კარავი

საშველი მაშველების სახელით მადლობა პატრულს

მადლობა შოდიკჯან, კარგი იყო.

მადლობა ღმერთს რომ ყევლაფერი ცუდი სიზმარივით დასრულდა....
მიუხედავად ყველაფრისა 2 არაჩვეულებრივი დღე გვქონდა მეორე დღის 4 საათამდე და მადლობა შოდას, ზურას, და თითოეულ თქვენგანს :*:*

maikoooo wrote:მადლობა ღმერთს რომ ყევლაფერი ცუდი სიზმარივით დასრულდა....
მიუხედავად ყველაფრისა 2 არაჩვეულებრივი დღე გვქონდა მეორე დღის 4 საათამდე და მადლობა შოდას, ზურას, და თითოეულ თქვენგანს :*:*

ზუსტად თქვი მეორე დღის 4 საათამდე : ორივე ციხე ნანახი გვქონდა, დაღლილი საერთოდ არ ვიყავით, ძალიან კმაყოფილები ნანახით, ნაქეიფარები, და უბრალოდ გვრჩებოდა ცოტაოდენი საჭმლის მოძიება ნინოწმინდის მაღაზიაში და კიდევ ერთი გულიანი ქეიფი..
ეგ იყო და ეგ ...
თუმცა რა მოხდა რეალურად:
ყველაფერი კარგად ვნახეთ და მეორე დღეს: როცა ვბრუნდებოდით მეორე ციხიდან აღმოჩნდა რომ 2 ადამიანი არ იყო ჩვენტან: თურმე საერთოდ სხვა მთისკენ წასულან სმს–ით შევიტყვეთ: ვერც ტელეფონზე დავუკავშირდით; შემდეგ ნისლში და შებინდების ჟამს მათ მოსაძებნად მაშველთა 5კაციანი ჯგუფი წავიდა: ბედუინი, ბაქარი, ნანიკო, ნუცა და გიორგი კივილაძე: საბოლოოდ ესენი დაიკარგნენ: იმ 2მა კი ჩამოაღწია: შემდეგ მიქაელი და სანდრო საბაშვილი წავიდნენ იმ 5ის მოსაძებნად და ისინიც დაიკარგნენ და რავი ყველაფერი ღამის 3 საათზე ნინოწმინდის პოლიციის შენობაში დასრულდა მშვიდობიანად ; მადლობა პატრულს



პოლიცია


გაპარულების გადაღებული ხედი დიდი აბულიდან



ხედი მცირე აბულიდან: აბულის ციხე:

ვენტოს აღწერა: თითქმის ყველა სათავგადასავლო ტურის უცვლელი ჟამთაღმწერელი ზურა:


"

შაბათს დილაადრიანად 18 კაცი წავედით ჯავახეთში პირველი გაჩერება კი სოფელ ასფარაში გვქონდა. ამ სოფელში სულ რამოდენიმე სახლი იდგა და ტიპიური სამცხე ჯავახეთური სოფელი იყო.. მოტყავებული ადგილები, დათესილი კარტოფილის მინდვრები, ნეხვის სუნი და აგურის სახლები..

10 საათი იყო როდესაც გავემართეთ შაორის ციხის ასაღებად. თავიდან მცირე აღმართიან ბილიკს გაუყევით შემდეგ კი დაიწყო რაც დაიწყო.. 1 მეტრიან ლოდებზე გვიწევდა სიარული, ზოგან მკვრივი გაჭედილი წვეტიანი ლოდები გვხვდებოდა ზოგან კი ეს ქვებიც ქანაობდა და უცებ მომაგონდა 127 საათი.. იქ რომ ფეხი ჩამვარდნოდა ალბათ ვერც ამოვიღებდი. ასე რომ ძალიან ფრთხილად ავდიოდით. თითქოს ბოლოს ვხედავდით ამ მთის მაგრამ არადა არ მთავრდებოდა უშველებელი აღმართი..

აღმართი ერთია მაგრამ როცა ნაშალ ქვაზე დადიხარ და დიდ ლოდებს ახტები ენერგია ორმაგად გაკლდება.. ამ დღეს დავრწმუნდი რომ არხოტსაც თავისუფლად გავქაჩავდი თუმცა ერთი რამ მაინც უნდა ვთქვა, ჩანთა არ გვქონია არავის..

როგორც იქნა პირველები ავედით მიქაელი, მე და ნინო კივილაძე.

