თუშეთი 3-11 აგვისტო

[Bernar]

ხეობას, რომელსაც ბილიკი მიუყვებოდა, ეტყობოდა, რომ ვერხოვანში მალე ჩავიდოდა. არც მოვტყუებულვართ: მალე გამოვედით ტყიდან და სოფელ ვერხოვანშიც შევედით. ვერხოვანიც ძალიან მომეწონა: ფერდობზე შეყუნცული ათიოდე სახლი ძალიან სასიამოვნო სანახავი იყო.

ეს იქაური ცხენია



ეს კი თავად ვერხოვანი:



დათო და ელგუჯა ბიძია: მათ უკან სოფელი ალისგორი მოჩანს



ეს კი ვერხოვანი ქვემოდან:



უფრო ახლოდან





სოფელი ალისგორი





როდესაც სოფელ ჯვარბოსელთან მივედით, დასასვენებლად ჩამოვჯექით. უკვე უნდა გვეფიქრა დასაბანაკებელი ადგილის მოძებნაზე. როგორც ჯვარბოსელში გვითხრეს ბეღელას ხიდამდე არც ისე დიდი მანძილი იყო დარჩენილი. ამიტომ გადავწყვიტეთ, რომ დღეს ბეღელას ხიდთან დავბანაკებულიყავით და ხვალ უკვე წოვა-თუშეთის სანახავად წავსულიყავით. ეს უკვე კარგი იყო: წოვა-თუშეთი ხომ ყველაზე ლამაზი ადგილია მთელს თუშეთში! (ყოველ შემთხვევაში მე ასე ვფიქრობ )

ასე რომ გავემართეთ ბეღელასკენ. ეს ჯვარბოსელია



აღნიშვნის ღირსია ის ფაქტი, რომ ჯვარბოსელში ერთმა კეთილმა თუშმა ქალმა ცოტა პური მოგვცა რაც ძალიან ძვირფასი საჩუქარი იყო ჩვენთვის იმ მომენტში
როდესაც ჯვარბოსელს გამოვცდით, ერთი მონგრეული ხიდით მდინარე თუშეთის ალაზანი გადავჭერით და სამანქანო გზაზე ავედით.

აი ის ადგილიც:



ეხლა უკვე ისღა დაგვრჩენოდა, რომ სამანქანო გზას მივყოლოდით: სანამ ბეღელას ხიდს არ მივადგებოდით. გზაში უამრავი სოკო გვხვდებოდა და ამიტომ მათი შეგროვება გადავწყვიტეთ.
გიორგი და ელგუჯა ბიძია მონდომებით აგროვებენ სოკოს



უკვე შუადღის 1-2 საათი იქნებოდა. ყველა შეაწუხა შიმშილის გრძნობამ. ამიტომ ერთგან გზის პირას ჩამოვჯექით და გემრიელად შევექეცით ყველს და თუში ქალის მოცემულ პურს. თან კარგი დასვენებაც გამოგვივიდა.

ასე ნახევარ საათში გზა განვაგრძეთ. ნელ-ნელა მივდიოდიტ საჩქარო მაინც არაფერი არ გვქონდა. ესეც გზაში გადაღებული სურათები:



გომეწრის ხეობა:
უკან სოფელი ჯვარბოსელია



კიდევ უფრო უკან კი სოფელი კოკლათაა



ცოტა ხანში სამანქანო გზა ისევ ტყეში შევიდა. ერთერთ ადგილას კი როდესაც დასასვენებლად ჩამოვჯექით, პატარა მდელო შევამჩნიეთ, რომელიც მოფენილი იყო უამრავი მოცვით! ნეტავ იცოდეთ რა გემრიელი იყო იქაური მოცვი! ცოტა ხანში ყველას მოსვრილი გვქონდა ხელები და პირი, თუმცა მოცვი მაინც არ ილეოდა! :D:D

იქვე ბალახებში ძალიან ლამაზი პეპელა შევამჩნიე, რომლის მსგავსიც ადრე ნამდვილად არ მყავდა ნანახი. აი ისიც:











როდესაც მოცვით გული ვიჯერეთ, გზა განვაგრძეთ. გომეწრის ხეობა და ალაზანზე გადებული საცალფეხო ხიდი:



საინტერესოა ვინმე თუ სარგებლობს ამ ხიდით





ეს ყვავილი ძალიან მომწონს: ძირითადად მდინარის პირებზე იცის ქვიშიან და შლამიან ადგილებში



და აი სოფელი ბეღელაც გამოჩნდა: მთის წვერზე კოხტად შემოსკუპული



უკვე ახლოს ვიყავით დღევანდელ საბანაკე ადგილთან.

