შოვი 2010 (რაჭა ჩემი სიყვარული)

Tamusia · Post by **Tamusia** » 04 სექ 2010, 21:45

ყოჩაღ აღმწერ-მთხრობელებს

მეც გიერთდებით

ბუბას მთისკენ მიმავალნი

დედა ფუტკარი (მგონი)

ბუბას მთის იქით რომ მთაა, იმაზე ავედით

Tamusia · Post by **Tamusia** » 04 სექ 2010, 21:54

მამისონისკენ...

ქალბატონი ლია ჩაყურებს ხრამს

აბა, დოლზე კვრაში მნახე ვინა ვააარ...

ტკბილი მოგონებები

ეპიზოდები რაჭველი მთიბავების მგზავრობიდან

Tamusia · Post by **Tamusia** » 04 სექ 2010, 22:06

მამისონისკენ, უკვე მხოლოდ ქვეითად

როცა მივედით ადგილამდე, სადამდეც მისვლა ნებადართული იყო, ზოგი მიდამოს ათვალიერებდა, ზოგი პოზირებდა, მე კი ბალახებში ვიყავი წამოწოლილი და...

ამ ახალგაზრდას უკვე იცნობთ

რომ იცოდეთ, რა ძნელი გზა ადის მამისონზე, თითქმის თუშეთის უღელტეხილს გავს, ესენი კი უძველესი სატვირთო მანქანებით და უგაცვეთილესი საბურავებით დადიან...

Tamusia · Post by **Tamusia** » 04 სექ 2010, 22:26

ეპიზოდი სახელად "კატიწვერა"

ამირანი

ჩვენმა მეგზურმა გვითხრა, დიდ ბალახებში სიარულს, ჯობია მდინარეს ავუყვეთო და ჩვენც ვასრულებდით მითითებას

გოგოები

ბიჭები

გადაყავი აბა ხელი, ჩქარა მიდიხაარ?

konstantine · Post by **konstantine** » 04 სექ 2010, 22:30

Tamusia wrote:დედა ფუტკარი (მგონი)

ხო ხო რამხელააა,

გამო აქეთ თამუსია, არ ჩაგახრამუნოს

konstantine · Post by **konstantine** » 04 სექ 2010, 22:31

დაბინტული დავითი რა მაგარი კაცია...

Tamusia · Post by **Tamusia** » 04 სექ 2010, 22:37

მინდვრები გადაჭედილი იყო ასეთი და სხვა უმშვენიერსი ყვავილებით

ჩვენ კი ნელ-ნელა წინ მივიწევდით

ჩვენი მეგზური, ვანო

Tamusia · Post by **Tamusia** » 04 სექ 2010, 22:58

როგორც ხედავთ, პეიზაჟი შეიცვალა

ეკა და მარი

მენანო

ნელ-ნალა ავედით ბოლო, ყველაზე ციცაბო მონაკვეთზე. ზედ უღელტეხილზე ვიქეიფეთ წვიმის ქვეშ ბოლო ხმაზე სიმღერებით და წვიმის თითქმის გადაღებისას დავიწყეთ დაშვება ტბისკენ

ისევ მენანო

განწყობა გვქონდა გენიალური

მე და მონადირე, რომელიც ამბობდა, აქ მინდა დავრჩეო

ტაშეეეე

ფოტოებსაც ეტყობა, რომ უკვე ბინდდებოდა

ისევ მეგზური

ჩვედით ტბასთან

რამდენადმე მოღრუბლულობისა, მოვიხიბლეთ ხედებით, ვიპოზიორეთ და გავუგექით გზას, რომელიც დილის 6 საათამდე გაგრძელდა ჯერ აღმართ-დაღმართებში, მერე ტყე-ტყე და ბოლოს მცირე მონაკვეთით ასფალტზე.

ეს იყო განსაკუთრებული, რეკორდული და დაუვიწყარი

მე ერთადერთი ვიყავი, ვინც გზაში ამბობდა გავჩერდეთ და აქ დავიძინოთო, თქვენ წარმოიდგინეთ არავინ დამთანხმდა, მიუხედავად იმისა, რომ ზოგი გზადაგზა თვლემდა, და ზოგი 5-10 წუთიან სიზმრებს ნახულობდა დროდადრო ჩამოჯდომისას

konstantine · Post by **konstantine** » 04 სექ 2010, 23:00

აი ბოლო სურათი, მომეწონა ყველაზე....
მალადეც გადამღებს...