ზემოთ მშრალი ქვით ნაწყობი სავარაუდოთ ჯერ მცველთა კოშკი შეგხვდა შემდეგ კი ოდნავ მაღალ მთის წვერზე ციხეც გამოჩნდა. მიუხედავად იმისა რომ ქარი იყო იმდენად დიდი შთაბეჭდილების ქვეშ ვიყავით არც სურათების გადაღება გვეზარებოდა და არც მინდორში კოტრიალი.. ამ მცველთა საგუშაგოსთან თუ ნასახლართან დაველოდეთ ნუცას და დანარჩენებს, შემდეგ კი როგორც კი შევგროვდით გაუყევით გზას ციხისკენ.. აქაც თავიდან დიდ ქვებზე მოგვიწია სიარული მაგრამ გასაოცარია და ციხის ძირში ბრტყლად დადებული ლოდებით მოკირწლულ ძველი საფოსტო გზაზე გავედით. რომელიც პირდაპირ ციხის გალავანთან მიდიოდა.. ციხე დანგრეული იყო თითქმის მაგრამ დრომ და მიწისძვრებმა მისი გალავანი მაინც ვერ დაანგრია.. ასევე აქა იქ ოთახებიც ჩანდა და საქეიფო მაგიდაც თავისი ქვის სკამებიც. ეს უკანასკნელი შეიძLება სხვა მოლაშქრეებმა გააკეთეს =)

კარგა ხანი გავჩერდით აქ უკან კი სხვა და სხვა მიმართულებებით დავეშვით. მომეწონა მარცხენა ჩასასვლელი რადგან იქ ცოტა ციცაბო მდელო იყო თუმცა ქვებზე თითქმის არ გვიწევდა სიარული ზოგმა პირდაპირ ჩააჭრა, ნუცამ და დანარჩენებმა კი ისევ იმ მხრიდან გადაწყვიტეს ჩასვლა საიდანაც ამოვედით.. აქ არაფერი საშიში არ იყო ჯერ შუადღის 3 საათი იყო და მთიდან ჩვენი მინიბუსით კარგად მოსჩანდა.

რათქმაუნდა მიუხედავად დიდი გზისა ჩვენ მაინც ვაჯობეთ დანარჩენებს რადგან დაღმართი უცებ ჩამოვირბინეთ მაგრამ ნუციტო მაინც გაგვიჯავრდა, რადგან სხვა და სხვა გზით წამოვედით ციხიდან. პირველი დღე თითქმის ამით დასრულდა. საბანაკე ადგილი სოფელ ხანჩალში ვნახეთ სადაც ნაძვნარი იყო. ცეცხლით დავანთეთ დავლიეთ კიდევაც და რამოდენიმეს გამოკლებით ყველას მშვენივრად გვეძინა..

მეორე დღეს 7 საათზე სანდრო საბაშვილმა დაგვაფეთა ყველა წავედით ახლა ვჭამოთ ნინოწმინდაში ხაშიო. თუმცა მაინც ვერ შეძლო ყველას წამოყრა. კიდევ კარგა ხანს ვიუსაქმურეთ ხანჩალში. დაველოდეთ მზის ამოსვლას ბოლომდე რომ კარვები გაგვეშრო და ჩავგველაგებინა ჩანთები. ერთი სიტყვით 11 საათზე გამოვედით სამარშრუტოთი.

ნუცამ დედათა მონასტერში კარტოფილები დაუტოვა დედაოებს შემდეგ კი გეზი აბულისკენ ავიღეთ. სამარშრუტოშიი დიდი გაუგებრობა იყო. ზოგს დიდ აბულზე უნდოდათ ასვლა ზოგს პატარა. მე მაგალითად დიდი აბული სულ არ მინდოდა რადგან მთაზე ადიხარ სადაც არაფერი არაა და ხედებით დიდი ვერაფერია, სამცხე ჯავახეთი ხო ხრიოკი მიწაა.. აი პატარა აბულზე რომელიც 500 მეტრით დაბალია არის ულამაზესი ციხე. ბევრი კამათის შემდეგ წავედით პატარა აბულზე!

