კვლავ ლექსებს დაგიწერ ანუ მეწერება და რა ვქნა

burdula · Post by **burdula** » 17 მაი 2009, 00:28

ნინი_85
ჩემი უსაყვარლესი ლექსია

tama · Post by **tama** » 17 მაი 2009, 20:11

http://allshares.ge/download.php?id=BC61A4CF9

ნახეთ

KINALOKO · Post by **KINALOKO** » 17 მაი 2009, 20:27

tama wrote:გრძნობის სარკეში არეკლილ სამყაროს რომ დაინახავ ხვდები, რომ შენ კი არ ხარ სამყაროში, ისაა შენში...

namcecuna · Post by **namcecuna** » 22 მაი 2009, 00:23

დამშვიდობების დიდოსტატი

შენ საოცარი დამშვიდობება იცი.
შენ რომ მემშვიდობები, როცა ხელს მიქნევ â€“
სახლები, ღრუბლები, ცაც მემშვიდობება შენთან ერთად.
ფანჯრებიდან უცნობები იხედებიან და მემშვიდობებიან.
ხეები შეიშრიალებენ და მემშვიდობებიან.
ტაქსი, რომელშიც ვზივარ, დაივიწყებს თავის
მოვალეობას,
მომისვრის ტროტუარზე და მემშვიდობება.
ქუჩის საათები, ელნათურის ბოძები,
საფირნიშო აბრები
და ყველა და ყველაფერი მთელს ქალაქში
და ყველა და ყველაფერი ცისქვეშეთში
ჩემთან დამშვიდობებას იწყებს
და რაც ყველაზე საოცარია,
მეც ვიწყებ
საკუთარ
თავთან
დამშვიდობებას
და შენთან ვრჩები.

ბადრი გუგუშვილი

Archil · Post by **Archil** » 22 მაი 2009, 07:43

burdula wrote:ნინი_85
ჩემი უსაყვარლესი ლექსია

აბა ერთი ლამას ჰკითხე

ნინი_85 · Post by **ნინი_85** » 23 მაი 2009, 11:45

teo- · Post by **teo-** » 25 მაი 2009, 16:54

ვინ მოგისაჯა სულ ჩრდილი, ჩრდილი...
გზა ეკლიანი და უსასრულო?!
სულ ბეწვის ხიდზე როდემდის ივლი,
ყოფნა-არყოფნის ჯვარზე გაკრულო?!
რად ვერ ამაღლდი, სიკვდილს რომ სძლევდი,
სისხლით რომ რწყავდი
მთაბარს ველმინდორს?!
ბედუკუღმართი ეგ შენი ბედი
სულ ბეწვზე როგორ უნდა ეკიდოს?!

რად ვერ დათრგუნა უკუნი შუქმა,
როდემდის უნდა გვცდიდე იღბალო?!
მე დავიღალე და ღმერთმა ნუ ქნას,
შენც, საქართველოვ,
შენც დაიღალო!

ნიმფა · Post by **ნიმფა** » 25 მაი 2009, 17:27

teo-

ვისია?

teo- · Post by **teo-** » 25 მაი 2009, 17:28

ნიმფა
უი ეგ როგორ არ მივაწერე გრიგოლ აბაშიძის

tama · Post by **tama** » 28 მაი 2009, 15:14

მუზების თამაში, რითმების არევა,
სასვენი ნიშნების უაზრო სირბილი,
ნათქვამი სიტყვები, ძველი შედარება
და აურაცხელი აზრების სირბილე.
მტკივანა
იარა,
ფრიალა დროშები,
რატომღაც მგონია რომ ისევ გახსოვარ,
სევდაზე როცა ვწერ, თანდათან გშორდები,
ვნებებზე წერისას კი უფრო ახლოს ვარ.
მფრინავი წამები, ამება ფიქრები,
იმედის მტრედები, ფერები შიშველი,
გმონია სულ მალე შენს გვერდით ვიქნები
და გეტყვი: - "ძვირფასო მიშველე..."
მიშველი?
დაღლილი
აპრილი,
აყრილი თვალები,
ბაღებში წყვილების ამბორი დამფრთხალი,
ლექსები ნაწერი: წვალებით,
წამებით,
თვალებით,
გამებით....
... აზრები დამთვრალი.

