ტობავარჩხილ-ლენტეხი26.07.09-დან არ ვიცით როდამდე/მეგრულ-სვანურ ტ
Posted: 20 ივლ 2009, 09:59
და კიდევ აი რა:
ტობავარჩხილი...
ამ დროს ფიქრებით ერთდროულად წარსულში და მომავალში ვარ გადასახლებული.
განსაცვიფრებელი ნაირგვარობითაა მოფენილი ამ საოცარი პლანეტის ზურგი და განსაცვიფრებელი მრავალსახეობით აღიბეჭდება ეს ყველაფერი ადამიანის განცდებში.
მაშინ უფრო მეტად ბავშვი მეთქმოდა, როცა პირველად ვიხილე ეს მართლაც ჯადოსნური ტბები და მათი ულამაზესი სანახები; მამაჩემის წყალობით - ძალიან უბრალოდ მითხრა, ტობავარჩხილზე წავიდეთო. ან კი რა აღჭურვილობა გვქონდა მაშინ, ან რა რუკა (მასეთს, სულ არ გვქონოდა, ის ჯობდა), ან რა ამინდები იყო, თან ლამის ყოველი შემხვედრი გვეუბნებოდა, რას მიაგნებთ მაგ ადგილებსო. მაგრამ ის ლაშქრობა სამუდამოდ დამამახსოვრდა იმის მაგალითად, თუ რა შეუძლია ადამიანს, თუ გული მართლაც გულობს. ეს ამარცხებს ყველა სულელურ გარემოებას და ”მიუხედავად ამისა” თუ ”მაინც” ემართება ყველაფერ ხელისშემშლელს.
უძირო ხეობიდან ამოქუხული მდინარის ჩქერა და ვეება ხეებით მწვანედ შემოსილი მთები ძალიან ლამაზი იყო, მაგრამ მაინც რაღაცნაირად ნაცნობი და შინაური. ალპური ზონის მისადგომებთან უკანასკნელი ფიჭვების ტოტები აიწია, როგორც წიწვოვანი ფარდა, და პირველი ჭიუხები, მათი მყინვარებით მორთული კალთები გამოჩნდა თვალსაწიერზე.
მერე იყო უზარმაზარი ცაშკიბალის ნისლით მოცული მწვერვალისკენ რიდით მიპყრობილი მზერა. და მისი უღელტეხილი - ნამდვილად როგორც წყალობა გაუვალ ჭიუხებს შორის.
უღელტეხილის იქით კი... სამოთხე? არა, ეგრე არ ეთქმის, ეგ ხომ სიკვდილის მერე თუა... ალბათ უფრო ხელახლა დაბადება, საკუთარ სხეულშივე რეინკარნაცია, ოღონდ სულ სხვა სამყაროში.
მხარბეჭიანი, ამაყი ჭიუხები ერტყმიან გარემოს, ალბათ დედამიწის წარმოქმნიდან მოყოლებული - რისი აღარ მხილველნი და რა ქარტეხილთა აღარ გადამტანნი... რა არის იმისთვის ადამიანის ნაბიჯი, მზერა, სიცილი თუ ტირილი, ვინც უკვე მარადიულობის ნიშანხატადაა გადაქცეული? ამ დიად ჭიუხთა კალთებიდან უკვე მთლად სასაცილოდ და საცოდავად გამოსჭვივის დროის ქაფიდან ადამიანთა ”პროგრესით”, ძალაუფლებითა თუ ”წარმატებული მენეჯმენტით” ყალბი თავმომწონეობა - ფუჭი ფუსფუსი და ქარის დევნა.