გოშა და წინ დედაჩემია:



ისევ გომეწრის ხეობა:



და ბოლო შესვენება გზის პირას:



ბეღელას ხიდთან მალე მივედით. დღეს აქ უნდა დავბანაკებულიყავით. იქვე გზიდან ოდნავ შემაღლებულზე შესანიშნავი საბანაკე ადგილი იყო. ტყის პირას ფიჭვების ქვეშ რბილი მიწა იყო და ღამით გვერდები არ გვეტკინებოდა. თან წყალიც არ იყო შორს: ბეღელას ხიდს, რომ გადაივლიდი იქვე უერთდებოდა ალაზანს ქათქათა ნაკადული. შეშია საძებნელადაც არ მოგვიწევდა ბევრი სიარული: იქვე მდინარის ნაპირზეც უამრავი შეშა ეყარა და თან თუ რამეა ტყიდანაც შეიძლებოდა შეშის გამოტანა. ასე რომ სიმართლე გითხრათ ასეთი კარგი საბანაკე ადგილი სხვაგან არ შემხვედრია!

ხალისით გავშალეთ კარვები და როცა ყველანი მოვწესრიგდით, ცოტა წამოწვიმა, თუმცა ჩვენდა ბედად მალევე გადაიღო: არ გაგვწირა ამინდმა კარვებში შესაძრომად!

ესეც ჩვენი საბანაკე ადგილი: ვინც ნამყოფი ხართ აუცილებლად იცნობთ იქაურობას



 

[Bernar]

როდესაც ბანაკი მოვაწყვეთ და ვისადილეთ, ყველამ ჩვენებურად გადავწყვიტეთ დასვენება. ზოგიერთებმა კარტის თამაში გააჩაღეს, ზოგიერთებმა კოცონის ირგვლივ საუბარი არჩიეს, ხოლო მე და გიომ ბეღელაში ასვლა გადავწყვიტეთ.

როცა ბეღელას ხიდი გადავიარეთ და სერპანტინის დასაწყისს მივუახლოვდით, უკვე საკმაოდ კარგად გამოჩნდა წოვა თუშეთის მთები. აი ისინიც:



ცხადი იყო: რაც უფრო მაღლა ავიდოდით, მით უფრო უკეთესად და შთამბეჭდავად გამოჩნდებოდა წოვათის მთები.

ბეღელას ხიდიდან თუშეთის ალაზანი უკვე ვიწრო კანიონში მიედინებოდა და ვიწრო ხეობითვე ჩადიოდა ჯერ ომალომდე და შემდეგ დაღესტნის საზღვრამდე. ბეღელადან სამანქანო გზა უკვე მაღლა ფერდობს მიჰყვებოდა და სულ უფრო და უფრო შორდებოდა მდინარეს.

ესეც თუშეთის ალაზანი ვიწრო კანიონში:



ეს ორი კი პანორამებია
პირიქეთის ალაზნისგან განსხვავებით თუშეთის ალაზანი ძირითადად ვიწრო და ტყიან ხეობაში მიედინება. ძალიან ლამაზია გომეწრის ხეობის ფიჭვის ტყეები. პირიქეთის ხეობაში ასეთი ტყეები ნამდვილად არ არის. იქაური ხეობის სილამაზე უზარმაზარ მთებში და თოვლიან მწვერვალებშია. ამასთან აღსანიშნავია ისიც, რომ პირიქეთის ხეობა საკმაოდ ფართე ხეობაა (რაც იშვიათია მთის პირობებში) და ძალიან სასიამოვნოა იქაური სივრცის შეგრძნება.





ისევ თუშეთის ალაზნის ხეობა:





გული ვიჯერეთ იქაური ხეობის თვალიერებით, და შევყევით ბილიკს, რომელიც სერპანტინზე გაწელილ სამანქანე გზას მოკლეზე ჭრიდა. როდესაც ეს ბილიკიც ავიარეთ, კიდევ უფრო უკეთესი ხედები გადაიშალა:



უფრო ახლოდან: ხვალ ხომ ამ მთების სანახავად უნდა წავსულიყავით!