ეს ციხე ბევრად უფრო შორს იყო ვიდრე შაორი ასე რომ გზაც რთული იყო. ისევ აღმართები ისევ დიდი ლოდები და ისევ ქარი.. ნუ მერე მზე ამოვიდა მაგრამ სამცხე ჯავახეთი მთელ საქართველოში ყველაზე ცივი მხარე რომაა გეცოდინებათ.. ზამთარში სიცივე ზოგჯერ -20 გრადუსსაც აღწევს.. როდესაც ჩვენ შედარებით ადვილი გზიდან მოუყვებოდით აღმართს (შედარებით ადვილი იმიტომ რომ ჯერ სიმაღლე ავწიეთ შემდეგ გავივაკეთ სხვები კი მთის ძირში აპირებდნენ მისვლას და მერე სიმაღლის აღებას) უკან შევამჩნიეთ რომ მე მიქაელს და ბაქარს მოგყვებოდა კიდე 2 მოლაშქრე. ნინო კივილაძე და ტატო. ცოტახანი ვიფიქრეთ დაველოდებით თქო მაგრამ ისინი ძალიან ნელა მოდიოდნენ და ვერ დაგვეწიენ. ამ დროს ჩვენ კვლავ გავაგრძელეთ სიარული და ისინი უკვე აღარსად ჩანდნენ. ამ დროს ყველამ ვიფიქრეთ რომ ალბათ ისევ ქვემოთ ჩავიდნენ და დანარჩენ ბავშვებს გაყვნენ თქო. რომ ავ ედით მე მიქაელი და ბაქარი 20 წუთში მოვიდა ბედუინი ხოდა 30-40 წუთში დანარჩენებიც.. ნინო და ტატო არსად ჩანდნენ. მათზე მანამ არ გვინერვიულია სანამ 3 საათი არ გავიდა და წამოსვლა არ დავაპირეთ. ჯერ ისევ კარგი ამინდი იყო და ირგვლივ ულამაზესი პეიზაჟი იშლებოდა. შუაში სოფელი განძანი მარცხნივ ფარავნის ტბა, მარჯვნივ ხანჩალის ტბა და შუაში კიდე მთის უკან საღამოს ტბა. დავიწყეთ რეკვები და ერთი ამბები მაგრამ ნინოს ტელეფონი არ ქონდა წაღებული, ტატოს კიდევ ვერ უკავშირდებოდით. ნუცა ძალიან ნერვიულობდა ტირილამდე იყო მისული, არც ჩვენ ვიყავით უკეთ. ღამდებოდა, ნისლი მოიწევდა და მათზე არანაირი ინფორმაცია არ გვქონდა. ალბათ ღმერთმა გადმოგვხედა იმ მომენტში და ამ გაუგებრობაში მესიჯიც მოვიდა ტატოსი რომ მათ გადაუხვიეს გზას და დიდ აბულზე წასულან.. ანუ უკვე ვიცოდით სავარაუდოთ რომ ჯგუფს გამოეყვნენ ჩუმად და ცოტა დავმშვიდდით იმ ფაქტით რომ გაუგებრობაში აღარ ვიყავით.

5 კაცმა გადაწყვიტა დარჩენა დანარჩენები კი მე და მიქაელმა წამოვიყვანეთ იმ გზით საიდანაც ჩვენ 3ნი ამოვედით ანუ შედარებით ადვილი გზიდან.. იმ მომენტში მათი გადაწყვეტილება კი მეჩვენებოდა უაზროთ რადგან ისეთი ნისლი იყო 5 მეტრიან რადიუს ძლივს ვხედავდით ნისლში და შანსი არ იყო მათი პოვნის, უეჭველი გზაში აცდებოდნენ თუმცა, გიორგი კივილაძე ისე ნერვიულობდა ამას როგორ ვიტყოდი ბოლო ბოლო მისი და იყო დაკარგული..

მოკლედ ბევრი რომ არ გავაგრძელო ჩვენ ჩამოვედით დაღამებამდე სამშვიდობოს აი ქვემოთ კი უკვე ნერვიულობამ აგვიტანა რადგან შუაღამე იყო წვიმდა, სეტყვაც დაემატა ამას და გვეცოდებოდნენ ჩვენები ამ სიბნელეში და ნისლში რომ დაწანწალებდნენ თითქმის შიშვლები.. ამ დროს ვიღაცამ ახალი ინფორმაცია მოგვაწოდა ტატო დაკავშირებია იმ 5 მოლაშქრესო და იციან სადაც არიანო. ტატო და ნინო მწყემსის ქოხში ყოფილან და რახან ეს გაუგიათ (ბაქარს, ნუცას, ნანიკოს, ბედუინს და გიორგის) ისინიც ბრუნდებოდნენ.

