კარავი

აი როგორი ქართული მუზები სწვევიათ კარაველებს ))))

გაიხარეთ ბიჭებო !!!

ოკეანეც გადმილახავს, კავკასიის ქედებიც,
ზღვები მრავალსახელება, ტბები მრავალფერები
მომივლია მე ქვეყნები, სხვა რჯულის და ენისა
ჩვენზე უფრო დალოცვილის ნახვა მე ვერ მეღირსა

აღარც ბავშვი ვარ აკვანს ჩაკრული, რომ გავიკვირვო რამე ნახული
აღარ მაკვირვებს ტრამალის ყინვა, და არც სიმრავლე მე ჭირნახულის

გამკვირვებია მე სითბო შენი, შენი ძმობა და დამოყვრება
ასჯერ გაწირულს აღარ გბეზრდება, ათასმეერთედ კვლავ დამოყვრება.
სიკეთის ქმნა და მისი მადლი არ დაივიწყე მძიმე წუთებშიც
მუდამჟამს ჩანდა მოყვრის ტკივილში თუ რაოდენი მოგაქვს ნუგეში

დავაგუგუნებთ ძველს საგალობელს, ძველ სალაშქროს და ძველ იავნანას
მოხუცებს ვეტყვით, გვასწავლეთ ბაბა, ”შენ ხარ ვენახი” და განდაგანა

მოდი ბაბუ, დამიჯექი, მომიყევი ამბავი,
ომში როგორ შედიოდა თქვენი ჟამის ამქარი
რას ამბობდით ბრძოლის შემდეგ, დაღლილ-დაქანცულები
თუ გინახავთ ამ ჩვენს დროშიც თქვენებური გულები?

სადღაც რაში მიაგელვებს საყვარლისკენ საყვარელს
ანთებული გულის მსგავსად ვერაფერი ანათებს

გადალახავს ადიდებულ არაგვსა და მტკვარსა
ვერაფერი დააოკებს ლურჯ თვალების წვასა...
ვერაფერი ჩააჩუმებს მისი გულის ხმასა...
ამიტომაც შეახვედრებს თავის სატრფოს ყმასა...

შორით წვა და შორით დაგვა... უსწავლია შოთას...
თვით იერუსალიმს წასულა, და ვის ვუკითხოთ ოდა?
”მოდი გოგო ჩემთან ახლოს”, დღეს ასეა მოდა
ერს ხომ უნდა გამრავლება, მეთანხმები? ჰოდა....

კლდეშიც, მთაშიც და ჭაობშიც აუგია ოდა
ვაზი ყველგან გაახარა, სულ ახსოვდა შობა
ჯვარი ფართოდ დაისახა, არ გაყიდა ღმერთი
ამიტომაც ქართველ კაცის არის სულ სხვა ბედი

ხმალი, თოფი და ნაბადი, იყო მისი საძმო
თოფიანის ნათოხნი კი ღმერთთან სხვაფრად ფასობს
ცალით ხმალი მიკაფავდა, ცალს ეჭირა ჩვილი
მერე ამის შემხედვარე ნუ გახდები გმირი...

ბევრი მხარე მომივლია, ბევრიც მინახია მე ცა
მაგრამ შენ რომ დაგინახე, ეს რა მეხი მეცა....
დავიბენი? არა ვგონებ, არ ვარ მაგის ჩიტი
მაგრამ მინდა ჩემს ბუდეშიც შენისთანა გვრიტი...

დავილოცავ, ღმერთს ვახსენებ, მადლს ვუსურვებ მოყვასს
ყურძნის ნაჟურს ვეწაფები, ასეთი გვაქვს მოდგმა
მძლეთა მძლეთა უფრო მძლეთად მიგვაჩნია თავი
მაგრამ რა გვჭირს უკურნელი, ვერ გავიგეთ მაგი…..

დავიძინო, მგონი დროა, უკვე არვინ მერჩის
წყნარად თუკი დაგტოვებენ, მიქელას ხმაც გესმის
ჩუმად მოდის, უდრტვინველად, ის ერთ დღეში მოვა
გაბრიელს რომ ხელს ჩაკიდებს, ჩემი ჟამიც მოვა…

თუკი ვინმე შემიყვარებს, ის არასდროს მოვა
და თუ ვინმე შევიყვარე, ის არასდროს მოვა…

მაგრამ როდის მოვა?

