სვანეთობა 2008

Jnosy · Post by **Jnosy** » 23 ივლ 2008, 11:53

აააააამირან!!!

namcecuna · Post by **namcecuna** » 23 ივლ 2008, 11:57

Jnosy wrote:აააააამირან!!!

ჩაავბჟირდი

:D:D

სვანეთში მივდივარ მთებში და
მიყვარხარ(თ) ვინ იცის რარიგად.........

აჰ, ხალხ, აქ რა მინდა ნეტა????

Naia · Post by **Naia** » 23 ივლ 2008, 12:26

ხალხო, რეალობას რომ დაუბრუნდებით ფოტოები შემოგვთავაზეთ რა

მოუთმენლად ველი რეპორტაჟს

lama · Post by **lama** » 23 ივლ 2008, 13:00

Jnosy

"ჟუი ჟუი პერედაი დრუგომუ"

დავიწყოთ უძლიერესი რეპორტაჟი კარავზე?

აბა აბა

დავდოთ ერთიმეორეზე ლამაზი პოსტ-ფოტოები

namcecuna · Post by **namcecuna** » 23 ივლ 2008, 13:55

ჰე, ახლა, დაიწყეთ ვინმემ

bela · Post by **bela** » 23 ივლ 2008, 14:30

Jnosy, namcecuna

პოსტვას საღამოს დავიწყებ, მანამდე მაპატიეთ, მეც ხომ ვმუშაობ, ბოლოს და ბოლოს, დედა განაცვალოთ...

გვალდა · Post by **გვალდა** » 23 ივლ 2008, 15:16

მთიდან თბილისში დაბრუნებისას რომ შეგრძნებები გიპყრობს ადამიანს ეს არ მიყვარს... ჰოდა, მე მესმის თქვენი

lelia · Post by **lelia** » 23 ივლ 2008, 18:53

თქვით რამე, რომ გავიხარო

დადეთ ფოტოები თვალი რომ დავასვენო და ცოტაც მოვიწყინო იმის გამო, რომ იქ არ ვიყავი, თქვენთან და სვანეთში, ვახ

ele · Post by **ele** » 23 ივლ 2008, 23:14

დღეს აქ მე მთელ ამბებს მოველოდიიიიი

მოვრბოდი ლამის სახლშიიი

მოვედი თუ არა . . .

აქ კიდევ. . .

არც სურათები არც. . .

bela · Post by **bela** » 23 ივლ 2008, 23:46

ჯნოსიმ თქვა, ეს ამბები დაწერეთ, წლების მერე რომ წავიკითხავთ, გაგვისწორდებაო. და ამას ისეთი შთაგონებული სახით იმეორებდა, შენ თვითონ რატომ არ გინდა დაწერო â€“მეთქი, ვეღარ ვკითხე. ფაქტობრივად, ჯნოსიმ სტატია შემიკვეთა სვანეთზე.
მე კი, ჩემი პროფესიიდან გამომდინარე, იცით რა მენატრება ხოლმე? სადმე ისე წავიდე, რომ რედაქტორმა დავალება არ მომაყოლოს ზურგში. ჰოდა, ამჯერად რედაქტორს კი გადავურჩი, მაგრამ ჯნოსი მექცა უზურპატორად და მჩაგვრელად და ჩემდა სამასრცხვიონდ ისიც უნდა გავამხილო, რომ უზურპატორებს სიტყვისშეუბრუნებლად ვემორჩილები. რა ვქნა, მე ხომ ფეხსახსრიანი, სუსტი მწერი ვარ...
ჰოდა, ვიწყებ: â€¦
`ოუშენის 12 მეგობარი~ რესპუბლიკის მოედანზე დილის 5-ზე შეიკრიბა. რა უჭირს, მშვენიერი ფილმია, არა? მაგრამ ჩვენ უფრო დიდი თავგადასავალი _ სვანეთი გველოდა, ჰოდა, მისტერ ოუშენი სულ უშბის წვერზე არ გვეკიდა?