გავიდა 1 საათი 2-ც და არავინ ჩანს. ვზივართ სამარშუტო ტაქსში, გარეთ წვიმს, ყინავს, ქარია... უკუნითი სიბნელე და არავინ ჩანს ჰორიზონტზე. მიქაელმა და სანდრომ გადაწყვიტეს მოეძებნათ ტატო და ნინო და ესენიც გავარდნენ სამარშრუტოდან..

კიდევ კარგი ნანა სართანიას ჰქონდა ტელეფონი დატენილი და სალაპარაკოც ოხრად თორე კონტაქტიც აღარ გვექნებოდა. რამოდენიმე საათის შემდეგ კონტაქტზე ტატო გამოვიდა და გვითხრა რომ მთიდან ჩამოდიოდნენ. ამ დროს დავიწყეთ მარშუტკიდან პიპინი ფარების ანთება ჩაქრობა და შეგვამჩნიეს. ისმაილიც გავარდა მათ შესახვედრად და მოიყვანა. ისეთი სველები, დაღლილები და მშივრები იყვნენ ჩხუბი კი არა უბრალოდ შენიშვნის მიცემაც ვერ გავბედეთ. ნინო ძალიან დთრგუნული იყო და ყველა ცდილობდა რომ დაემშვიდებინა. ერთი სიტყვით გავათბეთ გამოვაცვლევინეთ ტანსაცმელი და ვაჭამეთ.

ახლა ისევ 2 პრობლემა წამოიჭრა უკვე მიქაელი და სანდრო დავკარგეთ და ის 5 კაცი კვლავ არ ჩანდა. კონტაქტზე კი ორივე გამოდიოდნენ მაგრამ ნუცამ საერთოდ არ იცოდა სად იყო, გვეუბნებოდა 3 პატარა ტბას ვხედავო და სავარაუდოტ სულ სხვა მიმართულება ქონდა აღებული, მიქაელი კი სიბნელეში დაკარგულა სოფელს გაცდენია და რაღაც მდინარეს მიუყვებოდა.. ამაშიც რამოდენიმე საათი გავიდა. დაძაბულობა პიკს აღწევდა უკვე 2 საათი იყო ღამის. შუამავალი ტელეფონზე ისმაილი იყო რომელიც ხან ერთს ურეკავდა ხან მეორეს. მიქაელს არიგებდა ჭკუას რომ მდინარეს გამოყოლოდა რადგან ამ მდინარეს უეჭველი უნდა გაევლო სოფელი და ვერ ასცდებოდა, ხოლო იმ 5 კაცისთვის გამოვიძახეთ ნინოწმინდას და განძას სამაშველო ჯგუფები. ერთი პლიუსი ის იყო რომ ნუცა და სამაშველო პატრული ერთმანეთს უკავშირდებოდნენ და კონტაქტზე იყვნენ. ბოლოს როგორც იქნა მიქამ დაინახა ცენტრალური ტრასა და გადაწყვიტა მდინარე გაეტოპა და ასულიყო თუმცა გადავაფიქრებინეთ, როგორც ჩვენმა მძღოლმა გვითხრა შანსი არაა მაგ მდინარის გადაცურვისო ძალიან ღრმა არისო და გამოუყვეს ისევ ქვემოთო. ბედად სადღაც მიქას პატარა ხიდი უნახავს და მაინც გადმოსულა შემდეგ ცენტრალურ ტრასაზე ამოვიდა და ტრაფარეტიც დაინახა სოფელ განძანის შესასვლელთან იყო. ასე ვიპოვნეთ ეს ორი გზა აბნეული მაშველი სულ გალუმპულები და სველები. გახარებულები ვიყავით ახლა მხოლოდ იმ ხუთი კაცის ბედი გვანაღვლებდა. 2 საათი ასე ჩუმად ვიჯექით შიგა და შიგ ისმაილი ურეკავდა და ვიგებდით ინფორმაციას. 5 საათი ხდებოდა როცა გავიგეთ რომ ბავშვები გამოსულან ტყიდან და ტრასაზე ისინი მატრულს აუყვანია და გზაში იყვნენ. ისეთი სიხარული იყო ეს რომ წარმოუდგენელია აღწერა. ჩვენც ეგრევე დავაწექით ნინო წმინდის საპატრულო პოლიციის გამჭირვალე შენობისკენ და ჩვენი გაყინულ ცხვირა მოლაშქრეებიც იქ ვნახეთ. ცხელ ჩაის მიირთმევდნენ და კონიაკიც ბოთლიც გამოცლილი ქონდათ. ბრაზი ვის ახსოვდა ყველა იცინოდა ხარხარებდა და ნუცას სახეზეც ღიმილი არ წყდებოდა =) მშვიდობიანად დამთავრდა ყველაფერი. შემდეგ ეს 5 ეული დავტოვეთ სოფელ საღამოში დედათა მონასტერში და გამოვემართეთ თბილისისკენ.. ისეთი დაღლილები ვიყავით ემოციებისგან არაფრის თავი აღარ გვქონდა.. ზოგი სამსახურში მიდოდა ზოგი კიდე სად.. მე მაგალითად ხვალე არხოტში მივდივარ 5 დღით და დღეს უნდა მოვახერხო დასვენება. მიუხედავად იმისა რომ საძილე ნანუკას დაუტოვე ბოტები კიდე მიქაელს მაინც ვერ გადავაგდებ ბექას და თან სურვილიც დიდი მაქვს. ასე დამტავრდა ჩვენი ისტორია და იმედია არხოტში ამ ფილმს მეორე სერიაც ექნება..."

