კვლავ ლექსებს დაგიწერ ანუ მეწერება და რა ვქნა

Mta Mkvarebia · Post by **Mta Mkvarebia** » 21 ნოე 2008, 23:54

zura N.
გაიხარე, მაგარია!

meore monadire · Post by **meore monadire** » 24 ნოე 2008, 10:03

მთვარე - ძაღლიშვილი, ისე გაიტურა,
თითქოს კვალში ედგა ღამის ტარანტული.
წასვლა გამიგია, მაგრამ - პოეტურად!
არის მიტოვებაც, მაგრამ - გალანტური!

ბოლო სიგარეტიც ყავას შევუხამე
(სადღაც უნდა მეგდოს კიდევ, ორი ღერი).
წერა შემიძლია მხოლოდ შუაღამით...
სხვა დროს არ მაცლიან, თორემ - ვინ ოხერი.

რაღაც უხეირო სასმელს მიძალებით,
გუშინ საღამოდან ვიკლავ მოშიებას.
დილით მიპოვნიან, ალბათ, მიცვალებულს...
გარეთ ნერვიულად ყეფენ გოშიები.

ქალაქს გადავხედე - თვალი ამარიდა
ისე მედიდურად, მისთვის დანაბერებს...
მთელი დედამწა, ჩემი ფანჯრებიდან,
მოჩანს, დამიჯერე - ბევრი არაფერი...

და ეს ლექსიც, თითქოს, სხვათა შორისია -
ფიქრიც მიძნელდება... იცი? გეფიცები,
ყოფნას და არყოფნას, სადღაც შორისა ვარ,
საფლავს მინაწერი წლების დეფისივით.

namcecuna · Post by **namcecuna** » 24 ნოე 2008, 16:31

meore monadire

მიყვარს საჯაია

meore monadire · Post by **meore monadire** » 24 ნოე 2008, 16:33

კომპში გადავაწყდი მაგ ლექსს წეღან

ისე, ადრეც დავდე აქ მგონი ეგ ლექსი

ისე კიდევ ერთს ძველს დავდებ თუ მივაკვლიე

namcecuna · Post by **namcecuna** » 24 ნოე 2008, 16:37

meore monadire

მიდი, მეც დავდებ რამეს

meore monadire · Post by **meore monadire** » 24 ნოე 2008, 16:38

გათხოვდი, ჩემს ტკივილს გილოცავ,
ყეფით გადაფრენილ ყორანს
მე სხვა სასწაული ვინ მომცა,
სხვა ცას დაკიდული თოვა.

გათხოვდი, ჩემს ლოდინს გილოცავ,
გზებზე ჩამოღლილი თვალით,
მე სხვა სასწაული ვინ მომცა,
სხვა სიზმრის შელეწილი კარი.

გათხოვდი, ჩემს ღამეს გილოცავ,
მთვარით, ცრემლის კენტი წვეთით,
მე სხვა სასწაული ვინ მომცა,
სხვა ჯვარს მილურსმული ღმერთი!

meore monadire · Post by **meore monadire** » 24 ნოე 2008, 16:38

namcecuna

namcecuna · Post by **namcecuna** » 24 ნოე 2008, 16:54

სიყვარულის კამიკაძე

ბედთან ამბოხების მქვია ექსტრემისტი -
რა ვქნა, თავის დახრას არ ვარ მიჩვეული.
არრა მაბადია გარდა ლექსების და
გარდა სიამაყის - რაღაც უჩვეულო.

ხელში გადავითვლი ხურდებს კარამბოლით -
ერთ ღერ კესანესაც ამით ვერ მივწვდები...
შენი ფანჯრებიდან ისმის "ამაპოლა",
გვერდი ავუარო - გულიც გამისკდება!

მინდა შემოგძახო, მაგრამ რანაირი
განცდა მეუფლება: მტრული გაციებით,
ისე გამიცივდი... ადრე სხვანაირად
იყო - გიხაროდი მეტად, გაცილებით.