თეთრი მინიბუსი

მინიბუსი თეთრი იყო და მძღოლიც გულადი ჰყავდა. სახელი ერქვა ასეთი, თორემ ჩვენ არც მისი გულადობა გამოგვიცდია და არც სიმამამცე. აი, გახეთქილ საბურავებს კი, მართლაც გმირულად ებრძოდა.
სვანეთისკენ მიმავალ მინიბუსების მძღოლებს რომ ჰკითხოთ, მესტიაში რამდენ ხანში ჩახვალო, გიპასუხებენ 9 საათშიო და თვალსაც არ დაახამხამებენ. თვალი არც გულადის დაუხამხამებია, როცა 15 საათიანი ტანჯვის მერე მესტიის ცენტრში ჩამოგვსხა.
მანამდე კი, თეთრ მინიბუსს პირველი საბურავი შორაპანთან გაუსკდა. 12-მა მეგობარმა, და მათთან ერთად ზუგდიდში მიმავალმა ერთმა გერმანელმა, ყიჟინით ღია სივრცეს მიაშურა. გერმანელი რესპუბლიკის მოედნიდან გამოგვყვა, კისერზე სამგზავრო ბალიში ეფინა და მთელი გზა ნეტარად თვლემდა.
`ახლავე გამოვცვლი~ - ამბობს ნებისმიერი მძღოლი ასეთ შემთხვევაში და გულადიმაც გულადად გაიღიმა. ღიმილი არც მაშინ შეუწყვეტია, როცა ბიზონის ქანჩი (კლუჩი, ანუ) ხელებში შემოემტვრა. ჰოდა, სანამ თამუსია პირდაპირ ქუჩაში გაფერნილ ქვეშაგებზე თვლემდა, ჩვენ იქვე გზისპირას გადაბარდულ მაყვლის ბუჩქებს შევესიეთ. ტრასაზე გასულ ჩვენს გულად მძღოლს და კიდევ უფრო გულად ლამას მანქანები შხულილით უვლიდნენ და გატეხილი ბიზონის ქანჩის ამბავი ნამდვილად არ ადარდებდათ. მერე უკვე აღარ დამინახავს, თბილისისკენ მიმავალმა ერთმა მინიბუსმა ჩვენსკენ რატომ გადმოუხვია და იქიდან გამომხტარი ბიჭი მისტერ აბალდუის გახარებული რატომ გადაეფსკვნა. ფაქტია, ბიჭს ნიკა ერქვა და ერთ დროს აბალდიუსთან ერთად სწავლობდა რომელიღაც ფაკულტეტზე. მაგრამ ნიკას ღირსება მხოლოდ ეს არ იყო! ნიკამ სიმღერა იცოდა, თანაც ბანს ამბობდა და ჩვენს `თამარიონსაც~ რაღა უნდოდა?
მერე ჯნოსი მეუბნებოდა, ის სიმღერები, შენ რომ ტაშს უკრავდი, `მრავალჟამიერი~, `იმერული მგზავრული~, და `აჭარული ვოისა~ იყოო.
ჰოდა, იმღერეს, იმღერეს და სოფელიც აშენდა!
ჩვენმა გულადმა მძღოლმა და მეორე მინიბუსელმა ბორბალი წარმატებით გამოცვალეს და ისევ დავიძარით. ისე, გზაში რომ სიმღერები არ მოგვაკლედებოდა, ხომ გჯერათ?
