პატამედვედევას, იმავე pataputinaს გვერდი

[pataputina]

GAMARJOBA SAKARTVELO
გავიგე
კი არა და
ჩემი სახლის წინ
სკამზე ჩამომჯდარი ბებო
რომელიც ერთ პაწაწკინტელა ჭიქა ალუჩას ლარად ყიდის
ჩემი წყალობით
მალე ალბათ
მერსედესით დაიწყებს სიარულს
და
გამყიდვბელებს დაიქირავებს



კი არა და


ერთI ალუჩატური არ უნდა მოვაწყოთ?

სად არის ალუჩების ბაღმინდორმთაველები
ნეტავმც


Mta Mkvarebia

კიი
ერთ დილით თვალი ავახილე
და
მერე ისევ გავახილე
და
ისევ და ისევ და ისევ
და
მაინც ეგრე ეწერა








კი არა და
















11 დღე
















ღა

[pataputina]

5 დღე










ღა

[pataputina]

4 დღე














ღა

[pataputina]

3 დღე






ღა

[ARCHILI]

3 დღე






ღა

ვაი ჩვენს თავს...

ვაი ჩვენს თავს...

ვაი ჩვენს თავს...

[pataputina]

ARCHILI




მოგელანდებით

[ARCHILI]

ARCHILI




მოგელანდებით

ვაიჰხთ...

ვაიჰხთ...

ვაიჰხთ...

[pataputina]

ისა,...

წავედი მე
და
ბოლო სამი დღე
თქვენ დაითვალეთ
რა





კი არა და



http://bin.ge/file/40266/Lela-Tataraidz ... a.mp3.html

[pataputina]

გავმეოთხედსაუკუნოვდი





კი არა და


ჭირი აქა
ლხინიც აქა

[pataputina]

რა შორია ჯერ სიკვდილამდე..........

[pataputina]

ისა.......................

[pataputina]

სიბერე ჩვენი ცხოვრების საფეხურია, რომელსაც, ისევე როგორც მის სხვა ეტაპებს, აქვს საკუთარი სახე, საკუთარი ატმოსფერო და ტემპერატურა, საკუთარი სიხარული და დარდი. ჩვენ, ჭაღარა მოხუცებს, ისევე როგორც ჩვენს უმცროს თანამოძმეებს, გვაქვს ამოცანა, რომელიც აზრს აძლევს ჩვენს არსებობას, ისევე როგორც სასიკვდილოდ განწირულ ავადმყოფს, მომაკვდავსაც _ რომლის სარეცლამდეც საეჭვოა, მიაღწიოს ხმამ ამქვეყნიური სამყაროდან _ აქვს თავისი ამოცანა, მანაც უნდა შეასრულოს მნიშვნელოვანი და საჭირო საქმე.

იყო მოხუცი _ ისეთივე შესანიშნავი და აუცილებელი ამოცანაა, როგორც იყო ახალგაზრდა, ისწავლო კვდებოდე (სიკვდილი) და სიკვდილი ისეთივე საპატიო ფუნქციაა, როგორც სხვა ნებისმიერი, _ იმ პირობით, თუ ეს სრულდება ყოველგვარი სიცოცხლის აზრისა და სიწმინდის წინაშე მოწიწებით, კრძალვით. მოხუცი, რომლისთვისაც სიბერე, ჭაღარა და სიკვდილის სიახლოვე მხოლოდ საძულველი და საშინელია, ისეთივე უღირსი წარმომადგენელია თავისი ცხოვრების ამ ეტაპისა, როგორიც ახალგაზრდა და ძლიერი ადამიანი, რომელსაც სძულს თავისი საქმიანობა, ყოველდღიური შრომა და ცდილობს მისგან თავი დაიძვრინოს.

მოკლედ რომ ვთქვათ: სიბერეში შენი დანიშნულება რომ შეასრულო და თავი გაართვა შენს ამოცანას, შეთანხმებული უნდა იყო სიბერესთან და იმ ყველაფერთან, რაც მას თან მოაქვს, უნდა უთხრა: `დიახ~. ამ `დიახის~ (დასტურის), იმის მზადყოფნის გარეშე, რომ მივეცეთ მას, რასაც ჩვენგან ბუნება ითხოვს, ჩვენ _ მოხუცები ვართ თუ ახალგაზრდები _ ვკარგავთ ჩვენს დღეთა ფასეულობასა (მნიშვნელობას) და აზრს და სიცოცხლეს ვატყუებთ.