perwkli · Post by **perwkli** » 28 მაი 2009, 20:43

სხეულში ისე ვარ ჩაჭედილი,
როგორც ნაჭუჭში კაკლის ლებანი, ეკალში
- ზღარბი და კუ â€” ბაკანში...
ძრწიან ვნებანი და ბორგავს სული,
ვით პატიმარი ვიწრო საკანში.
ისე მარტივად ჩამსვეს სხეულში,
როგორც ჩარჩოში ჩასვა სურათი.
გემი რომ ვიყო, ყოფიერების მიჯნას
ზღვასავით გადავცურავდი.
ფერფლი რომ ვიყო, ქარს გავყვებოდი.
კვამლი რომ ვიყო, ჭავლს ავყვებოდი
წვიმა რომ ვიყო, დავიღვრებოდი და თქაფათქუფით დავიღლებოდი
და ვიქნებოდი სრულიად არსად!
ყველგან და არსად, ყველგან და არსად!..
მაგრამ... ქალი ვარ â€” ადამის ნეკნი
და სუნთქვა მეკვრის,
აკრძალულ ნაყოფს ვიდრე ვიგემებ,
ცოდვით დაცემის პირველი დღიდან მოაქამომდე ბევრი ვიგვემე...
ევა â€” ეს მე ვარ!
მისატყუარი, სამოთხის ბაღში
ვდგავარ შიშველი...
არ თქვა უარი! ვაი, რომ მერე
მისტერიებით ვეღარ გიშველი..
მხრებზე მაყრია წარსულის ჟანგი,
ჟანგმა თოფი და
მიწამ ჟანგი შემიჭამა უკვე სრულიად,
ამაყი პრინცი â€” სანდო და კარგი,
ახლა იმ ზღაპრის
დასასრულია ტყის პრინცესას თავშესაფარში,
ურომლისოდაც არ იქნებოდა,
ვერ ერქმეოდა ალბათ

ზღაპარი...

meore monadire · Post by **meore monadire** » 29 მაი 2009, 13:44

დედი

დედი,
სახვალიოდ საგძალ გამიმზადე,
უნდა გადავიარ
ჭაუხ ნისლიანი.
კაი,
რაად სდარდობ,
აღარც ბალღი ვარ და
თოვლიც ცოტაღაა,
შავი და ჭიანი.
დედი,
გახსოვს ალბათ,
ეს რომ გითხარი და
დილას ნაბილიკარს,
ავჰყევ დეკიანის.
მაინც არ იშლიდი,
მაინც ჩამაცმიე,
პაპის ქალბანნი და
პერანგ ჯვრებიანი.
დედი, გეფიცები,
ხარჯიხვ დავთოფე და
მერე გადმაფრენილ,
ქარაფს დავეკიდე.
დედი მაპატიე,
სანამ დავენარცხე,
შენზე ვფიქრობდი და
ალბათ სხვებზეც კიდევ.
დედი,
მე მოვკვდი და
ესეც მაპატიე,
იცი?!
იმ ხარჯიხვსაც,
შუნი დასტიროდა.
ახლა,
ალბათ მამაც,
ჭიქას აიღებს და
ჩემი მასპინძლობით
იტყვის უდროოთას.
დედი,
ჩემ საფლავზე,
იმ შენ იასამნებს,
უდგათ პერიოდი,
ლურჯად შეფერების...
იცი?!
ყოველღამე შენთან მოვდივარ და
შენ თმაში ჭაღარებს,
ჩუმად ვეფერები...

ხიჩიბა

katoo_ · Post by **katoo_** » 29 მაი 2009, 15:20

გამარჯობა საქართველო

გამარჯობა, საქართველო,
ამასწინათ შენკენ შემოვიარე.
არ დამხვდი სახლში.
მეზობელმაც არაფერი მითხრა,
უხეშად მიმიხურა კარი ცხვირწინ, შენზე რომ ვკითხე.
ასე ვიდექი კართან,
იქნებ მოვიდეს-თქო ვფიქრობდი,
მერე ქუჩის ბავშვება მითხრეს,
რომ აქედან დიდი ხანია გადახვედი.
კიბეზე ჩამოვჯექი და ვფიქრობდი,
როგორ ვერ მოგისწარი,
როგორ ვმალავდი ამ სიყვარულს.
მას მერე დაგეძებâ€¦
მთაშიც ვიყავი, ბარშიც ყველგან მეუბნებიან,
რომ ერთი ნაბიჯით გამასწარი.
უკვე გზები გავცვითე
ამდენ სიარულში,
ზოგჯერ მეშინია -
იქნებ ამ ხეტიალში სადმე გადაგაწყდი
და ვეღარ გიცანი,
ბოლოს ისეთი სუსტი იყავი,
ისეთი გაცრეცილი,მეგონა
მზე ამოდიოდა შენი ხსეულიდან.
არ ვიცი, კიდევ რამდენ ხანს მომიწევს
შენი ძებნა, მარტო ის ვიცი, რომ
არ დავიღლები,
სადმე მაინც გიპოვი, რომელი ქუჩის კუთხეში
მაგრად ჩაგიხუტებ და გეტყვი:
- მე შენ მიყვარხარ.