ეს სად ვარ?.. მამჩნევს, შეიგრძნობს ჩემს ყოფნას აქ რაიმე, სულიერის ჭაჭანება რომ არ არის არსად? პასუხად - მდუმარება. ვინ იცის, რამდენი ხანია, რაც ეს მდუმარება აქაურობის პირქუში ბინადარია. აღტაცებული ხარ, მაგრამ ხმის ამოღებას, კიდითკიდემდე გადაფენილ სიჩუმეში თუნდაც უმცირესი ცვლილების შეტანას ვერ ბედავ. მაგრამ არც ეს სიჩუმეა აქაურობის ბატონ-პატრონი. ერთი თვალის გადავლება და მაშინვე ცხადია, თუ ვინ მოთვლის რამდენჯერ დასტყდომია საზარელ ხრიალ-ღრიალად აქაურობას ბუმბერაზ მწვერვალთა რისხვა - აუჰ, რა გრგვინვა-გრუხუნით ჩაინთქებოდა თვითეული ეს ვეება ლოდი მათი კალთებიდან! ეს სად ვარ, ეს სად ვარ! და კვლავ სიცოცხლის მოუბოჭავი ხალისი - დაბლა, სასტიკი მყინვარის კიდიდან მოყოლებული და თვით ამ მუქი, უზარმაზარი, ავი ლოდების ძირშიც სათაყვანებელი ბავშვური უშუალობითა და გულუბრყვილობით აღმოცენებული ნაირნაირი პაწაწკინტელა ყვავილი... სად ვარ...
ტბა! აი! ვინ იცის რამისიღრმე უფსკრულის თავზე გადაჭიმულ მის კამკამა და გარინდებულ ზედაპირზე კიდევ უფრო არაამქვეყნიური სახითაა არეკლილი ირგვლივ შემორტყმული ისედაც საოცარი მიდამო - მწვანედ მოხასხასე ციცქნა ბალახიც და ცაში ატყორცნილი უტყვი მწვერვალიც. ნაპირებთან ამ ყველაფრის ანარეკლი ფსკერზე მოფენილი ნაირნაირი კენჭის მოლურჯო-მომწვანო ციალს ერწყმის და რაღაც გამოუცნობი აგებულების, გამოუცნობი პერსპექტივის სურათი მიიღება. რა, საკვირველია ამდენი დაუჯერებელი ამბავი და ლეგენდა რომ ითხზებოდა ამ ტბებზე? იქნებ, სულაც, რაიმე ახლა მოხდეს... რა, ამდენი სასწაულის ხილვის მერე კიდევ რამე უნდა გამიკვირდეს?
ნავალი გზა და სიმძიმე აბა, რა სათქმელია... ძალიან მომთენთა ამდენმა საოცრებამ. აგერ, თან რა უცებ დაბინდდა! ერთერთი ჭიუხის წვეტი კი ალისფრადაა გაკაშკაშებული საღამოს მზის სხივებით. ტბა ახლა მუქმუქადაა ჩაბნელებული და ეს ალისფერი წვეტი შუაგულში ვეება ნაღვერდალივითაა ჩაძირული... სად ვარ...
ვინ იცის, რამდენჯერ დამისზმრებია იქაურობა... რუკებში კირკიტისას რამდენჯერ შემოჭრილან და თავიანთი სამფლობელოსკენ გავუტაცივარ კალეიდოსკოპის ფსკერივით ნაირფერ მოგონებებს... ზამთარი იქნებოდა, გაზაფხული თუ შემოდგომა, დაუკითხავად ამოსხლტებოდა საიდანღაც მოუსვენარი აზრი - აი, ნეტავ ტობავარჩხილზე ახლა..? დღეს, საბოლოოდ, მთელი სიცხადითა და სიგრძე-სიგანით გავაცნობიერე, რომ ერთ(1) კვირაში აი, იმ გზას დავადგები, თავიდან ხობისწყალს რომ მიუყვება ტყე-ტყე...
ნ---------------------------------------------------------
P.S. ვიღაცეებს ჩემსავით ძალიან გინდათ და მოდიხართ, ვიღაცეებს ალბათ სულ ცალ ფეხზე გკიდიათ, ვიღაცეებს კი ალბათ ძალიან კი გინდათ, მაგრამ ეს ოხერი ”ვერ” ვერ მოგიცილებიათ... აი, თქვენთან ვარ ამ ზემორე ნაბოდიალების მერე ცოტა უხერხულად... ისე, სხვათა შორის გამახსენდა და მართალია ნეტა - შემხარბებლები იეღოვას ერთ ბნელ ოთახში შეჰყავსო და იქ ასეო და ისეო? ა?
ტობავარჩხილი...