ყოველმა ადამიანმა იცის, რომ სიბერეს ახლავს ათასგვარი ტვირთი და რომ ის სიკვდილით მთავრდება. წლითი წლობით მსხვერპლი უნდა გაიღო და ბევრ რამეზე უარი თქვა. უნდა ისწავლო, აღარ ენდო შენს გრძნობებსა და ძალებს. გზა, რომელიც ჯერ კიდევ ცოტა ხნის წინ შენთვის პატარა გასეირნება იყო, გრძელი და რთული ხდება, და ერთ მშვენიერ დღეს ვეღარც შევძლებთ მის გავლას. უარის თქმა გვიხდება საჭმელზეც, რომელიც მთელი ცხოვრება გვიყვარდა. ფიზიკურ სიამოვნებასა და სიხარულს სულ უფრო იშვიათად განვიცდით და ამ სიამოვნებისთვის სულ უფრო ძვირი უნდა გადავიხადოთ. და შემდეგ, ყოველგვარი სნეულება და ავადმყოფობა, გრძნობების დაჩლუნგება, ორგანოების დასუსტება და ათასნაირი ტკივილი, განსაკუთრებით ღამღამობით, ხშირად ასეთი ხანგრძლივი და საშინელი _ ამ ყველაფერს თავს ვერ დააღწევ, ეს მწარე სინამდვილეა. მაგრამ საცოდაობა და სამწუხარო იქნებოდა, რომ მარტოოდენ დაკნინების, დაცემის ამ პროცესს მისცემოდი და ვერ დაგენახა, რომ სიბერესაც აქვს თავისი კარგი მხარეები, უპირატესობა, თავისი სანუგეშო და სასიხარულო. როცა ორი მოხუცი ერთმანეთს ხვდება, მათ მხოლოდ წყეულ ნიკრისის ქარებზე, სხეულზე, რომელიც აღარ გემორჩილება და ქოშინზე, კიბეზე ასვლისას რომ გაწუხებს, კი არ უნდა ილაპარაკონ, არამედ სასიხარულო და სასიამოვნო შეგრძნებებსა და შთაბეჭდილებებზე. ასეთები კი მრავლადაა.