თან ხელისგულივით მოჩანდა ჩვენს მიერ გამოვლილი ხეობა და ამ ხელისგულს ლამაზად და პატარ-პატარა წერტილებად აჩნდა ჯვარბოსელის, ალისგორის, კოკლათას და ვეძისხევის სახლები:

[Bernar]

ამის შემდეგ სანამ ბეღელაში ავუხვევდით, სამანქანო გზას გავყევით და როდესაც ამ ლამაზ ჩანჩქერს მივადექით უკან გამოვბრუნდით:



ეს კი მე და გიო ვართ: ავტოგადაღებაა



ბეღელაც როგორც თუშური სოფლების უმეტესობა, პატარა მთის კალთაზე ლამაზად იყო შეფენილი. ესეც პირველი სახლები რომლებიც მე და გიოს შემოგვეგებნენ



ისევ ხედი გომეწრის ხეობაზე:



აქ კი უკვე ბეღელაში ვართ. ეს ბეღელას კოშკია:







ეს სოფლის მეორე მხარეა



ეს კი ბეღელას ''ცენტრია''



სოფლის განაპირას მდგარი სახლი:



ძალიან სასიამოვნო გარემო იყო სოფელში: ბავშვები ბლომად იყვნენ და ეზოებიდან ძირითადად მათი ჟრიამული ისმოდა. ასევე გაიგონებდით ქვაბების რაკუნს და უფროსების საუბარს: მოკლედ იგრძნობოდა, რომ სოფელი აგრძელებდა ცხოვრებას! რაც ძალზედ სასიამოვნო იყო ჩვენთვის, როგორც იქაურობის გულშემატკივრებისათვის.

ამის შემდეგ სოფლის მაღლა ავიწიეთ და იქიდან რამოდენიმე სურათიც გადავუღეთ სოფელს და არემარეს:

ერთ მუშტად შეკრული სოფელი ბეღელა



ეს გიოა, ფირუზისფერი ცის ფონით



ეს კი სოფელი ილურთაა, რომელიც მდინარის მეორე მხარეს, მოპირდაპირე ფერდობზე მდებარეობს. ძალიან ლამაზია ილურთას რომ უყურებ: ტყიანი ფერდობის პატარა მოშიშვლებულ ადგილზე გაშენებულ პატარა მაგრამ ძალიან ლამაზ სოფელს



კავკასიონის წყალგამყოფი ქედის ერთერთი მწვერვალი:



ისევ ბეღელა:



ესეც პანორამა:



ეს უკვე ბეღელას პანორამაა:



ეს კი უფრო ახლოდან:









ამის შემდეგ უკვე დაბლა დავეშვით. ზალიან მომეწონა სოფელი ბეღელა, ალბათ უფრო იმის გამო, რომ ამ სოფელში სიცოცხლე და სითბო იგრძნობოდა, რაც ძალიან მნიშვნელოვანია, განსაკუთრებით კი მთის სოფლებისათვის.

ეს გზაში, სანამ ბილიკზე დავეშვებოდით გიომ გადამიღო, თუმცა ჩემი სილუეტის გარდა არაფერი არ ჩანს (ჩემი ბრალია პარამეტრები არასწორად დავაყენე აპარატზე )



ეს კი ბეღელას ხიდის ქვემოთ მდინარის კანიონი:



ასე დამთავრდა ჩემი და გიოს პატარა მოგზაურობა ერთერთ თუშურ სოფელში. უკვე შებინდებას იწყებდა, როდესაც ბანაკში ჩავედით. იქ უკვე ყველა ცეცხლს იყო შემომსხდარი საინტერესოდ საუბრობდნენ. ჩვენც შევუერთდით თანამოლაშქრეებს და მათთან ერთად მიმოვიხილეთ საჭირბოროტო საკითხები.
ასე იყო თუ ისე ეს დღეც მიილია და გულდამშვიდებულები გავემართეთ კარვებისაკენ: ეხლა ხომ აღარც მეხის აღარ გვეშინოდა და აღარც ძლიერი ქარის!

[Bernar]

მაშ ასე ლაშქრობის მეშვიდე დღეც გათენდა. დილა მშვენიერი იყო: თბილი და მზიანი! ნებისმიერს რომ კარგ განწყობას შეუქმნიდა ისეთი!
ჩვენ კარგი განწყობა ისედაც არ გვაკლდა: ნაწილი წოვა თუშეთის სანახავად მივდიოდით, ნაწილი კი ბანაკში უნდა დარჩენილიყო და გემრიელადაც დაესვენა!