ჩვენთან ერთად სვანურ მისტერიაში ლამას პლიუსი, ვითიბი, იგივე ბელა მონაწილეობდა და თხა თხაზე ნაკლებიო, ხომ გაგიგონიათ, ვითიბისაც სიმღერის იმისთანა ნიჭი აღმოაჩნდა, საგალობლებსაც კი არაკრაკებდა!
ბელა `ვითიბით~ მოინათლა, აბა ორი ბელა ხომ არ ვიქნებოდით! მეორე ნათლობაც გზაშივე შედგა, ჩემი პლიუსი დაჩი ამეთვისტოდ იქცა. ეს `ნამიოკობანას~ რომ ვთამაშობდით, მაშინ მოხდა. დაჩიმ სერგიკუნას სიტყვა `ამეთვისტო~ ჩასჩურჩულა ყურში. სერგიკუნამ გაიაზრა რა პრობლემის სიმწვავე, ჯნოსს `დაუნამიოკა~ - ფირუზიო. ჯნოსი დაიბნა. მერე დაჩიმ უთხრა თავის მეწყვილე მონადირეს â€“ ლონდრეო. ახლა მონადირე გადაირია, ფირუზთან ლონდრე რა შუაშიაო?! და ფილმის გახსენება დაიწყეს, მაგრამ ფირუზთან მაინც ვერ დააკავშირეს. მე კი მიგრძნო მაშინვე გულმა, ხომ იცით, დედის გული მაინც სხვაა, მაგრამ აბა რას ვიტყოდი. ჰოდა, დიდი თავისმტვრევის მიუხედავად სიტყვა `ამეთვისტო~ ვერავინ გაიხსენა, სამაგიეროდ, დაჩის შერჩა მეტსახელად, თუმცა კი, ჯნოსმა ბოლომდე ვერც ამეთვისტო გაითავისა და ბოლო დღეებში ქაიხოსროს ეძახდა. ეს, ისე, ცნობისათვის, მალე `კარავზე~ ახალი წევრი `ამეთვსიტო~ რომ გამოჩნდება, გოგო არავის გეგონოთ და სოლი არ მოსთხოვოთ...
სანამ მისტერ აბალდიუს ზუგდიდურ მისტერიებზე გადავიდოდე, საბურავისას დავასრულებ: ცოტა ხანში საბურავის აღსადგენად შევჩერდით, და `თამარიონი~ ახლა პროფილაქტიკასთან ამღერდა. ლახამურასთან, ხაიშს რომ გამოვცდით, იმიტომ გავჩერდით, რომ ჩვენს წინ მიმავალი მინიბუსისთვის გამსკდარ საბურავში თანაგვევგრძნო. აი, ეცერთან კი, შავღელეს რომ გამოვცდით, უკვე ჩვენი საბურავი გასკდა და აქ ოუშენის 12 მეგობარს მოთმინების ფიალა აევსო და ფეხით დაადგა მესტიისკენ მიმავალ გზას. გუნდი აშკარად დაიფანტა, ზოგმა ბუჩქებს მიაშურა, ზოგს ეგონა, სწრაფად თუ ივლიდა, იქნებ მესტიამდეც ჩაეღწია. მონადირემ კი აღმოაჩინა, რომ რაღაც ნამეტანი ვაჟკაცური ჩრდილი ჰქონდა და ფოტოების გადაღება დაუწყო. ამაში უკვე მეც ჩავეზიარე, რადგან საკუთარ ჩრდილს ნაკლი ვერც მე ვუპოვე და კიდევ კარგი მინიბუსი წამოგვეწია...