როცა შეგახსენებთ მოხუცთა ცხოვრების ამ დადებითსა და შესანიშნავ მხარეზე და იმაზე, რომ ჩვენ, ჭაღაროსნებს, გვსმენია ძალის, მოთმინების, სიხარულის ისეთი წყაროების შესახებ, რომლებიც ახალგაზრდების ცხოვრებაში არავითარ როლს არ ასრულებენ, მე არ შემფერის ვილაპარაკო რელიგიისა და ეკლესიის ნუგეშისცემაზე. ეს მღვდლის საქმეა, მაგრამ შემიძლია, ჩამოვთვალო რაღაც-რაღაც საჩუქრები, რომლებიც ჩვენთვის სიბერეს მოაქვს. მათგან ჩემთვის ყველაზე ძვირფასია საგანძური იმ სურათებისა, რომლებიც ხანგრძლივი ცხოვრების შემდეგ გონებაში აღგბეჭდვია და რომლებსაც, როცა შენი აქტიურობა ცხრება, სრულიად სხვა თანაგრძნობით უმზერ, ვიდრე ოდესმე წინათ. იმ ადამიანთა ხატებანი და სახეები, რომლებიც უკვე სამოცი-სამოცდაათი წელია წასულან ამ ქვეყნიდან, ისევ ჩვენთან არიან, გვიცქერენ ცოცხალი თვალებით. უკვე გამქრალ და სრულიად გადასხვაფერებულ სახლებს, ბაღებსა და ქალაქებს ვხედავთ ცოცხალთა და უვნებელთ, როგორც ოდესღაც, და შორეულ წლებში, ზღვისპირეთს, სადაც ათეული წლების წინ ვიმოგზაურეთ, ისევ მთელი თავისი ფერადოვნებით აღვიქვამთ ამ ჩვენს სურათებიან წიგნში.
მზერა, დაკვირვება, ჭვრეტა სულ უფრო მეტად გადადის ჩვევაში და განწყობილება და დამკვირვებლის პოზიცია განსაზღვრავს ჩვენს საქციელს.
...სურვილების, ოცნებების, გატაცებებისა და ვნებებისგან დევნილები, ჩვენც, როგორც ადამიანთა უმრავლესობა, ჩვენი ცხოვრების წლებსა და ათასწლეულებში მივქროდით მოუთმენლად, ცნობისმოყვარეობითა და იმედებით, მტკივნეულად განვიცდიდით წარმატებებსა და იმედგაცრუებებს, დღეს კი ჩვენი საკუთარი ცხოვრების დიდი, ილუსტრირებული წიგნის ფურცვლისას გვიკვირს, როგორი მშვენიერი და საამურია გამოხვიდე ამ რბოლიდან და სწრაფვიდან, და მიეცე Vიტა ცომტემპლატივალ-ს. აქ, მოხუცთა ამ ბაღში, ყვავის უამრავი ყვავილი, რომელთა მოვლაზეც კი არ გვიფიქრია. აქ ყვავის ყვავილი მოთმინებისა, მარცვალი კეთილშობილი, ჩვენ ვხდებით უფრო მშვიდნი, შემწყნარებელნი და რაც უფრო ნაკლები მოთხოვნილება გვაქვს ჩავერიოთ და ვიმოქმედოთ, მით მეტი უნარი გვეძლევა, დავაკვირდეთ და ყური მივუგდოთ ბუნების სიცოცხლესა და ჩვენს თანამოძმეთა ცხოვრებას, კრიტიკის გარეშე ვადევნოთ თვალი მის მსვლელობას და გვიკვირდეს მისი მრავალფეროვნება, ზოგჯერ _ თანაგრძნობითა და ჩუმი სევდით, ზოგჯერ _ სიცილით, ნათელი სიხარულით, იუმორით.
ამას წინათ ბაღში კოცონთან ვიდექი და ცეცხლში ვყრიდი ფოთლებსა და გამხმარ ტოტებს. ეკლიანი ღობის იქით ჩაიარა მოხუცმა ქალმა, რომელიც ალბათ 80 წლის იქნებოდა. იგი შეჩერდა და ყურება დამიწყო. მე მივესალმე, მაშინ მან გაიცინა და მითხრა: `სწორად მოიქეცით, კოცონი რომ გააჩაღეთ. ჩვენს ასაკში დროა, ნელ-ნელა შევეგუოთ ჯოჯოხეთს~. ამან მისცა ტონი საუბარს, რომლის დროსაც ერთმანეთს შევჩივლეთ ათასგვარი ტკივილისა და გაჭირვების შესახებ, მაგრამ სულ ხუმრობით (ხუმრობის კილოთი). საუბრის ბოლოს ვაღიარეთ, რომ მიუხედავად ყველაფრისა, ჩვენ ჯერ კიდევ არ ვართ საშინლად მოხუცები, სანამ ჩვენს სოფელში ცხოვრობს ყველაზე უხუცესი, რომელიც ასი წლისაა.

როცა სრულიად ახალგაზრდები თავიანთი ძალის უპირატესობითა და გულუბრყვილობით ჩვენს ზურგს უკან იღიმებიან, სასაცილოდ ეჩვენებათ ჩვენი მძიმე სიარული და დაძარღვული ყელი, ჩვენ ვიხსენებთ, როცა ასეთი ძლიერები და ასეთივე მიამიტები ვიყავით, ოდესღაც ჩვენც ვიცინოდით, და სრულიად არ მიგვაჩნია, რომ დამარცხებულები ვართ, არამედ გვიხარია, რომ ცხოვრების ამ საფეხურს გადავაბიჯეთ და გავხდით უფრო ჭკვიანნი და მომთმენნი.


ჰერმან ჰესე

[pataputina]

ავტიპორტრეტი

[pataputina]

გეშინოდეთ თქვენი 20ნებების
ისინი შეიძლება
ახდნენ
ო

კი არა და


დილას ვინატრე, ნეტავმ გიორგი კეკელიძე გამაცნობილა
მეთქი
და
აი.......