ესეც იმ დილის ფუსფუსი ბანაკში:
ეტყობა რომ სასაუზმოდ ვემზადებით



ეს გოშა



და ირაკლი



ეს მე ვარ: ტკბილეულს ვიპარავ ეტყობა



და ჩვენი ბანაკი იმ დილას



ასე და ამგვარად ვისაუზმეთ და გადაწყდა, რომ წოვა თუშეთში ოთხნი წავიდოდით: მე, გიორგი, დათო და გოშა. დანარჩენები კი ბანაკში დარჩებოდნენ და დაისვენებდნენ. ასე რომ დედაჩემის ჩანთა ავიღეთ, ჩავალაგეთ მასში ტკბილეული და საწვიმრები და დავადექით გზას.
სასიარულო კაი ბლომად გვქონდა: წინ და უკან ასე 25 კილომეტრი გვექნებოდა გასავლელი. ასე რომ ენერგიულად გავუდექით გზას.

[Bernar]

ასე ნახევარ საათში უკვე ჯვარბოსელთან ვიყავით. ოღონდ ამჯერად მდინარის მეორე ნაპირას, რადგან სამანქანე გზას მივუყვებოდით.
აი ჯვარბოსელიც:



ეს უკვე ჯვარბოსელის ორკადრიანი პანორამაა:



ეს სოფელი ალისგორია, ხოლო სულ მაღლა სოფელ ვეძისხევის სახლი და კოშკი მოჩანს:



შორს მოჩანს სოფელი ვერხოვანი, ალბათ ერთერთი ულამაზესი თუშურ სოფლებს შორის



ეს კი ვერხოვანი უფრო ახლოდან: თუმცა ამ რაკურსით არც ისე ლამაზია ვერხოვანი



აქამდე სამანქანო გზა დაახლოებით ერთ სიმაღლეზე მიუყვებოდა ხეობას. როდესაც ვერხოვანს გავცდით, გზა დაბლა, მდინარისაკენ დაეშვა და მალე მდინარესაც მიადგა. აქ უკვე გზა მდინარეს კვეთდა და მეორე ნაპირას მიუყვებოდა ფერდობს. ამ ადგილას ვიპოვეთ ის რასაც მანამდე მთელი გზა გამალებით ვეძებდით: მალინის ბუჩქები! თუმცა სამწუხაროდ არც ისე ბევრი იყო . მიუხედავად სიცოტავისა მაინც სასიამოვნო იყო თუშეთში თუშური მალინით ყელის მცირედით ჩაკოკლოზინება!
აი ჩვენს მიერ ნაპოვნი მალინა:



მდინარის გატოპვაზე ზედმეტი იყო ლაპარაკი: რადგან თუშეთის ალაზანი მღვრიე და საკმაოდ მოდიდებული იყო. ამიტომ ეჭვი გაგვიჩნდა, რომ ფეხით მოსიარულეებისათვის რაიმე სხვა გადასასვლელი უნდა ყოფილიყო. ამიტომ რაღაც მანძილზე უკან დავბრუნდით და კოკლათასკენ მიმავალ გზას გავყევით.

სანამ მაღლა ავიდოდით ეს შესართავი დავაფიქსირე: ეს ის ნაკადულია რომლის ხეობასაც წინა დღით ჩამოვყევით ნაყაიჩოდან ჩამომავალები



როდესაც კოკლათასკენ მიმავალი გზა მკვეთრი მოსახვევით 180 გრადუსით შემოტრიალდა, გზას გადავუხვიეთ და პირდაპირ მიმავალ მკრთალ ბილიკს მივყევით. ჩანდა, რომ მდინარესთან მალე მივიდოდით. როდესაც მდინარემდე სულ ცოტა გვრჩებოდა ეს ულამაზესი და უშხამიანესი სოკო შევნიშნეთ



მართლაც, რომ ბუნების ულამაზესი ქმნილება იყო, თუმცა მისი ძალიან მკვეთრი ფერები მის შხამიანობაზე აშკარად მიუთითებდა



არადა მართლა ძალიან ლამაზი რამე იყო

[zvio89]

უჰ რა ბედნიერი ვარ,თუშეთში რო მაქვს სოფელი

[Bernar]