მოიცა არჩილ მოვაზე ახლა რიმეს მოგიძებნი იქნებ მოვიდეს -
აი მაგალითად:

ჩემში ძვლები უფრო მეტია ვიდრე თავისუფლება ან მომავალი,
არა და ვრჩები, ვმჩნევ, რომ ვსუნთქავ
და ატმოსფეროს არც კი წავრწყმიდავ, ვერც კი ვაფუჭებ,
ჩემი სადგომი პლანეტა არის, რომლის სახელსაც კი ვერ შევარცხვენ,
არა და მსურდა ვყოფილიყავი თუნდ უსასრულო უდრტვინველობა,
და რადგან ვხვდები მე ჩემს სიმცირეს - მძულს ამპარტავნობა!
განწყობად ვიზრდი ჩემში სიმძიმეს,
საბოლოო შერკინებისთვის,
რომელიც ვიცი არასდროს მოვა.


ისე მაგ შენი დაპოსტილი მხოლოდ ბოლო ორი სროფი წავიკითხე და ...

სიძულვილი თუ არ არის, სიყვარული როგორ მოვა?
როდესაც დღე მოგვბეზრდება, მზე ჩავა, მთვარე ამოვა.
ასე მხოლოდ წოწიალით, არაფერი არ გამოვა
ცხოვრებაში უნდა იყო ან ლამა* ან კაზანოვა.


______________________________
* - არაცხოველ-არაკარველი


(გავიპარე)

ტისიჩილეტნიკი სუხიე ვ რაზნაცვეტნიე კრასკი
ასუშილი მეჩტი ნე ზემნიე ი ლიცა პაკრილი მასკი,
კრასკი ცვეტნიე მასკი ცვეტნიე მეჩტი ნე ზემნიე...პრაზდნიკ ვ ბუდნიე დნი

chuna wrote:რა ლექსები აღმოვაჩინე! გაიხარეთ პოეტებო!

ვაპირებ პრინტერი გავჩითო სადმე და ამოვიბეჭდო!!!!

i d e a
karavelebis leqsebis krebuli gavaketot. Tqven archevashi da akrefashi momexmaret
dakabadoneba da dabechvdva chemze ikos
rogori ideaa?

დღეს რომ გნახე, დავიზაფრე
სახეს შენსას ჭმუნვი აჩნდა
სიხალისე გამქრალიყო
და სილაღეც არსად სჩანდა

რაღაც გჭირდა, ვერ გამეგო,
ყოველ წამში რად შფოთავდი
ჯუჯღუნებდი, არც ამბობდი
რა მიზეზითაც ბორგავდი

მორჩი წუწუნს, არ გიხდება
უაზროდ და უქმად ოხვრა
ქალის ღიმილს მოაქვს სხივი
ქალის დარდს კი მოაქვს გლოვა

მწუხარება, ცრემლის დაღვრა
შვენის მხოლოდ ჭირს და დარდებს
მხიარული სახის ნახვას
ვეშურებით, გულს გვიქარვებს

გინდა კვლავაც რომ მწუხარე
მე რომ გავხდე როგორც ძველად?
თუ, გინდა რომ მიხაროდეს
და ღიმილით შევხვდე ყველას?

შენი ლამაზი სიცილით
გამიხარე გული ჩქარა,
შენი ნათელი სხივით კი
გამინათე სული კვლავაც

შენი ნათელი ღიმილით,
გამახარე ტურფა ქალო...
და ხალისით ააძგერე
ჩემი გული გასახარო

იხალისე, გვახალისე
სიტურფითა მუდამ ლაღო
შენის ტკბილი ნაუბარით
ცას მაწიე გულის ვარდო

როცა ღიმილიანს გხედავ,
ცისკრის დილას მიგამსგავსე
ჩემო ლამაზო, პატარა გოგოვ,
ცის სარტყელებით აღსავსევ

gobe wrote:(სულ მალე, გაყოფილებაში: "ზოგადი საუბრები" გაიხსნება თემა: "Archilმა ცოლი მოიყვანა")

მე წინააღმდეგი არა ვარ, რატომღაც რომ წინააღმდეგი ვიყო

gobe wrote:(სულ მალე, გაყოფილებაში: "ზოგადი საუბრები" გაიხსნება თემა: "Archilმა ცოლი მოიყვანა")

:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D::D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:DD:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D

ელგუჯა უძილაური. ლექსები.