ჩრდილების ჩრდილი. გიორგი. (გიორგი კეკელიძე)
ეკა ქევანიშვილი

დღე პირველი

[21:55:09] ეკა ქევანიშვილი: დღე არის ოთხშაბათი
რიცხვი 26
თვე ნოემბერი
[21:55:35] გკეკელიძე: შუაღამესთან ახლოს
[21:55:45] ეკა ქევანიშვილი: და შემოდგომის ბოლოა
რომელ დღეს დაიბადე, უთქვამთ შენთვის?
[21:56:15] გკეკელიძე: ბევრჯერ
მოქმედი გმირები იგივე.
რეჟიმი:
კითხვა პასუხი:
მომიყევი მაგ დღეზე
მოგწერ
ლოდინის რეჟიმში ვარ
აპრილის შუადღისას დავიბადე ქალაქყოფილ ოზურგეთის ერთადერთ სამშობიარო სახლში...ერთხანს ვიჩემებდი, რომ მახსოვდა.. რადგან არც ჩემამდე (და არც ჩემს მერე) მამაჩემის და დედაჩემის ოჯახს არავინ შემატებია, დიდი ზარზეიმით მიმიღეს ალბათ..ასეც მზრდიდნენ.. შესაბამისად ვიყავი ამაზრზენი, ახირებული, პატივმოყვარე, სნობური მიდრეკილებებით დაავადებული ბავშვი და ყველა ეს თვისება დღემდე გამომყვა და არც ვნანობ.

-არ ნანობ? რატომ, ეგეც რაღაც განსხვავებულობის იმიჯს გიქმნის? თუ მოგწონს ეს ამპლუა

-არა. ეს ჩვევებია ყველაზე სათუთი განძი ჩემთვის. მათ და ყველა ცრურწმენას ძალიან ვუფრთხილდები. ხეზე ვაკაკუნებ და პირჯვარს ვიწერ თუმცა არც სულების მეშინია ახლა და არც სამაგალითო ორთოდოქსი ვარ.

-არააა, არ მჯერა 01.gif მართლა აკაკუნებ?

_ 01.gifერთხელ ჯორჯ ბესტმა თქვა (მანჩესტერის ლეგენდარული გარემარბია): 1969 წელს ქალებს, მოწევას და ალკოჰოლს თავი დავანაბე და ეს იყო ყველაზე საშინელი 20 წუთი ჩემს ცხოვრებაში

_რატომო?

-ანუ ჩვევებს მხოლოდ ოცი ცუთით თუ მოვწყდებით, ისიც ხელოვნურად01.gif

-სახლიდან გასვლის წინ თუ ყველა სარკეში იხედები, ესეც ჩვევაა?

_არა, ეს სხვა თემაა მგონი.
მაინტერესებს.. პრინციპში ყველაფერი:
ადგილი, სადაც იდექი და ახლაც ხედავ ამ ადგილს
დეტალები
კადრები

-ყველა ინტერვიუ პოზას გულისხმობს რესპოდენტის მხრიდან. ჩემი უბადრუკი აზრით, გულწრფელობის პოზა მათგან ყველაზე არაბუნებრივია. ამიტომ უნდა შეეგუო, რომ რასაც რასაც მოგიყვები იქედან ნახევარი სიცრუე იქნება, სიცრუის ნახევარი ირონია და ასე შემდეგ.....მახსოვს, რომ უამრავი სათამაშო ჯარისკაცი მყავდა და უდიდეს ომებს ვიხდიდი ხოლმე და ეს ომები ღამით მესიზრმებოდა და კიდევ სოფლის სახლი მახსოვს და ამ სახლის კედლების სუნი, ნაკელის სუნი მახსოვს და გაჭრილი თითის სუნი, ჩემი თანატოლი შარდით მომბანდა ხოლმე, მალე რომ შემხორცებოდა..მამიდაჩემი რომ გარდაიცვალა, ,,აბა, დამაცადეს" ვუყურებდი და კივილით რომ მოვიდნენ, უცებ გამორთეს და სადღაც წამათრიეს და მას მერე ეს მულტფილმი მგონია სიკვდილი

-პრინციპში, ცოტათი არის კიდეც სიკვდილი. ერთი მეორეს ამისთვის დასდევს, რომ გადასანსლოს. და წიგნები?

თავიდან მაძალებდნენ.
“ჯეინ ეარი” დამაძალეს და “უთავო მხედარი”. მერე შემიყვარდა და უზომოდ ვკითხულობდა. რაც შინ მქონდა. რასაც ვინმე მათხოვებდა.



