ამ დისკოტეკის დროს მე მოშორებით ვიჯექი და ძლივს-ძლივს გამოჩენილი მთვარით ვსარგებლობდი... ჩემს მონატრებებს ვუზიარებდი...
დროდადრო მეგობრების ხმაური მაბრუნებდა უკან... მოშორებით მყოფი ტობავარჩხილელებიდან მობილურს ე.წ. დიჯეი მონადირე მართავდა. სიმღერების ხმა ჩემამდე არ აღწევდა, მხოლოდ შეძახილები...
მალე ოთოფოტო შუბლის ფანრით გადავიდა და მეც ყურადღება მეტად მივაქციე მცირე ხნით... საინტერესო სანახაობა იყო...
იქ...
სადღაც 2600 მეტრზე...
იქ...
სადაც მიწას, ბალახებს, ცას ადამიანის ხმაც კი თითქმის არ ჰქონდათ გაგონილი...
იქ...
მწვერვალების მდელოზე...
იქ...
გადარეული მოლაშქრეები ერთმანეთშ აზავებდნენ მდუმარებას, სიცილს, ცას, მიწას, ზეცას, მწვერვალებს, თოვლს, სიმწვანეს, ჩრდილებსა და აჩრდილებს...
ხმაური იყო...
მაგრამ მისტიური ხმაური... რაღაცნაირი სიმშვიდით შევერცხლილი ხმაური...
არაშემაწუხებელი...
მასიამოვნებელი...
მახსენდებოდა რა დღეები გვქონდა გავლილი, ძვალ-რბილი როგორ არღვევდა საზღვრებს და ამ დროს ყველა ისე უზრუნველი იყო, ისეთი ლაღი...
ასეთ შემთხვევებში ქონგურია ხოლმე განსაკუთრებულად აქტიური, ამის წინა დღესაც აქტიურობით ამხნევებდა გაყინულ გოგოებს გამათბობელი რიტუალების შესრულებით...
მერე კი სიცილით იხსენებდა, აი, მესმისო...
ასეთი მხიარულება ამდენი საუკუნის მთებსა და ტბებს არ ხსომებია...
ალბათ ამიტომაც გაიხსნა ცა და გაკვირვებული უყურებდა ჩვენს კარავქალაქს...
დილა კი საოცარი გათენდა, ორიოდე ადამიანმა ისეთი ფოტოები გადაიღო, ყმუილი მოგინდებათ, აი, ისეთი, ჩვენს თანამოლაშქრეებს რომ უნდებოდათ ჯადოსნური პეიზაჟების დანახვისას.