ვიდეო აბულის ციხეზე:

http://www.youtube.com/watch?v=4efF0jhD ... ture=share

ოჰო, კიდევ კარგი ყველა იპოვეთ, მოტიტვლებული ადგილებია და გაგნება ძალიან ჭირს.

შოდა, თავიდანვე ხომ გეწერა რომ ლაშქრობა დაკარგვით იყო, ხოდა გეგმა შესრულებულია.

ისიც მესმის რომ ვეღარც გაუბრაზდით დაკარგულებს, ვერც მე ვეტყოდი რამეს.

ახლა არ დაგიწერთ რომ შემდეგში ერთად იარეთ და რამე, და რომ ცოდოა ის ვინც იცდის და ეძებს... მაგრამ ისა...

Ketevan Guliashvili
დაკარგვა არ ყოფილა მიზანი: და მითუმეტეს მე არ დავკარგულვარ: დაკარგვა კაია მაშინ როცა უღრან ტყეში ყველა ერთად ვიკარგებით და ეგეთ ბილიკებზე სადაც არ ვარ ნამყოფი მიყვარს წასვლა; ჩვენ გამყოლიც კი გვყავდა ამჯერად და არანაირი პრობლემა არ გვქონია;
გაგნება კი ნისლის და სიბნელის გამო ჭირდა

გავიმეორებ,
მე და ნუცა(გამყოლი) ერთმანეთში და მძღოლთან რაღაც საკითხებს სანამ ვათანხმებდით ხალხის ნაწილი ზოგი იმ სერზე იყო ზოგი ამ სერზე და 2 ადამიანის სხვა მიმართულებიტ წასვლაზეც შევიტყვეთ ყველამ ერთად სმს–ის საშუალებით ზუსტად მაშინ როცა ჩვენი მარშუტი დასრულებული იყო და წამოსასვლელად ვემზადებოდით მცირე აბულის ციხიდან;

რა თქმა უნდა, ყველამ ერთდროულად უნდა იაროს: თუმცა ამ შემთხვევაში ჩვენს წინ იყო მცირე აბული რომელსაც ვერ ასცდებოდი თუ ძალიან არ მოინდომებდი დისციპლინა დაარღვიო და ჯგუფისგან დაფარულად სხვაგან წახვიდე ეს რა ტქმა უნდა არასწორია, თუმცა ხდება ყველაფერი, ვინც ეს გააკეთა მე მათ ვიცნობ და დიდ პატივს ვცემ კარგი მოლაშქრეები არიან და ჯგუფის ღალატი ესმით რა არის და არა მგონია მათზე მეტად ვინმე განიცდიდა გუშინ იმას რაც მოხდა!

აჰა, ახლა უკეთ მივხვდი.

შემდეგში მკაცრად გაკონტროლე შოდ, ძალიან სარისკოა ხოლმე ჯგუფიდან გამოყოფა, ახლახანს მივხვდი.

მოკლედ, საწყალი ორგანიზატორი

იქ მელაც დარბის და ეჭვი მაქვს ტურა ან მგელიც იქნებოდა. ცხვარია და...

Ketevan Guliashvili
ქეთი, კიდევ ერთხელ დიდი მადლობა მცირე აბულის შესახებ რჩევებისთვის!