ერთხელ ერთმა მოლექსე ქალმა დამხატა, დამარქვა ბერია და ასეთი ლექსი დამიწერა:

შევხედავ, მეუცხოვება,
დამჭკნარი ნესვის ფერია,
არც წინ ეტყობა ნომერი,
არც უკანიდან სერია.
ძალადა პოლიტიკოსობს,
მიდმოდის როგორც ბერია,
მაგის ლექსები კი მ . . . . . ნ
მაგის მუზა და ფერია.


მე საპასუხოდ ასეთი კაფია დაუწერე:

ქალო რას მერჩი, რა გინდა,
ჩემზე ლექს დაგიწერია,
წელსზემოდ დაგიხატივარ,
დაგირქმევია ბერია.
დამხატე წელსქვემოთაცა,
ჩამამაყოლე ხელია,
იქა მაქ ქალო ნომერი,
სერიაც ზედა წერია.
თუ გინდა კიდეც გაჩვენებ,
კი არ წაგიცდეს ხელია,
არც ძაან ახლოს მიხვიდე,
დედაკაცებისა მტერია.
რო გნახავს დაიზიდება,
გახდება დასაბმელია,
ეს მამინათლე ქალბნელო,
ემას დაარქვი ბერია.
1995წ.
* * *

tama


მაგარი ლექსია

tama,

მაგარია

კიდევ ერთი საჩემო ადგილი ვიპოვნე...


ბუნების შთაგონებით ეს პატარა ლექსი მაქვს მხოლოდ, გაგიზიარებთ:roll:

ფარავანი


გზა-ხელის გულზე,
გზის პირას-მიწა,
მიწაზე -მთები,
მთებზე-ზეცაა...
ზეცის ქვეშ-წყალი,
წყალში-ღრუბლები,
ღრუბლებში-მზე ან
მზის ჩაკეცვაა...
ტბა-ღამის ფსკერით,
მთვარის ბილიკით-
შიშველ ტერფებით
უხმოდ სავალი...
ფსკერი-დაღლილი
ღამის სიმძიმით
და
ვარსკვლავების მყუდრო სავანე...

ვიყავი ჯუთელი ხათუთა
მიყვარდა არხოტელი თორელი
ზიზო ბურდული

შენ გახსოვს და გულით ნატრულობ
წინაპართ საძვლეს და სახატეს
ნატრულობ დარდებიც მატულობს
რაც ნახე რაც ლექსით დახატე

ხატისკარ ხევსურთა ფერხისა
კაფია შემთვრალი ვაჟების
ელვაო იმ ცისპირ ტეხისა
ცისკარო იმ გარიჟრაჟების

იქ სადაც იყავი ხათუთა
თუნგით რო გივლია წყაროზე
ეგ მზერა გულს მოესათუთა
მზერითაც არ მიავგაროზე

მეც გულში კელაპტად მინთია
ასული სიფითრის მთოველი
ხოგაის ძე ვიყავ მინდია
შენ საით გეგონე თორელი

უშენოდ ერთ დღესაც ვერ ვძლებდი
წყაროს წყალს გაფერე კისკისას
ღილღველთა კოშკებშიც გეძებდი
ნატყვევარს მოსისხლე ქისტისას

უწყალოდ ვლეწავდი ციხეებს მიზგითებს
დავსისხლე ქვიშა თუ ბალახი
და ჩემგან მხარმოჭრილ ჯიგიტებს
თვლითაც ვერ ითვლიდა ალახი

არხოტში დამწვი და დამდაგე
ირემო გულს გამოსაბმელო
ჯანდაბას მთაში თუ დამკარგე
ბარად ხომ შამამხვდი ქალბნელო

თამაზ წიკლაური