გვალდა · Post by **გვალდა** » 07 ივნ 2009, 22:07

ის ავტოგრაფი ნანდვლ ლადო ასათიანი ყოფილა. ის კი, ნაწყვეტი "ბარდნალა"-დან

რა კარგი იყო ბარდნალა,
ბარდნალელების ბორანი,
ვარდებიანი ბარდნარი,
ბულბულთა ნაამბორალი.
ჩემი ხორგო და მარანი,
ჩემი ცეცხლი და ღადარი,
სახლის წინ ნაგრიგალარი,
გაფითრებული ჭადარი,
ჩემი კავი და სახნისი,
ჩემი თონე და ბეღელი,
და დედა, დიასახლისი,
ჯან-ღონე გაუტეხელი,
ჩემი პაწია ქოთანი,
დუღილით ნაქოთქოთარი!
რა კარგი იყო ბარდნალა,
როგორი სათაყვანები!
ვარდებიანი ბარდნარი
და გუმარეშის ყანები!
თოხი პირგამოპირული,
გაციებული ბინული...
გახსოვს, ტყეები? ირიბად
ხეზე დაკრული თარჯები...
ვერ დაივიწყებ, ვინც გიყვარს,
შეყვარებული დარჩები...
გახსოვს, ცხენისწყლის ნაპირი,
თევზაობა და აპრილი?
გახსოვს, მაჭრით რომ გავბრუვდით
და ძლივს რომ მივაბიჯებდით,
სახლში რომ ვეღარ დავბრუნდით
მისგან დამთვრალი ბიჭები?
გახსოვს, ღვინიან შემოდექს
აივანზე რომ შემოვდექ?
გახსოვს, აფთარი ზამთარი,
ან გაზაფხული â€“ პირიქით?
გახსოვს, ამტყდარი ავდარი
და სარეწკელას ბილიკი?
გახსოვს, ჩვენ ორნი მარტონი
და ვარდიგორას ხანძარი
და დიდი გუჯუ ბატონი,
თავისი ქამარ-ხანჯალით?
ხან ისე იყო, ხან ასე,
გახსოვს ცაგერის ჭალაზე?
რა კარგი იყო ბარდნალა,
როგორი სათაყვანები!
შენ, მამაჩემო, რად დარდობ,
რამ დაგისველა თვალები?
ან შენ სადა ხარ, დედილო,
რომ ლექსი გამაბედინო?!
რად არ ჭიხვინებს ვეება
ლაფშა, ლაგამის მკვნეტავი?
ჰეი, ბავშვობის დღეებო,
დაბრუნდებოდეთ ნეტავი!
რა კარგი იყო ბარდნალა,
ბარდნალელების ბორანი,
ვარდებიანი ბარდნარი,
ბულბულთა ნაამბორალი!

1940

გვალდა · Post by **გვალდა** » 11 ივნ 2009, 16:14

ჩემი სიკვდილი

ტკივილი ფონია, კაკტუსი-სიმბოლო.
ღამეებს გამაკრეს სამსჭვალით ეკლების...
ამაღამ სიკვდილი რომ გამოვიგონო,
მიზეზს გამართლება უთუოდ ექნება.

ლექსებით სიკვდილი რომ გამოვიგონო...
რა ყულფი?! უჰ, ლულას საფეთქელს შევახებ?!
სად ის, რომ იფეთქებ მეხივით სტრიქონად
და ჯოჯოხეთის კარს წიხლით რომ შეაღებ!

სად ის, რომ ჩაუვლი ამაყად გაბრიელს,
რიდი შენ კი არა_ შენი რომ ექნებათ...
მთელი დღე ლექსებმა დღეს ხელი დამრიეს!
უჰ, ხელი დამრიეს მთელი დღე ლექსებმა!..

წუთისოფელმა კი იდინოს, იგოროს;
(ვინ გხედავთ, თვალებო, დარდით რომ მევსებით.)
მე ჩემი სიკვდილი მსურს გამოვიგონო_
ლექსებით სიკვდილი... სიკვდილი ლექსებით...

არ ვიცი ავტორი.

ახალი წერილი	ახალი წერილი არაა	ანონსი
ახალი წერილი [ ცხარე ]	ახალი წერილი არაა [ ცხარე ]	თვალშისაცემი
ახალი წერილი [ დაკეტილია ]	ახალი წერილი არაა [ დაკეტილია ]

FORUM_PERMISSIONS