ამ დროს ფიქრებით ერთდროულად წარსულში და მომავალში ვარ გადასახლებული.
განსაცვიფრებელი ნაირგვარობითაა მოფენილი ამ საოცარი პლანეტის ზურგი და განსაცვიფრებელი მრავალსახეობით აღიბეჭდება ეს ყველაფერი ადამიანის განცდებში.
მაშინ უფრო მეტად ბავშვი მეთქმოდა, როცა პირველად ვიხილე ეს მართლაც ჯადოსნური ტბები და მათი ულამაზესი სანახები; მამაჩემის წყალობით - ძალიან უბრალოდ მითხრა, ტობავარჩხილზე წავიდეთო. ან კი რა აღჭურვილობა გვქონდა მაშინ, ან რა რუკა (მასეთს, სულ არ გვქონოდა, ის ჯობდა), ან რა ამინდები იყო, თან ლამის ყოველი შემხვედრი გვეუბნებოდა, რას მიაგნებთ მაგ ადგილებსო. მაგრამ ის ლაშქრობა სამუდამოდ დამამახსოვრდა იმის მაგალითად, თუ რა შეუძლია ადამიანს, თუ გული მართლაც გულობს. ეს ამარცხებს ყველა სულელურ გარემოებას და ”მიუხედავად ამისა” თუ ”მაინც” ემართება ყველაფერ ხელისშემშლელს.
უძირო ხეობიდან ამოქუხული მდინარის ჩქერა და ვეება ხეებით მწვანედ შემოსილი მთები ძალიან ლამაზი იყო, მაგრამ მაინც რაღაცნაირად ნაცნობი და შინაური. ალპური ზონის მისადგომებთან უკანასკნელი ფიჭვების ტოტები აიწია, როგორც წიწვოვანი ფარდა, და პირველი ჭიუხები, მათი მყინვარებით მორთული კალთები გამოჩნდა თვალსაწიერზე.
მერე იყო უზარმაზარი ცაშკიბალის ნისლით მოცული მწვერვალისკენ რიდით მიპყრობილი მზერა. და მისი უღელტეხილი - ნამდვილად როგორც წყალობა გაუვალ ჭიუხებს შორის.
უღელტეხილის იქით კი... სამოთხე? არა, ეგრე არ ეთქმის, ეგ ხომ სიკვდილის მერე თუა... ალბათ უფრო ხელახლა დაბადება, საკუთარ სხეულშივე რეინკარნაცია, ოღონდ სულ სხვა სამყაროში.
მხარბეჭიანი, ამაყი ჭიუხები ერტყმიან გარემოს, ალბათ დედამიწის წარმოქმნიდან მოყოლებული - რისი აღარ მხილველნი და რა ქარტეხილთა აღარ გადამტანნი... რა არის იმისთვის ადამიანის ნაბიჯი, მზერა, სიცილი თუ ტირილი, ვინც უკვე მარადიულობის ნიშანხატადაა გადაქცეული? ამ დიად ჭიუხთა კალთებიდან უკვე მთლად სასაცილოდ და საცოდავად გამოსჭვივის დროის ქაფიდან ადამიანთა ”პროგრესით”, ძალაუფლებითა თუ ”წარმატებული მენეჯმენტით” ყალბი თავმომწონეობა - ფუჭი ფუსფუსი და ქარის დევნა.
ეს სად ვარ?.. მამჩნევს, შეიგრძნობს ჩემს ყოფნას აქ რაიმე, სულიერის ჭაჭანება რომ არ არის არსად? პასუხად - მდუმარება. ვინ იცის, რამდენი ხანია, რაც ეს მდუმარება აქაურობის პირქუში ბინადარია. აღტაცებული ხარ, მაგრამ ხმის ამოღებას, კიდითკიდემდე გადაფენილ სიჩუმეში თუნდაც უმცირესი ცვლილების შეტანას ვერ ბედავ. მაგრამ არც ეს სიჩუმეა აქაურობის ბატონ-პატრონი. ერთი თვალის გადავლება და მაშინვე ცხადია, თუ ვინ მოთვლის რამდენჯერ დასტყდომია საზარელ ხრიალ-ღრიალად აქაურობას ბუმბერაზ მწვერვალთა რისხვა - აუჰ, რა გრგვინვა-გრუხუნით ჩაინთქებოდა თვითეული ეს ვეება ლოდი მათი კალთებიდან! ეს სად ვარ, ეს სად ვარ! და კვლავ სიცოცხლის მოუბოჭავი ხალისი - დაბლა, სასტიკი მყინვარის კიდიდან მოყოლებული და თვით ამ მუქი, უზარმაზარი, ავი ლოდების ძირშიც სათაყვანებელი ბავშვური უშუალობითა და გულუბრყვილობით აღმოცენებული ნაირნაირი პაწაწკინტელა ყვავილი... სად ვარ...
