ლამას კურიოზები ტაო-კლარჯეთში მოგზაურობისას
Posted: 13 ივლ 2006, 16:46
ტაო-კლარჯეთში მოგზაურობის ერთი დაუვიწყარი მხარე ლამას კურიოზებიც იყო. ავტორის ნებართვით, თქვენც გაგაცნობთ, რასაც გავიხსენებთ.
1. კურიოზები თბილისიდან გასვლისთანავე დაიწყო, რამაც მოგზაურობა კინაღამ გასვლისთანავე ფატალურად დაგვასრულებინა.
ავტობუსში ლამა ჩემს გვერდით ზის - ის ფანჯრისკენ, მე აქეთ, უკანა სავარძელზე კი ბოკელი შომი - მიშა შომახიაა გამაგრებული. დიღმის ტრასაზე არ ვართ ჩასულები, შომი საავარიო თოკზე ეხუმრა ლამას, თუ კაცი ხარ, ერთი ეგ ტოკი მომაწოდეო. ესეც ადგა და ექაჩება თავისკენ. თან, ნაღდი სვანივით ბრაზობს, არ მოდის კაცოო.
სანამ შომი ხელში არ ეტაკა, მანამ არ შეეშვა.
უნებლიე შარდვა არა, მაგრამ უნებლიე ევაკუაცია კინაღამ გაგვაკეთებინა ავტობუსიდან. ეგ იყო და სასრაფოდ გავუცვალე ადგილი, ემანდ, კიდე არ წაგძლიოს სულმა მაგ თოკისკენ-მეთქი. 
2. სადღაც გორის ტრასაზე ლამას ბანანი მოუნდა. გაფცქვნა სანახევროდ ამბობ - ბანანის გაფქვნის პროცესი ცუდ ასოციაციებს აღმიძრავს და არ მინდაო. იდგა შუა ავტობუსში ნახევრად გარჩეული ბანანით და თავის დაწუნებულს გულუხვად გვთავაზობდა ჩვენ. ისეთი შესავალი გაუკეთა, ერთმანეთს გადავჯეკავდით ვითომ და ისე გამოვტაცებდით ხელიდან. ჰაი, შე სვანო!!!
სიცილისგან უკვე მეტისმეტი მოგვივიდა და ლამა მკაცრად გავაფრთხილეთ, ბორჯომში შესვლამდე კურიოზები კმარაო.
3. რაც მართალია, ლამას ჩვენი გაფრთხილება ახალციხემდე ეყო. ახალციხეში შევდივართ. ლამა მთელი განცდით ჰყვება *ქართულ ხმებს* - *თოვლის ფანტელი გაშიშვლებულ ტოტებს აცვივა*. უცებ ფანჯრისკენ მობრუნდა და ე, წყალი აღმა მიდისო! მერე თვითონაც კვდებოდა სიცილით, წამიერად მართლა ისე მომეჩვენაო.
4. ლამა ძალიან აღაშფოთა გიდის გაფრთხილებამ, შესაძლოა, თურქეთში ბავშვებმა გამოწვევის მიზნით კენჭები გესროლონ და არ აჰყვეთო. რას ქვია კენჭებს მესვრიან, კენჭებს მესვრიან და ქვას ვესვრი. ეტყობა, მაგათ არ გაუგონიათ გამოთქმა, მოვიდა სეტყვა, დახვდა ქვაო.
5. ცხადია, ლამა მთელი გზა *დამესტყვე ცაოს* იძახდა, მაგრამ მაგის ჯიბრზე არ გაწვიმდა და არა. ამით გაბეზრებული ადგა და დათვის აბანოში იმხელა ჩანჩქერს შეეყუდა, ლამის ცოცხლად გამოვიტირეთ. თან *დამსეტყვე ცაოს* ძახილს იქაც აგრძელებდა. მერე ამბობდა, მშვენიერი მასაჟი გამოვიდაო. ისემც მაგას რა ვუთხარი.
6. ოსმანას სასტუმროზე რომ წიხლი ვუკარით (ისე მოუხდება იმას!