Tamusia · Post by **Tamusia** » 04 სექ 2010, 23:19

konstantine

არადა სულ შემთხვევით გამოვიდა

მრავალძალში

სამწუხაროდ აპარატის ელემენტები მიჯდებოდა და ბევრი რამ ვერ გადავიღე, მათ შორის ის მცირე ბანაკი ბუჩქების ჩრდილში, რომელშიც მე, ალექსამ, შალვამ და მონადირემ გავატარეთ მთელი დღე და საიდანაც მთელი დღე გავყურებდით მთებს და მაინც ვერ ვკმარობდით

ninininuca · Post by **ninininuca** » 04 სექ 2010, 23:40

მრავალძარში მზის ამოსვლა იქნება ულამაზესი

მინდააააააააა

konstantine · Post by **konstantine** » 05 სექ 2010, 11:37

კიიი,
აი მანდ პანორამა გამოგივა...
შეიძლება აღფრთოვანებისგან ცუდად გახდე

ninia · Post by **ninia** » 05 სექ 2010, 14:57

რაჭავ და რაჭველებო ძალიან მომენატრეთ

ისე ლამაზად და საინტერესოდ წერთ მე რაღა დავამატო არ ვიცი, მაგრამ შევეცდები ჩემი შთაბეჭდილებებიც გაგიზიაროთ

დავიწყებ იმით, რომ ეს ლაშქრობა ჩემთვის ერთ-ერთი ყველაზე განსაკუთრებული იყო. თუმცა სახლში ეს რომ ვთქვი მაპასუხეს - შენ სულ მაგ ტექსტით გვიბრუნდებიო. რა თქმა უნდა საქართველოს ყველა კუთხე, ყველა მიწის ნაგლეჯი თავისებურად ლამაზია, მაგრამ ამ გასვლში გამაოცა არა მარტო ხედებმა და ბუნების საოცრებებმა, არამედ იმ ხალხმაც, რომელთან ერთადაც გავატარე ეს ულამაზესი 9 დღე. ისეთი შეგრძნება მაქვს თითქოს ერთი დიდი, ტკბილი ოჯახი ვიყოთ.

21 აგვისტო
ბარგი ჩვეულებისამებრ ბოლო წუთებში ჩავალაგე, მეშინოდა არაფერი დამრჩესთქო, მაგრამ თავს ვიმშვიდებდი, საძილე ჩანთაშია და სხვა დიდ პრობლემას არც არაფერი წარმოადგენმეთქი. ზურგჩანთა მოვიკიდე და გავიქეცი. ჩანთის სიმძიმემ უკან გადამწონა, მაგრამ მასე რომ არ მომხდარიყო ის უფრო გამიკვირდებოდა

დედამ დამლოცა და გავიფიქრე, ვიცი რომ ძალიან ინერვიულებ,მაგრამ ნუ გეშინია, თვითონაც გაგიხარდება ისეთი კმაყოფილი დავბრუნდებითქო

ზოგი 6-ზე, ზოგიც 7 საათზე შევიკრიბეთ სააკაძის მოედანზე, ავბარგდით ტრანსპორტში და გავეშურეთ შოვისკენ. ძილმორეულები ჩვენი ბიჭების ტკბილმა ხმამ გამოგვაფხიზლა. კახაც (მძღოლი) ჩვენს განწყობაზე ზრუნავდა და ნაირ-ნაირ ამბებს გვიყვებოდა რაჭასა და რაჭველებზე. გზიდან ხედები უფრო და უფრო საინტერესო ხდებოდა. ნაქერალადან ულამაზეს პეიზაჟს ველოდით, მაგრამ ნისლმა დაგვასწრო მისვლა, ისიც თავისებურად ალამაზებდა იქაურობას. შემდეგ უკვე ნაპერწკალაზე შევჩერდით მჟავე წყლების გასასინჯად და ჩვენი ხალისიანი თანამოლაშქრეებიც: ილია, ლადო, ზვიადი და გიგი წამოგვეწივნენ. გზა განვაგრძეთ, დრო მალე გაგვეპარა და ვერც გავიგეთ შოვში ისე შევედით. საბანაკე ადგილს დიდხანს ვარჩევდით და ბოლოს კოტეჯებთან ახლოს, ძველი სასტუმროს გვერდით გადავწყვიტეთ კარავ-ქალაქის დადგმა. კოსტამ პირველ რიგში დროშა აღმართა. მე და თამუსია ჩვენმა უსაყვარლესმა ადამიანმა - ,,ლია დე"-მ (ქალბატონი ლია) შეგვიფარა

შებინდებულზე კოცონიც ავაგიზგიზეთ (მე განსაკუთრებით

) ამ საღამოს ჯერ კიდევ მორიდებული სახეებით შევყურებდით ერთმანეთს, როგორც კოსტამ აღნიშნა

მოგვიანებით ჩვენი მეგობრებიც შემოგვიერთდნენ კოტეჯებიდან, სტუმრებიც გვყვავდა - ლეონტი, მისი უსაყვარლესი ოჯახით. იყო ლამაზი სადღეგრძელოები და სიმღერები. წინა ღამის უძილოებს ტკბილად დაგვეძინა