ზუგდიდის ბაზარი

მისტერ აბალდუი საკუთარ, არც თუ შორეულ წარსულს მუდამ ხალისით იხსენებს. განსაკუთრებით მონასტრის ეპიზოდები მოსწონს ხოლმე, როცა მეტრაპეზედ იყო გამწესებული. ჰოდა, როცა თეთრმა მინიბუსმა ზუგდიდის ბაზართან გააჩერა, სადაც მისტერიული მარაგი უნდა შეგვევსო, აბალდიუმ მეტრაპეზის სადავეები ხელში აიღო, მაგრამ აქ ჩემს ისტერიას წააწყდა, რის გამოც იძულებული გახდა, ბაზარში ორსაათიანი მსვლელობისას გვერდით ვყოლოდი. მეპრაპეზეობა დიდი მადლია, მაგრამ მომავალი გვიჩვენებს, რომ მისტერ აბალდიუ სულ მალე დაჰყრის ფარ-ხმალს, მანამდე კი ზუგდიდის ბაზარში გამწარებული დაეძებდა გოჭის ხორცს და გამუდმებით მიმეორებდა: `ნუ გავიწყდება, რომ კაცები ვართ და ჭამა გვინდაო~! არაფერიც არ მავიწყდებოდა და მისტერ აბალდიუს სამონასტრო მისტერიებს საკუთარ სამთო გამოცდლებას ვუპირისპირებდი! და კიდევ კარგი, მშრალი სუპები შევიძინე უხვად! გოჭის ხორცი მაინც ვერ ვიშოვეთ, ჭირმა გაწყვიტა სამეგრელოში ღორები, სამაგიეროდ, გიორგი მორჩაძემ წარმოთქვა ფრთიანი ფრაზა: ბორშში გოჭიც რომ ჩააგდო, მაინც არაფერი ეშველებაო. აქ უკვე ჯნოსიმ გაიკვირვა, ბორშში გოჭი რატომ უნდა ჩააგდოო? და ლამამ გამოსავალი მოძებნა, ხომ შეიძლება, ჩაგივარდესო?
ჰოდა, ის საღამო, მომღერალი `თამარიონი~ იმის დემონსტრირებას ახდენდა, როგორ იბრძვის გოჭი თავისი უფლებების დასაცავად და არაფრით არ უნდა ბორშში, ლამას კი უკანა ფეხებით უჭირავს მოფართხალე ცხოველი და თავით უპირებს ბორშიან ქვაბში ჩაყუდებას. იხვეწება გოჭი, ბორშში არ მინდაო, მაგრამ ლამას მაგრად უჭირავს და არ უშვებს და არის ერთი ძიგძიგი და ჭიდილი....
ზუგდიდის ბაზრის ამბავი სომბრეროების ყიდვით დასრულდა და ლამა, აააამირანი და გიორგი მორჩაძე კოლუმბიელი პრეფექტებივით დადიოდნენ სვანეთის მთებში. â€¦

მესტიური მისტერია

ჯერ კიდევ შატილში ჯნოსის ვეუბნებოდი, მესტიაში რომ ჩახვალ, ბარგი იქვე ცენტრში უნდა დაყარო და პირდაპირ მუზეუმისკენ უნდა გაიქცე, ისე რომ არსად გაიხედო-მეთქი. მაგრამ მუზეუმისკენ იმიტომ კი არ უნდა გაიქცე, რომ მაანცდამაინც იქ გინდა შესვლა (თუმცა, ეგ მეორე სასწაულია!) იმიტომ რომ მუზეუმის ეზოდან ყველაზე მაგარი ხედი იშლება! მესტია თუ გინდა ნახო, სწორედ მუზეუმის ეზოდან უნდა გადმოხედო. გზაში პატარა ხიდი შეგხვდება, მის ქვეშ მესტიაჭალა ღმუის, ორი წუთით ამ ხიდზე უნდა დადგე და სურათი გადაიღო. ესეც მესტიის გაცნობის რიტუალის ნაწილია. აქედან მესტიის პატარა ნაგლეჯი ჩანს და მის ფონზე საკუთარ თავსაც თუ დააფიქსირებ, ეს ხიდიც და შენი თავიც მთელი ცხოვრება გეყვარება.
მესტიის ცენტრში ბარგი არავის დაუყრია, თუმცა კი, სახლი, სადაც ლამამ წაგვასხა, მთლად ცენტრში იდგა. ჩქარა, მუზეუმის ეზოში წავიდეთ-მეთქი, ვიძახდი, მაგრამ ბიჭებმა გადაწყვიტეს, ქართველებად დარჩენილიყვნენ და გულადისთან ერთად მესტიაში ჩვენი მშვიდობით ჩასვლა აღენიშნათ. ასეთია კაცთა მოდგმა!
გზისგან დაღლილები და გაწამებულიები ვიყავით, მაგრამ გოგოებს და ორ თინეიჯერ ბიჭუნას მაინც გვეყო სულისკვეთება და იმ მუზეუმისკენ გავიქეცით. მერე დიდხანს ვისხედით გალავანზე და კოშკებს ვითვლიდით. რომელთა რიცხვი 46-ია, მათი უმრავლესობა მე-11-12 საუკუნეშია აგებული და ყველაზე ლამაზი რატიანების კოშკია, თეთრი და წელში გამოყვანილი. ამ ყველაფერს კი, როცა ღრუბლები გაფანტულია, თავზე თეთნულდი დაჰქათქათებს და ბანგურიანის მწვერვალები გადმოჰყურებენ.
მესტია ის ადგილია, სადაც ბუნების სილამაზეს ადამიანის ხელით შექმნილი სილამაზე ერწყმის და უკვე აღარ იცი, რომელს სცე თაყვანი...