და მეც გილოცავდი, შენთვის მოგონილებს,
დღეებს - სასწაულებს, ისე უცნაურად...
ახლა შენს სარკმელთან ვდგავარ უქონელი,
როგორც შემოდგომის ბოლო აზნაური.

აღარც სიგელი მაქვს, აღარც ჰერალდიკა -
წყალსაც წაუღია! ახლა მთავარია,
კეთილ მეყვავილეს ერთობ ეგზოტიკურ,
ლექსში გავუცვალო ივან და მარია.

ღია ფანჯარაში გესვრი ყოჩივარდებს,
მინდვრის ყვავილებით დაგხვრეტ... გამექეცი!
ბედთან უიმედო ჯანყის ყოჩი ვარ და
შენი სიყვარულის მქვია კამიკაძე.

მგონი ადრე დავდე

meore monadire · Post by **meore monadire** » 24 ნოე 2008, 16:56

ნამდვილად დადე

namcecuna · Post by **namcecuna** » 24 ნოე 2008, 16:59

meore monadire

გამეორება ცოდნის დედაა...

ele · Post by **ele** » 25 ნოე 2008, 01:31

meore monadire

მეც არ გამიკვირდა რატომ უჭირდა დღეს თიბისი-ს პროგრამას,
აბა შენ არ გეცალა და . . .

გაჟონვა

ისეთი მარტო ხარ - გეცინება.
ისეთი დაღლილი - მიეჩვიე.
ძალიან მარტივად - გეძინება.
ან იქნებ პირიქით - საეჭვოა.
თვალებში ჩაზრდილი გისოსიდან
ჟონავს შემოდგომის მიწურული.
აგიტანს სიცივე, მიცოცდები
რატომღაც ჯვარცმასთან... სისულელე!
ნებდები საკუთარ სისუსტეებს.
მარტო ხარ. ღმერთმაც კი მიგატოვა
და მხოლოდ წვიმების ინსულტები
ფანჯრებზე ტოვებენ ჰემატომას.

გიო საჯაია

perwkli · Post by **perwkli** » 25 ნოე 2008, 01:42

მე რომ ცოლი ვიყო,
ქმარს ჩემსას . . .
ეჭვები ჩრჩილად გადააქცევდნენ,
როცა ყველა ქარით, ყველა წვიმით,
და ყველა ნისლით
ძუძუსთავებს დავისველებდი.

მე რომ ცოლი ვიყო, ქმარს ჩემსას . . .
მისივე ბაღის ყოველ ტოტთან დუელი ელოდა,
და გაკვირტების ყოველ ჯერზე
ბროწეულის მარცვლებივით დაკერკლილი,
უსისხლო და ღია ჭრილობა,
ჩემი ბრჭყალით ისევ უნდა ჩამოეკორტნა.

მე რომ ცოლი ვიყო
ქმარს ჩემსას . . .
ყოველ დილით,
ჭინკასავით თმა-ფრჩხილ დაჭრილი,
და ძაფებით განასკვული
უნდა ვყოლოდი,
რომ ტყისაკენ გაქცეული მზერა,
თვინიერად მისკენ მიმეპყრო.

მე რომ ცოლი ვიყო,
ქმარს ჩემსას . . .
სხვისი შვილები ეყოლებოდა,
მზე თვალებში ჩახედავდა,
და ეტყოდა _
რატომ აქვთ ჩვენს ტყუპებს
ჟღალი თმა და ალვის ტანი.