ამის შემდეგ მალევე გავედით მდინარესთან. ბილიკი უკვე თითქმის შვეულ ფერდობზე სერპანტინად ჩადიოდა და შემდეგ მშვენიერი ხიდით მდინარის მეორე ნაპირას გადადიოდა! ასე რომ არ მოვტყუებულვართ ასე რომ წამოვედით

ეს ზემოთხსენებული მშვენიერი ხიდი



მდინარის გადალახვის შემდეგ ისევ სანანქანო გზაზე ავედით და განვაგრძეთ გზა. ეს უკან მოვიხედე და ჩანჩქერი და ვერხოვანის კოშკი დავაფიქსირე: ლამაზად მოჩანდა ვერხოვანის კოშკი აქედან



აქედან უკვე ეტყობოდა, რომ გზაზე გაწმენდითი სამუშაოები არ ჩაუტარებიათ . ჩამოშლილი ფერდობები ზოგან თითქმის მთელ გზას ფარავდა. მოკლედ ვისაც მანქანით სურდა გომეწრის ხეობის დათვალიერება, ის ამას მხოლოდ სოფელ ვერხოვანამდე მოახერხებდა (თუმცა არც ეს არაა ცოტა ). შემდეგ გზა უკვე ან ფეხით ან ცხენით უნდა განეგრძო.

სიმაღლეს ნელ-ნელა ვიღებდით და ნელ-ნელა ჩნდებოდა ულამაზესი ხედები. ხეობას უკვე ეტყობოდა, რომ უფრო და უფრო მკაცრი ხდებოდა. თუ ვერხოვანიდან ბეღელამდე მდინარე ძირითადად ფართე კალაპოტში მოედინებოდა, ვერხოვანის ზემოთ უკვე საკმაოდ დავიწროვდა და ველური გახდა.
ეს თუშეთის ალაზნის ხეობის ერთერთი იქაური მონაკვეთია:



წინ ენერგიულად მივიწევდით და მხოლოდ მცირე დაბრკოლებებს ვაწყდებოდით, რომლებსაც ადვილად ვუმკლავდებოდით. თუმცა ერთ ადგილას ისეთ დაბრკოლებას გადავაწყდით, რომლის მსგავსი სხვაგან არსად არ მინახავს! ეს იყო გზაზე დაგროვილი ნეხვის გუბე! არადა გვერდსაც ვერ აუვლიდი: ზემოთ მწყემსების ბინა იყო (აი თურმე საიდან დაგროვდა იმდენი ნეხვი ) სადაც იმხელა ნაგაზი ყეფდა, რომ უმალ თავით გადავხტებოდით იმ ნეხვის ტბორში ვიდრე იმ ნაგაზის ყბაში აღმოვჩნდებოდით. ქვემოთ კიდე კაი ხელა ხრამი იყო და იქ ჩასვლაც არ იყო მთლად გონივრული გადაწყვეტილება. ასე რომ რამენაირად უნდა გადაგველახა ეს ნეხვის ტბა. კაი ხნის წვალება-მცდელობების შემდეგ როგორც იქნა გადავედით. ვინ იცის რამდენი ქვა ჩავაგდეთ და ბალეტის რა ილეთები არ შევასრულეთ მშვიდობიანად რომ აღმოვჩენილიყავით მეორე ნაპირას! :D:D
თუმცა ბოლომდე იღბლიანად მაინც არ ჩაუვლია გადალახვის პროცესს: ბოლო ნახტომის შერულებისას გიორგის ფეხი დაუცდა და ცალი ფეხი ნეხვში ჩადგა, თუმცა ბედმა ბოლომდე მაინც არ გასწირა! როგორც ჩანს ტბორს იმ ადგილას სიღრმე მხოლოდ რამოდენიმე სანტიმეტრი ჰქონდა და გიორგისაც ფეხის ძირი დაესვარა მხოლოდ! :D:D
იმ ადგილას სურათები არ გადამიღია, თუმცა ერთი ვიდეო გადავიღე და აი მისი ბმულიც აქვეა
http://files.ge/file/469561/S1050531-AVI.html
P. S. გიორგის ''ავარიის'' ვიდეოზე დაფიქსირება ვერ მოვახერხე. უკვე თითქმის გადმოსული იყო და რას ვიფიქრებდი ფეხი თუ დაუსრიალდებოდა!


