კარავი

და აი ის მწკრივი, რომელიც 1 ივნისიდან წმინდა ნინოს გზას მიუყვებოდა ფეხით ფარავნის ტბიდან:



ქვახვრელიდან უფლისციხისკენ მივემართებით:

უფლისციხეში შევედით და მივადექით ამ ყველასთვსი ნაცნობ ადგილ, აქედან უკვე ზევით გავემართენით ტაძრისაკენ:

ტაძართან ზურგჩანთები დავტოვეთ და ცოტა დავისვენეთ:

სულ მალე წირვა დაიწყებოდა, ამიტომ ჯგუფის მაზიარებელი ნაწილი ტაძარში შევიდა, ნაწილი კი გარეთ ელოდა მამა ლუკას:



მალე მამაოც მოვიდა თავისი მანქანით და თან მგალობლები მოიყვანა, ვაჟთა გუნდი. იმათმა იგალობეს... ყველანი განაბულები ვუსმენდით, საოცარი იყო... სწორედ ისე გალობდნენ, სულ რომ გინდა უსმინო, აუ გააგრძელეთ რა გააგრძელეთ რომ ჩურჩულებ შენთვის, სწორედ ისე როგორც მამა ლუკას ქადაგებას ვერ მოსწყდები...

წირვის შემდეგ დაბანაკების ადგილისკენ დავიძარით. კარვები უნდა გაგვეშალა და გვესადილა:



ყველამ თავისი კარავი გაშალა:





წმინდა ნინოს ჯვარი და ხატი ამ კარავში იყო დაბრძანებული:

რადგან კარვები უკვე მზად იყო დავიწყეთ ზურგჩანთებისა და საძილე ტომრების შელაგება. წინა დღისით ჩემმა ნათლულა ყვე საძილეს დააწერა სახელები, რომ არ აგვრეოდა და ადილად გვეპოვნა. მეც ჩემს საძილეს დავიწყე ძებნა, ვეზებ და სადაა. თურმე...

ჩემს ნათლულს ჩემს საძილეზე ჩემი ახალი ნიკი მიუწერია:




აი ისიც:

ნათლული გადამირჩა
როგორც იქნა შევბარგდით და ვისადილეთ. ძალიან მიღლილი ვიყავი და ცოტა დავიძინე, დანარცენები კი უფლისციხის კარგად დასათვალიერებლად დაიძრნენ.

დაახლოებით ორ საათში გამომერვიძა, რადგან ჩვენები მოსულები არ იყვნენ მათკენ გავემართე და გზად რამდენიმე კადრი გადავიღე:

(ეს კადრები ვგონებ ჩვენებს უნდა ჰქონდეთ გადაღებული, მარა მეც დავდებ)

ჩვენებსაც მივაგენი ამასობაში:




რას აკეთებდნენ და... გალობდნენ რათქმაუნდა

მალევე დაგვირეკეს ბანაკიდან: სტუმრები გვყავს და ჩამოდითო.
ჩავედით და მეტად საინტერესო გარემოში აღმოვჩნდით:

ნინ მაგარი რეპორტაჟია მეც მომინდა წასვლა

ძვირფასი სტუმრები გვყავდნენ ნამდვილად: კინორეჟისორი გელა კანდელაკი და ლიტერატურათმცოდნე შუქია აფრიდონიძე.



ამ ფოტოზე მარცხნივ ლელა ჭინჭარაულია, სათნო ხევსური ქალბატონი, წმინდა ნინოს გზის ხელძღვანელი და შატილის სკოლა ინტერნატის დამაარსებელი, კერველები რომ იყვნენ მისულები ისწორედ იმის.

ჩვენ რომ მივედით ქალბატონი შუქია საუბრობდა სახელებისა და გვარების წარმომავლობაზე საქართველოს მთა-ბარში. ძალიან საინტერესო იყო...



განსაკუთრებით დამაინტერესა თიკუნმა, ე.წ. ზედმეტსახელმა, რომელსაც მთაში არქმევენ ხოლმე. მაგალითად ხევსურეთში არის ასეთი წესი, როცა რძალი შედის ოჯახში მას არ აქვს უფლება ოჯახის წევრებს მიმართოს სახელებით. მან უნდა გადაარქვას ყველას სახელები და ასე მიმართოს, სწორედ ეს გადარქმეული სახელია თიკუნი. ითველება რომ რადგან იგი სხვა ოჯახიდან მოვიდა მას მოჰყვა სული, შეიძლება ბოროტიც, ამ ბოროტმა სულმა რომ არ შეიტყოს ახალი ოჯახის წევრების სახელები და დაეპატრონოთ მათ ამიტომაცაა ეს აკრძალვა. ყოფილა შემთხვევა როცა ქალს თავისი ქმრისთვის ასე მიუმართავს: "ჩემი შვილის მამავ".

ბატონმა გელამ ჩამოგვიტანა თავისი ახალი ფილმი: ხმელეთის 0,047% და მასზე გვესაუბრა, უფრო სწორად, ფილმის შინაარსზე კი არა, არამედ დედააზრზე თავისებული ფორმით.
ისე გვესაუბრა მგონი ხმამარალი ნათქვამია, ჩვენ უფრო გვასაუბრა

ერთი კითხვა დაგვისვა და პასუხებს ისმენდა, აი ის კითხვაც:

რისთვის ვჩნდებით ამ ქვეყანაზე?