მე რომ ცოლი ვიყო
ქმარს ჩემსას . . .
დაუცხრომელი ვნება ჩემი
ჯერც თბილ სარეცელს შეატოვებდა.
და ქმარი იგი . . .
სისხამ დილით,
ბალახების სუსხიან ნამში,
ცხელი სხეულის ოხშივარის პირისპირ მდგარი,
მდუმარე და ხელ-ფეხ შეკრული,
თავს ვერაფრით ინუგეშებდა

მაგრამ, მე არ ვარ ცოლი,
მე ვარ ქალი,
(შესაძლოა, ვიყო პოეტიც),
ხელს რომელი ამაღებინებთ
თეთრი ბაღების ყოველ რტოსთან ღია ტრფიალზე?!
ან ქარებს, ნისლებს, წვიმის წვეთებს
ძუძუსთავებს რად დავუმალავ?!
ბალახების სუსხიან ნამში,
თუ ცხელ სხეულს ოხშივარად არ გადავაქცევ,
თუ მზის თესლით არ ავივსებ ჩემს მდედრულ საშოს,
მაშინ არც შენ შეგიყვარდები . . .

მე რომ ცოლი ვიყო,
ქმარს ჩემსას . . .
ავუხელდი დაგმანულ თვალებს
და ჩემი ვნების სარეცელზე მარადუძილოს,
ჩემივე მდედრულ არომატით გაბრუებული,
სამუდამოდ მივატოვებდი,
რომ გზა, შენსკენ მომავალი აღმომეჩინა . . .

მაგრამ, მე არ ვარ ცოლი,
მე ვარ ქალი,
(შესაძლოა, ვიყო პოეტიც),
შენ კი, ხარ ქარი, უბე-კალთა რომ გავუხსენი,
და გზა, მავალი შენსკენ ახლა ისე ძველია,
ისე ცხელიც, როგორც ღამის აღმოსავლეთი,
როგორც დილის მექა-მედინა,
შენს საწოლშიც ბევრჯერ მეძინა,
ქმარს და დუშმანს როცა ეღვიძა. . .

მაგრამ, მე არ ვარ ცოლი,
მე ვარ ქალი
ტყეების სატრფოს, უდაბნოს მეძავს
ქარები მხედნის, ქარები მწყემსავს . . .
მე რომ ცოლი ვიყო,
ქმარს ჩემსას . . .
ქმარს ჩემსას . . .

/ხათუნა თავდგირიძე/

doctor ako · Post by **doctor ako** » 25 ნოე 2008, 21:52

ტერენტი გრანელის დაბადების დღეა დღეს.პოეზიით,ცხოვრებით,სიყვარულით დამწვარი პოეტის...

შეშლილი ცრემლები-

ეს ვედრება შიშველი -
მეუცხოვა მე გვიან,
ღამე, ვნებით შეშლილი,
ყელზე გადამეხვია.

თეთრი შუქი ინთება
ჩემი სულის და ვარდის.
ო, ტირილი მინდება,
შენთან უხმოდ დავარდნილს.

მე თანდათან ვყვითლდები
და ჩემი თმაც ძირს ცვივა.
დაო, ნუ შეწუხდები,
თუ წამების ღირსი ვარ.

ჩუმად ძინავს გულს ტყეში
სევდის ლურჯი ოდებით.
და თბილისის კუთხეში
სადმე ღამით მოვკვდები.
ნ-------------------------

...
ქარების დღეა,ქრიან ფოთლები,
და იმედებიც ახლოს არიან.
ახლა არ ვიცი რას ველოდები,
ახლა არ ვიცი რა მიხარია...

