,
სარწმუნოება...
შავლეგ, შენი...
სულ შენი, შენი,
შენი ბრალია ყველაფერი! ჩვენს ცას, მხიარულს,
შენ წააფარე შენი შავი ჩოხის კალთები
და გაგვახედე უფსკრულისკენ, სამოთხეაო;
ჩვენ ვიწამეთ და გვიხაროდა, როგორ ვმრავლდებით,
როგორ ვიჩოქებთ სველ ასფალტზე, როგორ ვსისინებთ,
დარწმუნებულნი, რომ ვლოცულობთ. ჩვენი ლოცვები
არ დარჩენილან უპასუხოდ â€“ მალე ისმინეს,
ანუ მალევე დავაჩერდით ტყვიით მოცელილ
ჭაბუკს, რომელიც იცინოდა... პირველს... მეასეს...
და ჯერ ვინატრეთ მათი ბედი, მერე შევცვივდით
ბუჩქებში, სადარბაზოებში, სადაც შევასწრეთ,
და რადგან უკვე ვეღარაფერს ვეღარ შევცვლიდით,
ამოვაყოლეთ გულისრევას ყველა იმედი,
ყველა ოცნება. საკუთარ თავს სიტყვა მივეცით,
რომ საქართველოს უსათუოდ ვაზღვევინებდით
ამ დაცინვისთვის: ისარგებლა ჩვენი სიბეცით
და ჩვენი ხელით მოინდომა გამოსაშვები,
მოჭარბებული სისხლისაგან დაცლა-განტვირთვა;
გადახალისდა მისი მიწა მკვდარი ბავშვებით,
ცრემლით განელდა მისი წყლები, რადგან ატირდა
ყველა, â€“ ჩვენს გარდა, â€“ ჩვენი ხვედრი ბევრად მძიმეა,
რადგან იმ ბავშვებს ყოველ ღამით გვერდით ვუწვებით
და ასე ვხდებით უკვდავები.
ნუ გეცინება,
ეს ჩვენ დავღუპეთ საქართველო ჩვენი გულწრფელი
და საზეპირო სიყვარულით. როგორ ვუმზერდით,
როგორი რწმენით, რამდენიმე წამებულ შეშლილს,
რომლებსაც ფრთებით შეენიღბათ ხმელი კუზები,
ხოლო წვერებით â€“ თითო წყვილი ელვარე ეშვი.
ისინი მოკვდნენ. საზეიმოდ. თითმის ელოდნენ
და ბოლოს მისცეს უხილავი ჩვენთვის ნიშანი___
უცებ იფეთქეს და აალდნენ, ჩვენ კი ვმღეროდით.
ბოლოს გავხვეტეთ მათი ფერფლი, და დავიშალეთ.

ნ------------------
â€“ და ჩვენ არასდროს გამოვალთ გარეთ,
ხმას აღარასდროს შევუერთებთ შეშლილ ფანტომებს,
მთელ უკვდავებას მრავლისმეტყველ დუმილში გავლევთ
და არსად, გარდა სიზმრებისა, კვალს არ დავტოვებთ.
ხოლო სიზმრებში â€“ იქ ვერასდროს თავს ვერ დავაღწევთ
იმ წლებს, იმ გვამებს, იმ სამშობლოს, სადაც უწყვეტად
ახალი სისხლი, თბილი სისხლი, წვეთავს ტალახზე,
სადაც შვილები მოკლულ მამებს გვერდით უსხედან
და აღვიძებენ. იმ სიზმრებში ისევ განგაშის
მჭახე და სისხლის გამყინავი რეკენ ზარები
და ისევ, პალტოს საყელოში, როგორც სანგარში,
თავჩარგულები, ბნელ ქუჩებში მივიპარებით
და ვცდილობთ, დროზე გავერიდოთ ქალაქს ნაომარს,
ფრთხილად ვაბიჯებთ იქ მიმოყრილ შავ-თეთრ ბიჭუნებს;
უკნიდან ვიღაც გამუდმებით ყვირის
გაუმააარ...
ჩვენ კი ჩუმად ვართ. ისევ ყვირის. ისევ სიჩუმე.

: |

lama · Post by **lama** » 17 სექ 2009, 17:47

წვიმს...