-ბიბლიოთეკაში არ დადიოდი?
სოფლის ბიბლიოთეკებს რაღაცნაირი სხვანაირი აურა აქვს

-სახლის ბიბლიოთეკის ბოლო წერტილი ბერნანდო გიმარაენსის - ,,იზაურა“ იყო და მაშინ მივხვდი, რომ ხანდახან საჭიროა წერტილი მანამ დასვა, სანამ თავისით დაისმება 01.gif
სოფლის ბიბლიოთეკა კი ერთი საშუალო ხნის ბიბლიოთეკარის
სახლში იყო გადმოსული. იქ ცოტა სხვანაირი წიგნები დამხვდნენ
ვთქვათ, ბიძია ერნსტი და შესაშინებელი ფოლკნერი
მერე იყო უზარმაზარი, დემონსტაციულად გაშლილ საბჭოთა ენციკლოპედიაში დამალული ირინე ავერბახის “ჭაობი”.01.gif

-აი, რადგან წიგნებთან ვდგავართ
თუ ჩამოვსხედით, როგორ გგონია, არსებობს მარადიული წიგნები?

-ჩემთვის ეს არის პინდარეს “ოდები”; ,,ლაზარილიო ტორმესელის ცხოვრება“, მარკ ტვენის ,,ჰეკლბერი ფინი“,
ჩემი პროფესიიდან გამომდინარე იძულებული ვარ ყველა ე.წ. ლიტერატურულ სკოლას პატივი ვცე, მაგრამ დღემდე ჯალალ ედ დინ რუმი უფრო მიზიდავს და მაოცებს, ვიდრე, ვთქვათ, ალენ გინზბერგი.. ამ უკანასკნელის გვიანდელ წვერს და საკარნავალო ქუდებს თუ არ ჩავთვლით

-კი, შენთან სულ აღმოსავლეთში ვარ ხოლმე
რატომ უფრო აქეთ, მზისკენ? რამე ისეთია მანდ დამარხული?

-მთელი საუნივერსიტეტო ცხოვრება დასავლეთის მეთოდლოგიურ სკოლებს ვსწავლობ და მათზე მეტი ვიცი.. პაუნდი მომწონს და აპოლინერი..უფრო მეტად ეშბერი და კიდევ უფრო მეტად რემბო.. თუმცა პოეზია, ჩემი აზრით ნაციონალური მოვლენაა ენობრივი თვალსაზრისით, ქართული ენა იდიომატური ნიშნების სიმრავლეს განიცდის და მაიძულებს ამ გზას გავყვე, მე მომწონს ამგვარი იძულება, (სხვა ნებისმიერ იძულებისგან განსხვავებით)... როცა ნაციონალურობაზე მუვუთითებ, ეთნიკურ ფენომენს არ ვგულისხმობ. - სხვადასხვა ეროვნებისაა ბერძენი დიანა ანფიმიადი და ქართველი დინა ანთაძე, მაგრამ მათი ტექსტები ხარისხის მიხედვითაც სხვაობს...

შესვენება.

-ძილი გიყვარს?
- ცოტა მძინავს, კომპიუტერში ვკითხულობ, ან ვთამაშობ ფეხბურთს ან ანიმაციებს ვუყურებ და თენდება. დღისით საზარელი რეჟიმი მაქვს..მე რომ მიყვარდეს, ძილს შევძულდებოდი

ეგ დილა როგორია? მძიმეებია, ძახილის ნიშნები თუ კითხვის უფრო, დილაობით? წარმოიდგინე, მე ვდგავარ დურბინდით მოპირდაპირე ფანჯარაში და გხედავ.

-საბანწაფარებულს მძინავს და მოულოდნელად გადავიძრობ და სამგზის შევძახებ: ჰოი, ღმერთო მაღალო, გმადლობ, რომ ეს დილაც გამითენე.. მერე მახსენდება, რომ პოეტი ვარ, და მობილურში წინა დღეს ჩაწერილ ფრაზებს ვეძებ, ანუ ჯერ არ წამოვდგები.. მერე იმედია კი... ჩაის არ დავლევ .ალბათ, საერთოდ არაფერს..სასწრაფოდ ჩაავიცმევ და წავალ სადმე სამსახურივით ადგილას, თუ ვინმეს არ ვხვდები და ან შინ არ ველი... თუ წავედი, სანამ მეზობელ ბინას გავცდები, ჯიბეში ყურსასმენებს მოვძებნი და რამის მოსმენას დავიწყებ.. მერე იმ ორ ბინას გავცდები და მეზობელი ბინის ფანჯარა ვეღარ დამინახავს

რიტუალური არ ხარ?