), გვიან წამოვედით იუსუფელში. გზა ძაან ვიწრო და დაკლაკნილ ხეობაში გადიოდა, მძღოლები კი ფრინადნენ. ლამა უკუღმა იჯდა და ცუდად გახდა. ჯერ ხომ მძღოლს ვერ გავაგებინეთ, მანქანა გაეჩერებინა. როგორც იქნა, გააჩერა, გადახტა ლამა და ისეთი ქარაფის კიდეზე ჩაცუცქდა... ნემსის წვერზეო, რომ იტყვიან, ისეთ ადგილას იყო. ალალად ვამბობ - მართლა სისხლი გამეყინა. ვიფიქრე, ცუდადაა და ან არ გადააქანოს, ან ისეც თავბრუ ესხმის და... ნუ, მოკლედ, რა იცი, რა ხდება... ივლიტამ წყალი მიაწოდა, სახეზე სველი ხელიც მოუსვა და ეხვეწება, ცოტა აქეთ გადმოდიო, მაგრამ ლამა სვანივით გაჯიუტდა - არა, შემეშვით, მომეშვით, გამიშვით, ხელი არ მომკიდოთ, წყალი არ მინდა, არ გადმოვალ... სუფთა ის პონტი იჩალიჩა, აქა ვდგავარ და სხვაგვარად არ ძალმიძსო. გადმოსვლა კი არა, წყალიც მოიშორა. ახლა კი მეცინება, მაგრამ მაშინ გული ლამის ზევით ამომივარდა. უკან ნაბულზე განაბული ძაღლივით ვედექი - ხელებმომარჯვებული და მომზადებული. ვფიქრობდი, მართლა რომ გადააქანოს, ხელის წავლება მოვასწრო-მეთქი. მერე ნელ-ნელა შევაპარე ხელი მაჯაზე და რაც შემეძლო, ჩავბღუჯე, არ გამექცეს-მეთქი. როდის-როდის ხვეწნა-მუდარით გადმოვიყვანეთ აქეთა მხარეს.
7. პარხალში რომ თათრის ქალმა კინაღამ გვიცემა, ლაშქრობის თემაში დავწერე და თავიდან არ მოვყვები.
8. ყველაზე მაგარი ეს იყო.
ხანძთიდან რომ ვეშვებოდით, ლამამ აიჩემა, ბუზებმა დამჭამესო. მერე თემა განავრცო და ოთხმა მიკბინაო, დაიჩემა, თითქოს ბუზებმა სატრაპეზოდ მისი ფეხი აირჩიეს. შე კაცო, თუ შეხედე, ოთხი გკბენდა, რას ითვლიდი, ხელი გაგექნია-მეთქი.
მაგრამ ფაქტია, ლამას ფეხი გაუსივდა და დღის ბოლოს სიარული სერიოზულად უჭირდა. ჯერ ხომ ამაზე დაემართა ერთი შიში-ფეთება - ჰა, როგორ ვიქნები, ჰა, კიდე ხომ არ გასივდება, ჰა, ხომ არ მოვკვდები და ერეკება ამგვარად. ხოფაში სასტუმროში ანახა ექიმს და ის ინგლისურად ეკითხება, გველმა ხომ არ გიკბინაო. ლამამ *გველი* ვერ გაიგო. სამაგიეროდ, გაუხარდა, ექიმმა მიზეზ გამიგო და აღარ მოვკვდებიო და გახარებულმა, კი, კი, მაგან მიკბინა, თანაც ოთხმაო, ხელით აჩვენა. თურქების სახეებს ალბათ, იოლად წარმოიდგენთ - ხალხი სავარძლებში მიესვენა. ფიქრობდნენ, ოთხმა თუ უკბინა, ცოცხალი როგორააოო. მეცნიერები დმანისურ თავის ქალებს არ უყურებდნენ ისე გაოცებით, როგორც ისინი - ლამას. ბოლოს, სავარძლებზე მისვენებულები ცოტა აზრზე რომ მოვიდნენ, ლამას იმდენი წამალი გამოუწერეს, მოსაზიდად ლამის ვაგონი გამოვიძახეთ. ოთახში რომ აგვყავდა, ლიფტთან დაგვეწივნენ და არ შეიძლება ამის წაყვანა, უნდა იმკურნალოსო, არ გაგვატანეს. თურქებს იმდენად *სტრანი* სახეები ჰქონდათ, ლამამ, გამიკვირდა, ასეთი საოცარი რა ვუთხარიო. ამის მერე თვითონ გადახარშა თურმე ის წინადადება და *გველის* მნიშვნელობას მერე მიხვდა. არა, არა, მაგან არა, ბუზმა მიკბინაო, უთხრა, მაგრამ ინგლისურად არც ბუზი იცოდა და სულ ბზუილ-ბზუილ ატეხა, რომ მიეხვედრებინა. იმათაც, ჰო, ბუზმა თუ გიკბინა, მაშინ გადარჩებიო და ვაგონით წამლებიდან ეგრევე ორ ანტიბიოტიკზე ჩამოხტნენ.