ZVIOSULI · Post by **ZVIOSULI** » 17 სექ 2009, 17:51

ბორდღნისმაგვარად მესულისკვეთება რაღაც

ანუ 10 წუთით დროშI დამაბრუნა დად პოპკორნმომარეჯვებულს დიდგორისბრძოლისთვის მაყურებინა

Fუ რა პახაბოზავრი ვარ

tamuna_gudarexi · Post by **tamuna_gudarexi** » 17 სექ 2009, 17:58

pataputina
ვეცდები, არ დავივიწყო და ქვა წამოგიღო

lama · Post by **lama** » 17 სექ 2009, 18:10

გადაიღო...

pataputina · Post by **pataputina** » 17 სექ 2009, 18:16

tamuna_gudarexi

ვუიჰხთ
და
სად უნდა დავაბრუნო
ქვა

კი არა და

გასაგებია ყველაფერი.
მეც სწორედ მსგავსი სიბრძნეებით ვისულელებდი
ჩემს გულს, მაგრამ გაიწელა â€“

ეს ჟამი ქვების შეგროვების â€“ სწორად ვამბობ? â€“ ჰოდა ეს ჟამი
უსაშველოდ, სამარცხვინოდ გაიწელა:
შეგროვილია ყველა ლოდი და ყველა კენჭი,
უზარმაზარი გალავანი ამოშენდა
ჩემს გარშემო,
და იმსიმაღლე â€“
გინდაც მოვიდეს ჟამი სროლის,
ალბათ ყველაზე მსუბუქ კენჭსაც ვერ გადავაცდენ,
ვერ გადავაგდებ გალავნის მიღმა.

განძრევისაც კი მეშინია â€“ შეიძლება ჩამოიშალონ
ეს ჩემი წლობით ნაგროვები მეტყველი ქვები
და მომსრისონ. ვზივარ უძრავად

და ყველა ქვას სათითაოდ ვათვალიერებ;
ზოგიერთი მიყვარდება,
მაგრამ ვერ ვუმხელ.

meore monadire · Post by **meore monadire** » 17 სექ 2009, 20:49

აუჰ, ერთი ფოტოც არა მაქვს გუსდნდელი ღამის სიღნაღის ... ლიკას აპარატსია ყველ;ა... არადა რას შეგაშურებდით

უნახავს ვნემს სიღნაღი წვიმის წინ? ოღონდ თაფლობისთვეში მყოფის თვალით?

pataputina · Post by **pataputina** » 17 სექ 2009, 22:59

ბევრი ლაპარაკის მერე
ადამმიანი
თავს ისე გრძნობს
როგორც
ბევრი ჭამის შემდეგ?

კი არა და

ზომიერება რა ზომისაა

მმმ

pataputina · Post by **pataputina** » 18 სექ 2009, 10:00

არც ისე რთული აღმოჩნდა
როგორც მეუბნებოდნენ
და
არც ისე მარტივი
როგორც
მე
გონა

კი არა და

მე
გონა
შენ
გონა
ის
გონა

დრო
მოდი მალე..................................

pataputina · Post by **pataputina** » 18 სექ 2009, 11:36

"ცხოვრება მიდის სწრაფად
არ იხედება უკან
და
ისე სწრაფად გავიდნენ წლები
მოგონებები შემომრჩა მხოლოდ"

ნაწყვეტი 12 წლის ასაკში ჩემი დაწერილი "ლექსიდან"

ARCHILI · Post by **ARCHILI** » 18 სექ 2009, 12:07

რამდენი დიადი ადამიანია ჩვენს გვერდით...

ცოდვილები მომენატრნენ უკვე - ჩვეულებრივი ცოდვილები!!!

კიარადა

ხათჰხთ

როგორ ხარჰხთ?

Ninukala · Post by **Ninukala** » 18 სექ 2009, 14:49

მეძინება.....

pataputina · Post by **pataputina** » 18 სექ 2009, 14:52

სიცოდვილე

ახალი წერილი	ახალი წერილი არაა	ანონსი
ახალი წერილი [ ცხარე ]	ახალი წერილი არაა [ ცხარე ]	თვალშისაცემი
ახალი წერილი [ დაკეტილია ]	ახალი წერილი არაა [ დაკეტილია ]

FORUM_PERMISSIONS