როდესაც ეს დაბრკოლება გადავლახეთ მალევე მივედით ერთ ნაკადულთან, სადაც ფეხები გავიწმინდეთ და ცოტა შევისვენეთ კიდევაც. ამის შემდეგ უკვე სამანქანო გზაზე უზარმაზარი ნაშალი იყო ჩამოწოლილი. ნაშალი იმდენად დიდი იყო რომ თუშეთის ალაზნამდეც იყო ჩაწოლილი და მდინარეს საგრძნობლად ავიწროებდა:



სამანქანო გზა კი იმ მონაკვეთში საერთოდ არ ჩანდა: მის მაგივრად მხოლოდ საცალფეხო ბილიკიღა გადიოდა ნაშალზე.



ეს კი იაქურობის პანორამაა: ძალიან დიდი კი გამოვიდა, მაგრამ არა უშავს მემგონი

აქედან უკვე ვხედავდით წოვათას ''შესახვევს'', ანუ იმ ადგილს სადაც ერთმანეთს უერთდებოდა თუშეთის ალაზნის და წოვათისწყლის ხეობები. იქიდან წოვა თუშეთამდე უკვე აღარაფერი არ იყო დარჩენილი!

[Bernar]

ნაშალზე საკმაოდ ფრთხილად გადავიარეთ და მალე მივადექით წაროს ნასახლარებს. წაროს ეტყობოდა, რომ თავის დროზე კაი ხელა სოფელი უნდა ყოფილიყო, თუმცა ძველი დიდებიდან ეხლა მხოლოდ ნასახლარები და აკლდამებში წინაპართა ძვლები იყო შემორჩენილი.
წაროდან შესანიშნავი ხედები იშლებოდა თუშეთის ალაზნის ხეობის როგორც ზედა ასევე ქვედა ნაწილზე. აი ეს ხედებიც:







ეს კი ხეობის ქვედა ნაწილია: შორს სოფელი ვერხოვანი მოჩანს, შედარებით ახლოს კი სწორედ ის მწყემსების ბინაა სადაც რის ვაი-ვაგლახით ''გადავცურეთ'' ნეხვის ტბორი. :D:D



ეს წაროს ნასახლარების ერთერთი კოშკია, რომელიც ნგრევის პირასაა მისული



ასე და ამგვარად გავცდით წაროსაც. უკვე ცხადი ყიო რომ წოვათამდე სულ ცოტაღა იყო დარჩენილი!

ეს გიორგია ერთერთი ნაკადულის გადალახვისას: აქაც არ გაუმართლა ნეხვის ტბორის არ იყოს და გადამწყვეტი ნახტომისას ცალი ფეხი დაუსველდა.



ისევ წაროს ნასახლარები, ოღონდ ამჯერად ცოტა შორიდან, თუმცა ასე უფრო ადვილად და კარგად აღიქვამთ მასშტაბებს:





და ისევ თუშეთის ალაზნის ხეობა: ვინ იცის რამდენი ნადირი იქნება ამ ტყეებში!

[Int3lig3nt]

Bernar
მაგარი პანორამები გაქვს .

[Bernar]

Int3lig3nt
დიდი მადლობა!

zvio89 მაინც რომელია შენი სოფელი თუშეთში?

[Bernar]

როდესაც წაროს მოპირდაპირე მთასაც შემოვუარეთ, გზა თუშეთის ალაზნის ხეობიდან უკვე წოვათისწყლის ხეობას შეუყვა. ძალიან ლამაზი და შთამბეჭდავი ჩანდა წოვათისწყლის ხეობა!
სათავეები არც ისე შორს იყო და ხეობის სიღრმეში შეიძლებოდა უზარმაზარი მთების მიერ ბუნებრივად შექმნილი უზარმაზარი გალავნის შემჩნევა. ''გალავნის'' არსებობის შესახებ რუკებიდან ვიცოდი და ამიტომ მოუთმენლად ველოდებოდი იმ მომენტს როცა მას ჯერ თვალს შევავლებდი და შემდეგ თვალების ატკივებამდე ვუცქერდი!

აი წოვათის ხეობაში შევდივართ:



აქ გალავნის ყველაზე დამრეცი ნაწილი მოჩანს მცირედით:

[Bernar]

მდინარის მეორე ნაპირას მწყემსების ბანაკი იყო რომელსაც ოთხი მოზრდილი თუშური მეცხვარე (ნაგაზი) იცავდა. ამიტომ ფრთხილად და ზედმეტი მოძრაობების გარეშე მივდიოდით ბილიკზე.