ზედმეტად. ანუ დილის ლოცვებს ბავშვობაში რომ მაკითხებდნენ, აუცილებლად ვამბობ, მაგრამ ისე გადავაბამ ხოლმე, რომ თავს და ბოლოს ვეღარ გაიგებ,Kკიდევ ჰინდუისტების რიტუალს ვესწრები ხოლმე და ბაჯანებს ვმღერი

ბაჯანებს??

კი, სანსკრიტული სიმღერებია კრიშნაზე

შენს ლექსებში ძალიან ბევრი სიმბოლოა თუ მეჩვენება?

სიმბოლოებს ვწერ ლექსებად (სნობის გარდა პატივმოყვარეც ვარ01.gif)...ეს ფრაზა არის შორეული გამოძახილი ტიციან ტაბიძის ,,ლექსი თვითონ მწერს" და სუდუნ პოს ,,სიმბოლოები მწერენ მე"..ანუ ეს არის რიზომული დეკონსტრუქცია, რომელიც ახალგაზრდა, ნიჭიერმა, პერსპექტიულმა პოეტმა ჩვეული მანერით გამოხატა ანუ ალბათ, ხვდები, ხანდახან ძალიან მინდა ლიტერატურათმცოდნეებზე ( ნაწილობრივ ჩემს თავზეც) ვიცინო ხოლმე მსგავსი ფრაზების გამო, მაგრამ მე ბავშვობის მერე ეტიკეტიც და გურული დიპლომატიაც ვისწავლე01.gif
ანუ იმის თქმა მინდა,რომ ჩემს ლექსებში ბევრი სიმბოლოა, მაგრამ როგორც წესი, უფრო სხვები ამჩნევენ....ისე ლექსმა პოეტები გამახსენა, ბარემ დავძენ, ხანდახან როცა ზოგიერთი პოეტის ჩვევებს ვაკვირდები, ჭკუიდან შორს მდგარად სულაც არ მეჩვენება, ჩვენი ევრაზიელი ამხანაგის წინადადება პოეტათა საყოველთაო ლიკვიდაციის შესახებ და დაე შეეწიროს ამას რამდენიმე უცოდველი კრავი, ვთქვათ, ისეთი, როგორიც მე და შენ ვართ.

-აი, დახასიათება რომ მოგთხოვონ შენი თავის, როგორ დაიწყებდი?

გიორგი ზურაბის ძე კეკელიდძე. 24 წლის. ზრდილობიანი და ზომიერად გარყვნილი. ალაგ ცინიკური, ალაგ მგრძნობიარე. აქვს ნამდვილი მამაკაცის კომპლექსი (დაახლოებით ისეთი როგორიც ბერჯესმა შენიშნა ჰემინგუეიზე), ანუ ცდილობს უყვარდეს ნადირობა, სიგარა, რამე რომის სახეობებიდან ან მართლა უყვარს. მიყვარს ფეხბურთი და მუსიკა და მეგობრებთან ცეკვა, მაქვს ოდნავ მწვანე. . . მაისური და უამრავი ჯინსის შარვალი...მტკიცედ მჯერა, რომ ყველაზე ცოდვილი ვარ მათ შორის, ვისაც კი გასაუბრებიხარ, და თუ ჯოჯოხეთი მართლა არსებობს, როცა მოვკვდები, თხუთმეტი წუთით საზოგადოებრივ საპირფარეშოში მოვხვდები.

-ახლა რა გინდა ყველაზე მეტად?

რომ მეძინებოდეს ანუ ძილს ვუყვარდე

ბლიცი:

-რა გიყვარს
-რა არ გიყვარს

ზამთარი თოვლი თუნდაც ჩემი სოფლის სახლი
ჯერ სიკვდილი არ მინდა, სიბერე საერთოდ არ მინდა
წვერი მქონდეს გაპარსული, მარცხენა თვალი არ მტკიოდეს კომპთან დიდხანს ჯდომისგან...

-ჩრდილებს ისევ დასდევ? 01.gif
-ჩრდილების ჩრდილი ვიყავი ოდესღაც..