ele · Post by **ele** » 24 ივლ 2008, 00:08

bela

ზუგდიდის ბაზრის ეპიზოდი შესანიშნავია. . .

ისე წერია ყველაფერი რომ წყალივით იკითხება, ასე გააგრძელეთ. . .

lama · Post by **lama** » 24 ივლ 2008, 01:48

bela
zalian lamazad aris agwerili

didi madloba ase ganvagrzot da tan fotoebitac gavamdidrot es chveni ulamazesi mogzaurobis aghwera

bela · Post by **bela** » 24 ივლ 2008, 02:32

რა განძი გვქონია, რა მხნე, რა მდიდარი

შუასაუკუნეების ერთი მოგზაური წერდა: ვისაც უნახავს საფრანგეთი და მისი სამეფო კარი და არ უნახავს მარგარიტა ვალუა, მას არც საფრანგეთი უნახავს და არც მისი სამეფო კარი გაუცვნიაო.
ჰოდა, ვინც მესტიის მუზეუმში არ ყოფილა, ჩათვალოს, რომ საკუთარი ქვეყნის კულტურას არ იცნობს! აქ ფოტოს გადაღება მხოლოდ დერეფნებშია ნებადართული, დარბაზებში კი, სადაც განძია გამოფენილი, სასტიკად გიკრძალავენ.
განძი კი...
მაკედონელის დროინდელი მონეტებიდან თუ დავიწყებთ, და კოლხური თეთრის პაწაწინა ვერცხლის მონეტებსაც თუ თვალს გადავავლებთ, მერე ანტიკური ხანის სამკაულებს მოვინახულებთ და იმ დარბაზში გადავალთ, სადაც სვანური
მაჩუბის ავეჯია და სვანური საბრძოლო იარაღი, ექსკურსიამძღოლი ერთი ხის შუბის წვერს დაადებს ხელს და გეტყვით, რომ ეს წმინდა გიორგის შუბის წვერია. და თქვენ გაიღიმებთ. და ასე გაღიმებული დარჩებით დიდხანს, იმიტომ რომ ხელნაწერთა დარბაზში ადიშის სახარების ხელნაწერის ნახვა გელით, მე-9 საუკუნეში რომ გადაწერეს შატბერდში გრიგოლ ხანძთელის მოწაფეებმა, მერე ოპიზრების მიერ მოჭედილი სახარების ყდაზე მიგითითებენ, მერე იმდენი ოთხთავი ჩაგიმწკრივდებათ თვალწინ, მე-10-11-12 საუკუნეების, შემდეგ დარბაზში კი მე-10 საუკუნის ხატები და ოქროცურვილი ჯვრები, რომ აღარ იცი, ეჭვი შეგეპაროს თუ არა, რომ ის ხის შუბის წვერი წმინდა გიორგის ეკუთვნოდა...