მეორე დღეს (აღარ აწუხებდა უკვე) შომი ეხუმრება, ლამა, რა თარსი ყოფილხარ, ამ დილით როგორც კი ფეხის გასივება მიხსენე, მეც ეგრევე გამისივდაო. მე ვუთხარი, ეგ არაფერი, ილოცე, 4 გველი არ გიხსენოს, თორემ წასულია შენი მტრის საქმე-მეთქი.
9. სარფის საბაჟოზე, ჩვენების მხარეს დეკლარაციას ვავსებთ. ლამა და სასტავი გამოსასვლელთან დგას, ღობის იქით კი ჭერში რაღაცას სვარკავენ. უცებ გაიფანტა ნაპერწკლები და დააცვივდა ლამას, როგორც ყველაზე მაღალს. აყარა ამანაც ტავისი 2-მეტრიანი ხელ-ფეხი და აყვირდა სიმწრისგან, მუშა კი ამშვიდებს, ნუ გეშინია, არაფერი მოგივაო. დავიწვი კაცი და მეტი რა უნდა მომივიდესო, ამან.
P.S. ლამა, მე ესენი გავიხსენე მხოლოდ და თუ რამე დამავიწყდა, სორი.
1. კურიოზები თბილისიდან გასვლისთანავე დაიწყო, რამაც მოგზაურობა კინაღამ გასვლისთანავე ფატალურად დაგვასრულებინა.
ავტობუსში ლამა ჩემს გვერდით ზის - ის ფანჯრისკენ, მე აქეთ, უკანა სავარძელზე კი ბოკელი შომი - მიშა შომახიაა გამაგრებული. დიღმის ტრასაზე არ ვართ ჩასულები, შომი საავარიო თოკზე ეხუმრა ლამას, თუ კაცი ხარ, ერთი ეგ ტოკი მომაწოდეო. ესეც ადგა და ექაჩება თავისკენ. თან, ნაღდი სვანივით ბრაზობს, არ მოდის კაცოო.
სანამ შომი ხელში არ ეტაკა, მანამ არ შეეშვა.უნებლიე შარდვა არა, მაგრამ უნებლიე ევაკუაცია კინაღამ გაგვაკეთებინა ავტობუსიდან.
ეგ იყო და სასრაფოდ გავუცვალე ადგილი, ემანდ, კიდე არ წაგძლიოს სულმა მაგ თოკისკენ-მეთქი. 2. სადღაც გორის ტრასაზე ლამას ბანანი მოუნდა. გაფცქვნა სანახევროდ ამბობ - ბანანის გაფქვნის პროცესი ცუდ ასოციაციებს აღმიძრავს და არ მინდაო.
იდგა შუა ავტობუსში ნახევრად გარჩეული ბანანით და თავის დაწუნებულს გულუხვად გვთავაზობდა ჩვენ. ისეთი შესავალი გაუკეთა, ერთმანეთს გადავჯეკავდით ვითომ და ისე გამოვტაცებდით ხელიდან. ჰაი, შე სვანო!!! სიცილისგან უკვე მეტისმეტი მოგვივიდა და ლამა მკაცრად გავაფრთხილეთ, ბორჯომში შესვლამდე კურიოზები კმარაო.