როგორც ჩანს ცხვარი ბანაკში ბრუნდება



როდესაც ეს მონაკვეთიც გავიარეთ უკვე ძალიან ცოტაღა გვრჩებოდა სოფელ ინდურთამდე. წინ მის ნანგრევებსაც ვხედავდით და ნელ-ნელა ვგრძნობდით, რომ რაღაც ენით აუწერელ სილამაზეში უნდა შევსულიყავით!
წოვათა ნელ-ნელა შლიდა თავის მხრებს და უფრო და უფრო ღრმად, გულში ვგრძნობდით იქაური სივრცის და ბუმბერაზი მთების უზარმაზარი გალავნის სილამაზეს, გრანდიოზულობას და კიდევ რაღაცას რასაც სიტყვებით ვერ გადმოგცემთ. ეს გრძნობა არაა უბრალოდ ლამაზი და გრანდიოზული ადგილის დანახვით გამოწვეული. ნამდვილად არ ვიცი რა ქვია ამას და ალბათ ვერც ვერასოდეს ვერ გავიგებ. მხოლოდ იმას გეტყვით, რომ ასეთი გრძნობა ერთხელ მაშინ დამეუფლა, როდესაც ჭიმღაში გიგლა ოჩიაურის სახლიდან ჭიმღის კლდეებს ვუყურებდი და არ ვიცოდი რა მეთქვა და როგორ გამომეხატა ჩემი განცდები. უბრალოდ ვიდექი და ვუყურებდი და სადღაც გულში იმასაც ვფიქრობდი სიზმარში ვიყავი თუ ცხადში.

ინდურთას ნანგრევები შორიდან



ეს ინდურთაა უფრო ახლოდან: აქ უკვე შეიძლება მწყემსების ბინების შემჩნევაც



ეს კი წოვათას პეიზაჟი:



მართლაც რომ შესანიშნავი იყო ყველაფერი, ენით აუწერელი. ინდურთა არ იყო ისე კარგად შემონახული როგორც დანარჩენი თუშური სოფლები. წოვათის სოფლები თითქოს არ ჰგავდა თუშურ სოფლებს. ინდურთა და წარო უფრო ხევსურულ სოფლებს მოგაგონებდათ ვიდრე თუშურს.

ვტკბებოდით იქაურობით, ყველაფრით რაც იქ იყო და რაც იქ ხდებოდა. ძალიან მსიამოვნებდა იქაური მთებიდან წამოსული ნიავი სახეზე რომ მცემდა და ხანდახან ფრთხილად და სასიამოვნოდ წვიმის წვეთებსაც რომ წამოაყოლებდა ხოლმე.

შორს ქედზე ცხვარი უცნაურად გაშლილიყო. ფარა კითხვის ნიშანს დამსგავსებოდა და საინტერესო სანახავი იყო





ეს იქაური ყვავილი: არც ისე კარგი მაკრო გამოსულა

[Bernar]

ზუსტად არ მახსოვს რამდენ ხანს ვიდექით და ვათვალიერებდით იქაურობას. ორმა ცხენოსანმა (ერთი ახალგაზრდა იყო ასე 26 წლის და მეორე შედარებით ასაკიანი ასე 40 წლის იქნებოდა) გამოგვაფხიზლა რომლებიც ცხენების თავდაუზოგავი ჭენებით ჩვენსკენ მოემართებოდნენ. როდესაც ჩვენთან მოვიდნენ ძალიან გაუხარდათ და გაუკვირდათ. არ ეგონათ აქაურობის მოსანახულებლად ვინმე თუ ამოვიდოდა. გაცნობა-გამოცნობის შემდეგ მწყემსების პირველივე ბინა მიგვასწავლეს სადაც როგორც მირზამ (ასე ერქვა ახალგაზრდა ცხენოსანს ) გვითხრა მამამისი უნდა ყოფილიყო და გვითხრეს, რომ იქ მივსულიყავით. თვითონ ქვედა ბანაკისაკენ გაემართნენ შეშის ამოსატანად.

ჩვენც მივყევით ბილიკს და ნე-ნელა ვუახლოვდებოდით მათ ბინას. გზაში კიდევ რამოდენიმეჯერ შევჩერდით, რადგან უფრო ღრმად შევდიოდით წოვათაში და უფრო და უფრო შთამბეჭდავი ხდებოდა იქაურობა!