სვანური ხატწერის სკოლა გამორჩულია და თვითმყოფადი. ამ წმინდანებს სახეებიც კი სვანური აქვთ. მე-10 საუკუნის ხატზე ღვთისმშობელი და წმინდა ბარბარეა ერთად გამოსახული, რაც იკონოგრაფიაში იშვიათად გვხვდება, აღარაფერს ვიტყვი 40 მოწამის ხატზე, რომელიც სულ სამია მსოფლიოში, მათ შორის ერთი ბიზანტიურია და უიშვიათეს ქმნილებად მიიჩნევა. მესტიის მუზეუმის ხატი მხატვრული გააზრებით უფრო მაღალ შეფასებას იმსახურებს ხელოვნებთმცოდნეთა მხრიდან. აქ ინახება ბაგრატ მეოთხის მეუღლის ბორენა დედოფლისეული ღვთისმშობლის ხატი, რომლის უკანა მხარეს დედოფლისავე ხლით მიწერილია ლექსი:
`რომელმან ეგე, ევას მიუზღე ვალი,
ჰრქვი რაი გაბრიელს: `ვარ უფლისა მხევალი~.
მაშინ ისტუმრე ქვეყნად მოუვალი,_
დაემხო ძალი, პირველვე სისხლდამთვრალი,
ქალწულო, მიხსენ, ბორენა ჭირმრავალი~.

სვანურ იკონოგრაფიაში წმინდა მხედრების თემა განსაკუთრებით აქტუალურია, წმ. გიორგის გვერდით ხშირად გვხვდება წმ. თევდორე და წმ. დიმიტრი. აქ ბევრია ფეხოსანი წმინდა გიორგის ვერცხლით ნაჭედი ხატები, ასევე ადგილობრივი ავტორების ნამუშვერები. მთავარანგელოზთა ხატები, ნათლისმცემელი, და კიდევ ჯვრები, ჯვრები, ჯვრები...
და კიდევ დროშა_ ლემი, აბრეშუმის ოქროსფერი დროშა, რომელიც ქარში იბერება და ლომის ფიზიკურ ფორმას იღებს. თავის დროზე ასეთი დროშა თამარმა შეუკერა სვანებს და გამოუგზავნა.
და კიდევ ვერცხლის სამკაულები, საყოფაცხოვრებო ნივთები, სატევრები, თოფები...
სვანები საკუთარ განძს არავის ანდობენ, მიიჩნევენ, რომ ეს ყველაფრი სვანეთში უნდა ინახებოდეს, მიუხედავად იმისა, რომ არათუ მესტიაში, თბილისის მუზეუმებშიც კი არა არის ექსპონატების შენახვის ოპტიმალური პირობები.
მე-19 საუკუნის ბოლოს სვანეთში იტალიელმა ფოტოგრაფმა და ალპინისტმა ვიტორიო სელამ იმოგზაურა. ის, თუ როგორია მთები მთებიდან, კაცობრიობამ ვიტორიო სელას ფოტოებით დაინახა. სელამ ფირზე აღბეჭდა მე-19 საუკუნის სვანეთი და მესტიის მუზეუმში შეგიზლიათ ეს ექსპოზიციაც იხილოთ.
და კიდევ, სანამ ფხოტრერის მთავარანგელოზის ეკლესიაში მე-11 საუკუნის ხეში ნაკვეთ კარს ნახავდეთ, მისი ასლი, მხატვარ ბატკა ნავერიანის მიერ ასევე ხეში გამოკვეთილი მესტიის მუზეუმიდან გაგაცელებთ...
გაცილება ასეთი არ უნდაო და `თამარიონმა~ მუზეუმის ფოიეში `წმინდაო ღმერთო~ იგალობა.
იმ დღეს აბალდიუმ და თამუსიამ სიურპრიზი მოგვიწყეს და მუზეუმიდან დაბრუნებულებს წითელი ბორში (უგოჭოდ) და ქათმის ჩახოხბილი დაგვახვედრეს.
აბალდიუმ იცოდა, რა მსხვერპლზეც მიდიოდა, მესტიაში მეორედ იყო, თამუსია კი მართლა უნებლიე სიკეთისათვის დაისაჯა იმ დღეს.