ტბა! აი! ვინ იცის რამისიღრმე უფსკრულის თავზე გადაჭიმულ მის კამკამა და გარინდებულ ზედაპირზე კიდევ უფრო არაამქვეყნიური სახითაა არეკლილი ირგვლივ შემორტყმული ისედაც საოცარი მიდამო - მწვანედ მოხასხასე ციცქნა ბალახიც და ცაში ატყორცნილი უტყვი მწვერვალიც. ნაპირებთან ამ ყველაფრის ანარეკლი ფსკერზე მოფენილი ნაირნაირი კენჭის მოლურჯო-მომწვანო ციალს ერწყმის და რაღაც გამოუცნობი აგებულების, გამოუცნობი პერსპექტივის სურათი მიიღება. რა, საკვირველია ამდენი დაუჯერებელი ამბავი და ლეგენდა რომ ითხზებოდა ამ ტბებზე? იქნებ, სულაც, რაიმე ახლა მოხდეს... რა, ამდენი სასწაულის ხილვის მერე კიდევ რამე უნდა გამიკვირდეს?
ნავალი გზა და სიმძიმე აბა, რა სათქმელია... ძალიან მომთენთა ამდენმა საოცრებამ. აგერ, თან რა უცებ დაბინდდა! ერთერთი ჭიუხის წვეტი კი ალისფრადაა გაკაშკაშებული საღამოს მზის სხივებით. ტბა ახლა მუქმუქადაა ჩაბნელებული და ეს ალისფერი წვეტი შუაგულში ვეება ნაღვერდალივითაა ჩაძირული... სად ვარ...
ვინ იცის, რამდენჯერ დამისზმრებია იქაურობა... რუკებში კირკიტისას რამდენჯერ შემოჭრილან და თავიანთი სამფლობელოსკენ გავუტაცივარ კალეიდოსკოპის ფსკერივით ნაირფერ მოგონებებს... ზამთარი იქნებოდა, გაზაფხული თუ შემოდგომა, დაუკითხავად ამოსხლტებოდა საიდანღაც მოუსვენარი აზრი - აი, ნეტავ ტობავარჩხილზე ახლა..? დღეს, საბოლოოდ, მთელი სიცხადითა და სიგრძე-სიგანით გავაცნობიერე, რომ ერთ(1) კვირაში აი, იმ გზას დავადგები, თავიდან ხობისწყალს რომ მიუყვება ტყე-ტყე...
ნ---------------------------------------------------------
P.S. ვიღაცეებს ჩემსავით ძალიან გინდათ და მოდიხართ, ვიღაცეებს ალბათ სულ ცალ ფეხზე გკიდიათ, ვიღაცეებს კი ალბათ ძალიან კი გინდათ, მაგრამ ეს ოხერი ”ვერ” ვერ მოგიცილებიათ... აი, თქვენთან ვარ ამ ზემორე ნაბოდიალების მერე ცოტა უხერხულად... ისე, სხვათა შორის გამახსენდა და მართალია ნეტა - შემხარბებლები იეღოვას ერთ ბნელ ოთახში შეჰყავსო და იქ ასეო და ისეო? ა?
საერთოდ ივლისი წვიმიანია ხოლმე, ასე რომ საწვიმრები და თბილი ტანსაცმელი აუცილებლად წამოიღეეთ! 
).. ასევე "ხლებცები", სუხარი, თაფლი, ქიშმიში, ნიგოზი, შოკოლადები...