3. რაც მართალია, ლამას ჩვენი გაფრთხილება ახალციხემდე ეყო. ახალციხეში შევდივართ. ლამა მთელი განცდით ჰყვება *ქართულ ხმებს* - *თოვლის ფანტელი გაშიშვლებულ ტოტებს აცვივა*. უცებ ფანჯრისკენ მობრუნდა და ე, წყალი აღმა მიდისო!
მერე თვითონაც კვდებოდა სიცილით, წამიერად მართლა ისე მომეჩვენაო. 4. ლამა ძალიან აღაშფოთა გიდის გაფრთხილებამ, შესაძლოა, თურქეთში ბავშვებმა გამოწვევის მიზნით კენჭები გესროლონ და არ აჰყვეთო. რას ქვია კენჭებს მესვრიან, კენჭებს მესვრიან და ქვას ვესვრი. ეტყობა, მაგათ არ გაუგონიათ გამოთქმა, მოვიდა სეტყვა, დახვდა ქვაო.
5. ცხადია, ლამა მთელი გზა *დამესტყვე ცაოს* იძახდა, მაგრამ მაგის ჯიბრზე არ გაწვიმდა და არა. ამით გაბეზრებული ადგა და დათვის აბანოში იმხელა ჩანჩქერს შეეყუდა, ლამის ცოცხლად გამოვიტირეთ. თან *დამსეტყვე ცაოს* ძახილს იქაც აგრძელებდა. მერე ამბობდა, მშვენიერი მასაჟი გამოვიდაო.
ისემც მაგას რა ვუთხარი. 6. ოსმანას სასტუმროზე რომ წიხლი ვუკარით (ისე მოუხდება იმას!
), გვიან წამოვედით იუსუფელში. გზა ძაან ვიწრო და დაკლაკნილ ხეობაში გადიოდა, მძღოლები კი ფრინადნენ. ლამა უკუღმა იჯდა და ცუდად გახდა. ჯერ ხომ მძღოლს ვერ გავაგებინეთ, მანქანა გაეჩერებინა. როგორც იქნა, გააჩერა, გადახტა ლამა და ისეთი ქარაფის კიდეზე ჩაცუცქდა... ნემსის წვერზეო, რომ იტყვიან, ისეთ ადგილას იყო. ალალად ვამბობ - მართლა სისხლი გამეყინა. ვიფიქრე, ცუდადაა და ან არ გადააქანოს, ან ისეც თავბრუ ესხმის და... ნუ, მოკლედ, რა იცი, რა ხდება... ივლიტამ წყალი მიაწოდა, სახეზე სველი ხელიც მოუსვა და ეხვეწება, ცოტა აქეთ გადმოდიო, მაგრამ ლამა სვანივით გაჯიუტდა - არა, შემეშვით, მომეშვით, გამიშვით, ხელი არ მომკიდოთ, წყალი არ მინდა, არ გადმოვალ... სუფთა ის პონტი იჩალიჩა, აქა ვდგავარ და სხვაგვარად არ ძალმიძსო. გადმოსვლა კი არა, წყალიც მოიშორა. ახლა კი მეცინება, მაგრამ მაშინ გული ლამის ზევით ამომივარდა. უკან ნაბულზე განაბული ძაღლივით ვედექი - ხელებმომარჯვებული და მომზადებული. ვფიქრობდი, მართლა რომ გადააქანოს, ხელის წავლება მოვასწრო-მეთქი. მერე ნელ-ნელა შევაპარე ხელი მაჯაზე და რაც შემეძლო, ჩავბღუჯე, არ გამექცეს-მეთქი. როდის-როდის ხვეწნა-მუდარით გადმოვიყვანეთ აქეთა მხარეს.7. პარხალში რომ თათრის ქალმა კინაღამ გვიცემა, ლაშქრობის თემაში დავწერე და თავიდან არ მოვყვები.
8. ყველაზე მაგარი ეს იყო.