22 აგვისტო
დილით ჩვენი საყვარელი კისკისელას (თაკო) კისკისმა გამომაღვიძა. ავდექი და პირველ რიგში ბანაკის მიდამოები მოვირბინე. მიტოვებული სასტუმრო ძალიან მომეწონა და კარგა ხანს ვათვალიერებდი. ლია დეიდა გაცნობის დღიდან დედასავით ზრუნავდა თითოეულ ჩვენგანზე. სუფრაც მისი თაოსნობით გაიშალა. ვისაუზმეთ, კარვები ავშალეთ, ბარგი კოტეჯში დავტოვეთ და სტუმრებთან ერთად (ლეონტი ოჯახით და კიდევ ერთი საყვარელი ოჯახი მეზობელი კოტეჯიდან) გავეშურეთ ბუბას მთისკენ. უკვდავების წყაროსთან შევჩერდით, წყარო დავაშრეთ

და გზა განვაგრძეთ. აღმართები არ მთავრდებოდა და ამიტომ ხშირად ვისვენებდით. გზადაგზა ფოტოებსაც ვიღებდით. ისეთი ლამაზი სანახავი იყო ბებერი ხეები

მტვრიანი, გაშავებული ბამბებივით ეკიდა ხავსი. ნელ-ნელა ალპურ ზონაში ავდიოდით, გზადაგზა მოცვიც გვხვდებოდა, მერე უკვე დეკაც. თბილისას მთას ვუახლოვდებოდით. ლოდებზე ხტუნაობით კარგად გავერთეთ და ვერც შევამჩნიეთ ისე შევედით ულამაზესი, ვარდისფერი ყვავილების ზღვაში (ცოტა კი გაგვეთელა

)შეგვითრია, მაგრამ მალევე გამოვფხიზლდით და ისევ ზემოთ ავუყევით ბილიკს, არა ბილიკს არა, ბალახებს ვეჭიდებოდით და ისე ავდიოდით თბილისაზე. ულამაზესი პანორამა დაგვხვდა. წინ უზარმაზარი, დათოვლილი კლდის მასივები, გარშემო კი ამწვანებული, ალაგ-ალაგ გახუნებული მთები. კარგა ხანს ვტკბებოდით ამ სილამაზის შემყურე. სასიამოვნო სიგრილეც იყო და ზოგმა წაუძინა კიდეც. ნელ-ნელა ყველანი შევგროვდით. კოსტამ რა თქმა უნდა დროშა ააფრიალა

მერე დაიწყო ფოტოსესიობა. წავიხემსეთ და გადავწყვიტეტ უკან მალევე დავბრუნებულიყავით, რომ არ დაგვღამებოდა. ლადომ და კოსტამ გზად დაკარგული დათოს დაბრუნებას დაველოდებითო და იქვე დარჩნენ (კოსტას დეტალურად აქვს აღწერილი დათოს დაკარგვა-გამოჩენის ამბები და მე აღარ მოვყვები). ბილიკი ორად იყოფოდა, ნაწილი ქვემოთ დაეშვა, ნაწილმა კი ზემოთ გადავწყვიტეთ გავყოლოდით ბილიკს. პატარ-პატარა ნაპრალები ხშირად გვხვდებოდა და გზა არც ისე მარტივად გვეჩვენებოდა, რა ვიცოდით წინ რა გველოდა

მერე ბილიკები ისევ შეერთდა და ერთად განვაგრძეთ სიარული

თუმცა ალექსს (ქსოვრელი) ეს გზა კარგა ხნის გავლილი ჰქონდა და ალბათ უკვე კოცონიც დანთებული ექნებოდა

წინ მე, გიგი, ილია, ლაშა და თაკო მივდიოდით. მერე რამდენიმე საეჭვო ფაქტს მოჰყვა საინტერესო აზრები და დაიწერა სცენარი საშინელებათა ფილმის, მთავარ როლში მე ავღმოჩნდი

როლი ისე გავითავისე ბოლოს საკუთარი თავის მე თვითონ მეშინოდა

იმდენი ვიცინეთ, ბანაკამდე როგორ მივედით ვერც კი გავიგეთ. შინ დაბრუნებულებს კოცონი და ცხელი ჩაი ძალიან გვესიამოვნა. სიმღერებითა და დათოს იუმორით გამხიარულებულები ჩვენ-ჩვენი კარავ-კოტეჯებისკენ გავიფანტეთ

დანარჩენს მოგვიანებით გავაგრძელებ

ninininuca · Post by **ninininuca** » 05 სექ 2010, 15:59

ნიიიი გაგრძელებას ველიიი

konstantine · Post by **konstantine** » 05 სექ 2010, 16:15

ვააახ, შენ გაიხარე ნინიკო....
ხომ გეუბნებით ანგელოზი არის თქო...

ახალი წერილი	ახალი წერილი არაა	ანონსი
ახალი წერილი [ ცხარე ]	ახალი წერილი არაა [ ცხარე ]	თვალშისაცემი
ახალი წერილი [ დაკეტილია ]	ახალი წერილი არაა [ დაკეტილია ]

FORUM_PERMISSIONS