დათო და მის უკან ინდურთას კოშკები





ინდურთა



ეს კი წოვა თუშეთის პანორამა. არ ვიცი რამდენად კარგად ჩანს და იგრძნობა აქ იქაური სივრცე და მთები, მაგრამ ალბათ მაინც შეგიქმნით მცირე წარმოდგენას იქაურობაზე



ეს კი ის კადრებია, რომლებითაცაა აწყობილი ეს პანორამა. სულ ხუთია და აქ უფრო ახლოდან ჩანს ყველაფერი:











ეს კი ისევ ინდურთას კადრებია:



ნამდვილი საოცრება იყო იქაურობა

[Bernar]

დიდი დრო არ დაგვჭირვებია ბინაში მისასვლელად. იქ როგორც მირზამ გვითხრა მისი მამა ძია ლეო გამოგვეგება და ძალიან თბილად მიგვიღო. ერთმანეთის გაცნობის შემდეგ მასპინძლებმა სუფრასთან მიგვიპატიჟეს.
სანამ სუფრასთან დავსხდებოდით, ესეთი საინტერესო რამ შევამჩნიეთ:



როგორც ძია ლეომ გვითხრა ასე ისინი ყველს ინახავდნენ საიმედოდ მანამდე, სანამ შემოდგომით ბარში გადაიტანდნენ.

ძალიან სასიამოვნო სუფრა გაიშალა. უხვად იყო რძის ნაწარმი (თან რა ნაწარმი!). ასეთი გემრიელი ყველი და არაჟანი მემგონი არსად არ მიჭამია! თან მასპინძლებს კარგი კახური ღვინოც ჰქონდათ. მოკლედ გულითადი სუფრა გაიშალა. ჩვენი მასპინძლები გვარად ყიზილაშვილები იყვნენ და წოვათაში ზაფხულობით ამოდიოდნენ ხოლმე და თან ნახირი და ცხვრის ფარა ამოჰყავდათ. ძია ლეო ყველას ძალიან თბილად გვექცეოდა და გვეფერებოდა. ვინ იცის რამდენი ყველი და არაჟანი გვაჭამა იმ დღეს!
შუა ლხინში ვიყავით მირზაც რომ შემოგვიერთდა და ახალი ენერგიით გავაგრძელეთ სუფრა. ასე ერთმანეთის სიყვარულობაში უკვე 4 საათიც მოსულიყო. ძალიან დაგვიანებაც არ შეიძლებოდა. ჩვენები ბეღელაში გველოდებოდნენ და რომ დაგვეგვიანებინა ძალიან ინერვიულებდნენ. ამიტომ ცოტა ხანში დავლოცეთ ჩვენი მასპინძლები, მათი ფუძე და სოფელი და ბეღელასკენ გამოვემართეთ. ვინ იცის რამდენს გვეხვეწებოდნენ დარჩითო და დილას ცხენებით გაგიყვანთ ბეღელაშიო. აქვე კარგად მოგასვენებთ ამ ღამითო და ასე შემდეგ. თუმცა მასპინძლებისადმი ჩვენი დიდი პატივისცემის მიუხედავად იმ ღამით იქ დარჩენა უბრალოდ შეუძლებელი იყო: მეორე დილას ხომ ომალოში უნდა ჩავსულიყავით!
ასე რომ ჩვენს მასპინძლებს დიიიიიიიიდი მადლობა გადავუხადეთ გულითადი მასპინძლობისათვის და დავემშვიდობეთ. მათთან ერთად მალე წოვათასაც უნდა დავმშვიდობებოდით: ვინ იცის კიდევ როდის გვექნება წოვათის ნახვის ბედნიერება!

[Bernar]

წამოსვლისას კიდევ გადავიღეთ სურათები:

ინდურთა და მწყემსების ბინები:



ეს გოშაა, როგორც ჩანს ბეღელაში, ჩვენს ბანაკში მიეჩქარება



იმ დღეს ბოლოჯერ გავხედეთ ნაღვლიანი თვალებით წოვა თუშეთის ბუნებრივ გალავანს:



ეს ზემოთ ნახსენები ოთხი ნაგაზიდან ორი მათგანია. ეხლა უკვე ზანტად გვიყეფენ რაღაც: ეტყობა შეამჩნიეს რო ნასვამები ვიყავით და მოგვერიდნენ :D