ნამცეცუნა

იმ დღეს ოუშენის მე-13 მეგობარი, ნამცეცუნა შემოგვიერთდა. ის 15 საათიანი გზა მარტომ გამოირა, ოღონდ მის მძღოლს გულადი კი არა, ჯოჯო ერქვა. მაგრამ ნამცეცა მარტოობას რას დაგიდევდათ, რაკი ჯოჯომ ჯოჯოხეთში არ წაიყვენა და მესტიამდე მშვიდობით ამგზავრა.
ნამცეცა ხომ ყველას ზღაპარში ეპატიჟება და ის 10 დღე, რაც ჩვენ სვანეთში გავატარეთ, მისთვის მართლა ზღაპრად იქცა. ჩვენთვისაც ზღაპარი იყო, მაგრამ ნამცეცამ ახალი, პირადი ზღაპრის წერა დაიწყო სვანეთში და ბოლოში რომ გავა, ალბათ ყველას წაგაკითხებთ. მანამდე კი, ჩუმად, ჩუმად, არვინ გაგვიგოოოს...

ხერგიანები

მესტიაში ჩასულმა მიხეილ ხერგიანის მუზეუმი რომ არ ნახოს, აბა როგორ იქნება! ჰოდა, ჩვენც, ნამცეციანად, იმ მუზეუმისკენ დავიძარით. გზაში ხელნაკეთი ნივთების გამოფენა რომ ვნახეთ, `თამარიონმა~ რომ უმღერა მესტიელებს, ამაზე აღარაფერს ვიტყვი, მუზეუმში მისვლამდე, ალპინისტის დასთან, ნაზო ხერგიანთან უნდა გაგვევლო, აბალდიუს განათლების სამინისტროდან რაღაც პაკეტი უნდა გადაეცა მისთვის და ინტერვიუც ჩაეწერა.
ნაზო ხერგიანი ქორულდის მთიდან ერტი საათის ჩამოსული დაგვხვდა. ქუთაისელი მოსწავლეები წავიყვანეთ მე და აფი გიგანმაო, გვიხსნიდა. მყინვარზეც მინდა წელს ასვლა, შარშან ვერ მოვახერხე და წელს აუცილებლად უნდა წავიდეო, წლები მემატება, მალე ვეღარ შევძლებო, ამბობდა და იცინოდა, 58 წლის ვარ, განა ცოტა წლები მაქვსო?
ჰოდა, თუ რომელიმე თქვენგანი თავმომწონედ იტყვით, მყინვარწვერზე ვიყავიო, ანდა წასვლა მინდაო და შეყოყმანდებით, შევძლებ თუ ვერა ასვლასო, ნაზო ხერგიანი და მისი 58 წელი გაიხსენეთ, რა...
მიხეილ ხერგიანს ოჯახში ჩხვიმლიანს ეძახდნენ. მიხეილი რუსებმა დაარქვესო, მისმა ალპინისტმა დისშვილმა, გიორგი ნიგურიანმა მითხრა, ერთხელ. ჩხვიმლიანის მუზეუმი დაკეტილი იყო, მისი დირექტორი არ იყო სახლში და ნაზომ პირადად მოგვიბოდიშა. ამასობაში გაწვიმდა და გამოვიქეცით. ვიღაცეები სახლში, ვიღაცეები კი მაღაზიისკენ.