ნ---------------------------
############################
მე ვწერ ამ სტრიქონებს ქარიან ღამეში..., როდესაც წვიმის წვეთები ეცემიან მინას და როცა სიშორეზე ტირის როიალი..
მე ახლა მაგონდება ჩემი ცხოვრების ქარიშხლიანი დღეები
და სინანულის ჟრუანტელი მივლის.
თანაც მიხარია, რომ ვარ ტერენტი გრანელი.
წინ უფსკრულია და შავი ნისლი მახვევია ირგვლივ.
მე ქვეყნის გაჩენიდან ნელა მოვდიოდი სინათლისაკენ,
რათა მეხილა მზე.
ალბათ მიზიდავდა შორეული და უხილავი..
მოვედი ადრე.
და ახლა ისევ ვუახლოვდები სიბნელეს,
როგორც ზღვას, სადაც სამუდამოდ ჩაიძირება ჩემი სხეული.
ყოველ ღამე მოაქვს ფიქრი სიკვდილზე
და სიშორეზე.
და მეშინია...
ვფიქრობ: მოვა წამი, როცა არ ვიქნები ცოცხალი, მაინც მჯერა ჩემი უკვდავება.
მე პოეზიამ მაგრძნობინა, რომ სადღაც შორეს არსებობს უკვდავების ცისფერი მხარე,
სადაც დაფრინავს ჩემი მწუხარე სული.
ქარიშხლიანი ღამეა და მინდა ვიყო სხვაგან.
პოეზიამ იცის უეცარი სიხარული, რომელიც უდრის გაფრენას.
მე არ მინდოდა სიცოცხლე.
არც სიკვდილი.
მე რაღაც სხვა მსურდა.
ახლა ვფიქრობ და მწამს მესამე გზი არსებობა, როგორც იდუმალების.
მე ისევ ვდგავარ მარადისობის გარინდულ საზღვართან და ველი ქრისტეს ლანდს,
რომელიც დამიხსნის მე განსაცდელისაგან.
და მე მჯერა სიცოცხლე სხეულის გარეშე.
მე მივმართავ მსოფლიოს შემდეგი სიტყვებით:
მე მინდა გაფრენა.
მე მინდა ვიყო ყველგან,როგორც ღმერთი.
ჩარჩენილი ვარ ბავშვივით ამ ციდვილ ქვეყანაში
და არ ვიცი როგორც ამოვიდე იმ ტალახიდან, რომელსაც ეწოდება მიწა.
არა სიცოცხლე,
არა სიკვდილი,
არამედ რაღაც სხვა.
ვამბობ: არ არიან სიტყვები გრძნობებისათვის.
გარეთ ისევ ქარიშხალია, წვიმის წვეთები ისევ ეცემიან მინას
და ისევ სიშორეზე ტირის როიალი.
ნ----------------------------------------------------------

მე ვერ მიშველის თვით ჩემი ლექსიც,
თვით ჩემი ლექსი - სისხლის რვეული.
პოეზიაში ვარ უ დ ი დ ე ს ი,
და ცხოვრებაში გზადაბნეული.

...

ნ---------------------------------------------------------

... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

ele · Post by **ele** » 26 ნოე 2008, 00:36

ისევ დადგება სურნელი ნისლის,
სულს წაიღებენ თეთრი ფიქრები.
ამ ყრუ ადგილას ვინმე გაივლის
მაშინ, როდესაც მე არ ვიქნები.

ჩვეულებრივი მთვარე ამოვა
და გაქრებიან თეთრი ფიქრები.
ამ ყრუ ადგილას ვინმე სხვა მოვა
მაშინ, როდესაც მე არ ვიქნები.

და სულის ლანდი ისევ გაჩნდება,
და ისევ მოვა დღე შერიგების.
ვიცი, ამ კლდეზე ვინმე დაჯდება
მაშინ, როდესაც მე არ ვიქნები.

ტერენტი გრანელი

meore monadire · Post by **meore monadire** » 26 ნოე 2008, 11:42

ele

თენდება, შურთხნი რეკავენზარებს,
ხეობას მღერით მისდევს არღუნი,
მთებში ეშვება "თენების მთვარე",
ღრუბლის ქათიბში ამოქარგული.
მიწყდა ზეიმი ცაზე მნათობთა,
ქარიც ჩაწყნარდა ქარის ამკლები,
წუხელ ვარსკვლავი მთებში გათხოვდა
და მე და მთვარე ვყავდით მაყრები.

ახალი წერილი	ახალი წერილი არაა	ანონსი
ახალი წერილი [ ცხარე ]	ახალი წერილი არაა [ ცხარე ]	თვალშისაცემი
ახალი წერილი [ დაკეტილია ]	ახალი წერილი არაა [ დაკეტილია ]

FORUM_PERMISSIONS