-გყოფნის შენი ღმერთი? როგორია ის

ეკლექტურია..ის მარტო ჩემთვის არსებოს..ჩემთან ერთად გაიზარდა ნუ ჩემი ტოლია და ჩემი წონაა. ანუ მჩატეა და მყოფნის

ერთი მისი ლექსისი გამო:

-მოკლედ როგორ იყო ეგ ამბავი? “სადამდეო და ყელამდეო”

-ამბავი ასე იყო
ბავშვობაში ერთ სპექტაკლს დავესწარი რაიონულ თეატრში, სადაც სურამის ციხე დადგეს და როცა ზურაბის კედელში ჩატანების სცენა დაიწყო და ასძახოდნენ: შვილო ზურაბ სადამდეო და ასე შემდეგ, რატომღაც წარმოვიდგინე რომ მამაჩემს მარხავდნენ და სახლში გამოვიქეცი, არა კი არ დამიჯერებია, უბრალოდ შეგრძნება იყო ასეთი, არნახულად მძაფრი.. დღემდე მომსდევს..როცა დიდი ბიჭი გავიზარდე და ლექსების თხზვა მოვისურვე, ყოველთვის მინდოდა ამაზე დამეწერა, ოღონდ სიკვდილის სცენას ვეძებდი და ბოლოს უბრალოდ გავზარდე და ისე მოვკალი, რომ ემპირიულ სცენაზე ცოცხალი დარჩა.. ეს ,,ემბიენტის" შუა ნაწილში...

-როგორი სიკვდილი გინდა?

-ლოგინში, მშვიდად, კედლისკენ გადაბრუნებული, როგორც მძინავს ხოლმე, ისე რომ გაფიქრება მოვასწრო

-მომიყვები შენს სურვილებზე
როგორ ჩნდებიან ისინი და თუ კლავ ხოლმე მათ ან თუ ასრულებ
და მერე შიშებზეც მომიყევი, დაუძლეველ შიშებზე

-სურვილები რომლებიც გვქონდა და ვერ ავისრულეთ, ჩვენში კვდებიან, იხრცწებიან და გვწამლავენ - ოსკარ უალდსაც წამოსცდა ერთხელ არანარცისული ფრაზა...
მე მიყვარს ოსკარ უალდი...სუბლუმაციათა თეორიების არ მჯერა, თორემ იმით დავიიმედებდი თავს, რომ ამ გვამებს გახრწნამდე ლექსებად გარდავქმნიდი.. ლექსი ავტონომიაა.. ჩემი სურვილები ამ ბოლოს დროს ხშირ შემთხვევაში ძალიან პრაგმატულია და მათ, როგორც წესი, ვისრულებ ხოლმე.. სხვა ოცნებები, როგორც ჩემი წესია, არ მისრულდება და თავი დავანებე, ისედაც სავსეა და ყარს მათი სუნით ჩემი სხეული.. დღეს ჩემი სურვილია ვიშოვო მილიონი

-ახლა შიშზე.

-გაცოფების მეშინია. ერთხელ ძაღლმა მიკბინა და ორმოცი დღის თავზე მეგონა, რომ ვცოფდებოდი..

-როგორ გგონია, ღმერთი ერთია?

-ის, რომ მე და შენ ვსაუბრობთ ახლა, უკვე ნიშნავს - ღმერთი ორია, ერთი ჩემი, ერთი შენი

-სულ პირველად რა იყო შენთვის ქვეყანაზე?

-შური
O
-ოოო კარგი თემაა
დამიხატე ის

რომ მე ვერ დავდიოდი, სხვები დადიოდნენ. რომ მერე სხვები ჩემზე დიდები იყვნენ, ჩემზე მდიდრები იყვნენ, სხვები წერდნენ, სხვები უკრავდნენ. და მერე ნაბიჯ-ნაბიჯ მივდიოდი ანუ სარულს ვსწავლობდი, წერა-კითხვას,(ჯერ ვერ გავმდიდრდი) და რაღაცებს უკან ვიტოვებდი. მერე იყო შური პოეტობის, ახლა პოეტობამდე რამდენიმე ნაბიჯი მაშორებს.. რამდენიმე ნაბიჯი უკან.01.gif

ისევ ბლიცი: “შენი” წიგნი, ადგილი, სეზონი, სიტყვა, ფერი, ქალაქი

ჰეკლბერი ფინი
მთა,
ზამთარი
დიდი
წითელი
ბომბეი



-უეცარი ფრაზა:

-ლექსების ნახევარს დღესვე დავწვავდი მუსიკის წერა რომ შემეძლოს.