-რომ ქვეყანას გამოვადგეთ,
-ჩვენი წინაპრების გაფუჭებული საქმეები გამოვაკეთოთ,
-უფალი ვადიდოთ,
-კეთილი საქმეები ვაკეთოთ,
-სხვას გამოვადგეთ,
-ერთმანეთს დავეხმაროთ...

ისმოდა პასუხები ყველა მხრიდან.

და ამ დროს ჩემი მეგობრის ხმა მესმის: ბატონო გელა, რადგან ორ ადამიანს ერთმანეთი უყვარდებათ და ისინი შვილს აჩენენ, ე.ი. ეს შვილი მათი სიყვარულის ნაყოფია და მაშასადამე სიყვარულისთვის გავჩენილვართ ამ ქვეყანაზე...

სწორედ ეგ მინდოდა, გაისმა კინორეჟისორის ხმა: ეგ მინდოდა მომესმინა, რა თქმა უნდა სიყვარულისთვის! სიყვარული გვაკეთებინებს ყველაფერ კარგს, უფლისა და მოყვასის სიყვარული გადაარჩენს საქართველოს აუცილებლად...

სწორედ ესაა ჩემი ფილმის მთავარი აზრი და იდეა, სიყვარული...

საუბარი ძალიან საინტერესო იყო, მაგრამ უკვე საღამოვდებოდა და სტუმრები შინ უნდა დაბრუნებულიყვნენ, ამიტომ მათ დავემშვიდობეთ და ლოცვაზე დავდექით.

ლოცვის შემდეგ ტრაპეზი გვქონდა, ტრაპეზის შემდეგ კი ხელმძღვანელებმა ასეთი რამ შემოგვთავაზეს:თქვენს არყოფნაში ჩვენ ერთ კარგ თამაშს ვთამაშობდით მოდით შემოგვიერთდითო.

თამაშის წესი ასეთი იყო:

წმინდა ნინოს გზის ყველა წევრი ხელმძღვანელით დაწყებული მძღოლებით დამთავრებული პატარა ფურცელზე წერდა თავის სახელს და გვარს, შეეძლო ნიკიც მიეწერა. შემდეგ ყველა ეს ფურცელი თავს იყრიდა ერთ კალათაში, შემდეგ ირეოდა და ყველა ცალ-ცალკე იღებდა იქიდან თითოს, ჩუმად კითხულობდა სახელს და არავის ეუბნებოდა. ვისი სახელიც მას ამოუვოუვიდოდა იმის საიდომლო მეგობარი ხდებოდა. საიდუმლო მეგობრობა კი აი რაში მდგომარეობდა: იმ ადამიანისთვის ჩუმად უნდა ეკეთებინა საჩუქრები, ისე რომ მას ვერ გაეგო, ვინ იყო მისი საიდუმლო მეგობარი. რადგან ჩვენ 7 ივლისს ჩავედიტ თამაში ძეგვში დასულდებოდა 12 ივლისს.

თამაშის იდეა ყველას ძალიან მოგვეწონა და დავიწყეთ სახელების ჩამოწერა. მაგრამ ერთი პრობლემა იყო, ბანაკში დაახლოებით 60 კაცი ვიყავით და ყველამ ყველას სახელი არ ვიცოდით, მაგრამ ამასაც მოევლო. უკვე გარეთ გვარიანად ბნელოდა და ფანრებით ვიდექით. ფურცელი ჩაიყარა კალათაში და კარგადაც აირია. კალათა ჩამოატარეს... მეც ავიღე ერთი ფურცელი და... ოოო...

ნინი_85

თამაშის წესი ასეთი იყო:

წმინდა ნინოს გზის ყველა წევრი ხელმძღვანელით დაწყებული მძღოლებით დამთავრებული პატარა ფურცელზე წერდა თავის სახელს და გვარს, შეეძლო ნიკიც მიეწერა. შემდეგ ყველა ეს ფურცელი თავს იყრიდა ერთ კალათაში, შემდეგ ირეოდა და ყველა ცალ-ცალკე იღებდა იქიდან თითოს, ჩუმად კითხულობდა სახელს და არავის ეუბნებოდა. ვისი სახელიც მას ამოუვოუვიდოდა იმის საიდომლო მეგობარი ხდებოდა. საიდუმლო მეგობრობა კი აი რაში მდგომარეობდა: იმ ადამიანისთვის ჩუმად უნდა ეკეთებინა საჩუქრები, ისე რომ მას ვერ გაეგო, ვინ იყო მისი საიდუმლო მეგობარი. რადგან ჩვენ 7 ივლისს ჩავედიტ თამაში ძეგვში დასულდებოდა 12 ივლისს.

ასეთ თამაშს ვთამაშობდით ფსიქოლოგიურ ტრენინგზე.
ძალიან მომწონდა .
იმდენად მომწონდა, რომ ორს ვუგზავნიდი ერთდროულად .

მერე? მერე ?