მომეცი, ნასოსი!
მესტიის ცენტრში რამდენიმე მაღაზიაა, ერთ მათგანს კი სახელიც ჰქვია: `ტანია~. რა უნდა მესტიაში ტანიას, ეს აბა, რა ჩვენი გადასატანია, სამაგიეროდ, იმ მაღაზიაში ბურთები იყიდებოდა. მონადირემ და სერგიკუნამ ეს რომ აღმოაჩინეს, სიხარულის ყიჟინა დასცხეს, მაგრამ ბურთი აშკარად ჩაფუშული იყო და გაბერვას საჭიროებდა. გარეთ გამოსულებმა აღმოაჩინეს, რომ ბურთები გვერდით მარაზიაშიც იყიდებოდა, თანაც კარგად გაბერილები. მიუბრუნეს ჩაფუშული ბურთი ტანიას და სანამ ამ პორცედურას ასრულებდნენ, მეორე მაღაზია არ დაიკეტა? `ტანია~ იმითაც იყო გამორჩეული, რომ გვიანობამდე მუშაობდა. მონადირე ისევ `ტანიაში~ შევარდა და ბებერ ტანიას ყელი გამოუწია, შემეშალა, ის ჩაფუშული ბურთი სულაც არ არის ჩაფუშული და უკან დამიბრუნეო. ტანია გულკეთილი იყო და მონადირემაც მისგან ჩუპა-ჩუპსის კანფეტები იყიდა. არა, ბავშვობის ნოსტალგია კი არ ჰქონდა, იქნებ ჩხირებით გავბეროო, იფიქრა. ამ ფიქრებში ლოკა და ლოკა გაურკვეველი წარმოშობის კანფეტები და ენა და ტუჩები ერთიანდ გაულურჯდა. ჩხირები მსხვილი იყო, ბურთი ვერ გაიბერა, სამაგიეროდ, მისმა გალურჯებულმა ტუჩ-პირმა ოუშენის 12-ვე მეგობრის აღტაცება დაიმსახურა, რასაც ჩვენთან ვახშმად მყოფი ტელმან ჯაფარიძეც აჰყვა და მონადირეს ყველა გულწრფელად ურჩევდა, აჰა, ეს არყის ჭიქა და შმუთე, თორემ მოიწამლებიო. მონადირეს თავისი შიში არ ეყოფოდა? თან არც არაყი უნდოდა, მაგრამ ვინ შეარჩინდა რომატიულ სილურჯეს!
ბურთი კი ისევ გასაბერი იყო! მონადირე მაღაზიიდან მაღაზიაში გადარბოდა და ნასოსი მომეცითო იძახდა. სვანები ალმაცერად უყურებდნენ და შენ ვისი სტუმარი ხარო? _ ეკითხებოდნენ. ოთახში შემოვარდნილმა ტელმან ჯაფარიძესაც, გამარჯობის ნაცვლად, ნასოსი მომეციო, უთხრა. ტელმანს აშკარად იუმორის ნიჭი ჰქონდა, თანაც აქეთ იყო სტუმრად, თუმცა, მონადირეს მაინც თავისმა გალურჯებულმა ტუჩ-პირმა უშველა იმ მომენტში...

გვალდა · Post by **გვალდა** » 24 ივლ 2008, 02:39

ისე ვკითხულობ ამ ყველაფერს თითქოს არასოდეს ვიყო ნამყოფი სვანეთში. არ მინდა სურათები (მაინც არ დამიჯერებთ

), ასეთი თხრობა გააგრძელეთ, გეთაყვა.

Post by **Gvalva** » 24 ივლ 2008, 03:48

Bela!!

შენ ჩემს თვალში ქართული ჟურნალისტიკის რეაბილიტაცია მოახდინე მოულოდნელად.

წითელი ბორში (უგოჭოდ) და სხვა გამოთქმები უპირობოდ დაპატენტდება ჩემს ლექსიკაში

ამხელა პოსტები რომ დავინახე, ამას რა წამაკითხებს ამ შუაღამისას მეთქი და... ბოლოში რომ გავედი და მეტი არ იყო ძალიან დამწყდა გული

Welcome კარავში!!

ახალი წერილი	ახალი წერილი არაა	ანონსი
ახალი წერილი [ ცხარე ]	ახალი წერილი არაა [ ცხარე ]	თვალშისაცემი
ახალი წერილი [ დაკეტილია ]	ახალი წერილი არაა [ დაკეტილია ]

FORUM_PERMISSIONS