სიზმრების გამო:


სიზმრები ფერადია..იმდენად რომ ხანდახან ჭრელი ბურთების მეტი აღარაფერი მახსოვს..ადრე კვირაში ერთხელ მესიზმრებოდა ჩვეულებრივი ამბავი, სრულიად ცხოვრებისეული ფინალით, მაგრამ რატომღაც საშინლად გაოფლილს და შეშინებულს მეღვიძებოდა..მერე გადამეჩვია ეს..ფრემ-ვერდის ლოგიკა რომ რკინის იყოს, კარგახანია წელში გადამტეხდა, მკვდრები ხშირად მესიზმრება და სულ სადღაც მივყვები...ხანდახნ ლენინი და ჰოლანდიური მამალიც მესიზმრება

და სექსი? სიზმარში


ვეთამნხმები ჩვენს უწვერულ წინაპარს - სექსში მორალი არ არსებობს.. მით უფრო სიზმარში..პირველი სექსუალური სიზმარი იმაზე ადრე მქონდა, ვიდრე საერთოდ რამე მაგდაგვარს გავიგებდი ცხადში და დილით ჩემს კლასელ გოგოს თვალებში ვეღარ ვუყურებდი. ჰო,.ასეთი სიზმარი ყვლაზე მძაფრია, რადგან იმ ადამიანთან ვისთანაც ეს ყველაფერი იქ მოხდა, მერე მთლად ჩვეულებრივი ურთიერთობა ვეღარ მაქვს

სრულიად სერიოზულად:


როგორ გგონია, ეს გზა, რომელსაც ეს ტექსტები ადგას, იგივე, რაც ლიბ.გეზე იდება, სად მიმავალი გზაა?

ეს ტექსტები სხვადასხვა გზით მიდიან, მეც განვსხვავდები -როგორც რედაქტორი გაცელიბით ლიბერალური ვარ და ნარატივებად დახარისხებას და მათ შორის ჩემთვის უპირატესის ძებნას არ ვიწყებ, სელექციის პრინციპი აქ უფრო დაბალია. როგორც მკითხველს, რა თქმა უნდა მყავს ჩემი ავტორები, მაგრამ მათი რიცხვი იმდენად ცოტაა, რომ ნაჩქარევად შედგენილ და სამ დღეში მიტოვებულ ბლოგსაც არ ეყოფა. მათი გზა საქართველოზე შორს წავიდოდა, მაგრამ ჩვენს სამშობლოში არ არსებობს ლიტერატურული პოლიტიკა, როგორიც ვთქვათ, გერმანიაშია, სადაც სახელმწიფო ირიბად (ზოგჯერ პირდაპირადაც) ეხმარება ავტორს თავის გატანაში. ანუ სახელმწიფო უნდა ცდილობდეს საზღვარგარეთ გაიტანოს ლიტერატურული ნაწარმოები, როგორც კულტურული ბრენდი, რომელიც არამარტო თავის თავს, ქვეყნის სახელსაც ,,გაყიდის"

თანამედროვე ქართულ ლიტერატურას აკლია თავისუფლების შეგძნება, მას სივრცის შიში აქვს..უფრო ზუსტად მას თავისუფლების აღქმის უნარი აკლია და მის ,,საზღვრებს, როგორც უსაზღვროებას'"ან მახინჯად აფართოებს - ანუ ნაძალადევად ინტერკულტურულს არქმევს ან ზოგ შემთხვევაში შეშინებული შემოღობავს ანუ - სეპარატულს ხდის. ჩვენს წინა და წინა თაობებს სწორედ ეს უბედურება სჭირდათ (ოროლა გამონაკლისის გარდა) ექსპერიმენტები გემოვნებას იწირავდნენ, ხოლო ნიჭიერები ზედმეტად ფრთხილები იყვნენ



-არ ვიცი გკითხე თუ არა, არის რამე, რის გარეშეც ცხოვრება არ შეგიძლია?

საშინელი, პერიოდული დეპრესიების..იმდენად მივეჩვიე - რომ არ მოდის ხოლმე, ძალად დავეძებ

-როგორ გგონია, სიყვარული, არის თავგანწირვა?
თუ უბრალოდ მრავალფეროვანი ურთიერთობაა, ან მარტო ყოფნის შიშის თავიდან აცილება?

-სიყვარული მარტო ყოფნის შიშით გამოწვეული მრავალფეროვანი ურთიერთობაა, რომელიც თავგანწირვას ითხოვს

-ოოო, ეგ ხო მე გითხარი

-მე დავაწყვე01.gif
ჩემი სიტყვები - შენ
ჩემá

[pataputina]

არ გადავდგები!!!