ხანძთიდან რომ ვეშვებოდით, ლამამ აიჩემა, ბუზებმა დამჭამესო. მერე თემა განავრცო და ოთხმა მიკბინაო, დაიჩემა, თითქოს ბუზებმა სატრაპეზოდ მისი ფეხი აირჩიეს.
შე კაცო, თუ შეხედე, ოთხი გკბენდა, რას ითვლიდი, ხელი გაგექნია-მეთქი. მაგრამ ფაქტია, ლამას ფეხი გაუსივდა და დღის ბოლოს სიარული სერიოზულად უჭირდა. ჯერ ხომ ამაზე დაემართა ერთი შიში-ფეთება - ჰა, როგორ ვიქნები, ჰა, კიდე ხომ არ გასივდება, ჰა, ხომ არ მოვკვდები და ერეკება ამგვარად.
ხოფაში სასტუმროში ანახა ექიმს და ის ინგლისურად ეკითხება, გველმა ხომ არ გიკბინაო. ლამამ *გველი* ვერ გაიგო. სამაგიეროდ, გაუხარდა, ექიმმა მიზეზ გამიგო და აღარ მოვკვდებიო და გახარებულმა, კი, კი, მაგან მიკბინა, თანაც ოთხმაო, ხელით აჩვენა. თურქების სახეებს ალბათ, იოლად წარმოიდგენთ - ხალხი სავარძლებში მიესვენა. ფიქრობდნენ, ოთხმა თუ უკბინა, ცოცხალი როგორააოო. მეცნიერები დმანისურ თავის ქალებს არ უყურებდნენ ისე გაოცებით, როგორც ისინი - ლამას. ბოლოს, სავარძლებზე მისვენებულები ცოტა აზრზე რომ მოვიდნენ, ლამას იმდენი წამალი გამოუწერეს, მოსაზიდად ლამის ვაგონი გამოვიძახეთ. ოთახში რომ აგვყავდა, ლიფტთან დაგვეწივნენ და არ შეიძლება ამის წაყვანა, უნდა იმკურნალოსო, არ გაგვატანეს. თურქებს იმდენად *სტრანი* სახეები ჰქონდათ, ლამამ, გამიკვირდა, ასეთი საოცარი რა ვუთხარიო. ამის მერე თვითონ გადახარშა თურმე ის წინადადება და *გველის* მნიშვნელობას მერე მიხვდა. არა, არა, მაგან არა, ბუზმა მიკბინაო, უთხრა, მაგრამ ინგლისურად არც ბუზი იცოდა და სულ ბზუილ-ბზუილ ატეხა, რომ მიეხვედრებინა. იმათაც, ჰო, ბუზმა თუ გიკბინა, მაშინ გადარჩებიო და ვაგონით წამლებიდან ეგრევე ორ ანტიბიოტიკზე ჩამოხტნენ.მეორე დღეს (აღარ აწუხებდა უკვე) შომი ეხუმრება, ლამა, რა თარსი ყოფილხარ, ამ დილით როგორც კი ფეხის გასივება მიხსენე, მეც ეგრევე გამისივდაო. მე ვუთხარი, ეგ არაფერი, ილოცე, 4 გველი არ გიხსენოს, თორემ წასულია შენი მტრის საქმე-მეთქი.
9. სარფის საბაჟოზე, ჩვენების მხარეს დეკლარაციას ვავსებთ. ლამა და სასტავი გამოსასვლელთან დგას, ღობის იქით კი ჭერში რაღაცას სვარკავენ. უცებ გაიფანტა ნაპერწკლები და დააცვივდა ლამას, როგორც ყველაზე მაღალს. აყარა ამანაც ტავისი 2-მეტრიანი ხელ-ფეხი და აყვირდა სიმწრისგან, მუშა კი ამშვიდებს, ნუ გეშინია, არაფერი მოგივაო.
დავიწვი კაცი და მეტი რა უნდა მომივიდესო, ამან. P.S. ლამა, მე ესენი გავიხსენე მხოლოდ და თუ რამე დამავიწყდა, სორი.