კარავი

ხო ესტონელები აი ფოტოც

დიკლოს მივუბრუნდები

სახლები ფიქალითაა ნაგები და გადახურვაც იმავე ნაშალი კლდისაა. შენობები ძალზედ მჭიდრო დგას ერთმანეთთან. შიგნით ინტერიერი მკაცრი და მინიმალისტურია. საწოლი, სკამი, მაგიდა და ღუმელი. კედელში ჩაშენებული დაახლოვებით 40#70-ზე ზომის 2 კარადა. რომლისგანაც ერთი კედელთან ერთად ისეა წაზნექილი რამის შესანახად არც ივარგებს. იატაკი და კედლები ყოველგვარი მოპირკეთების გარეშე. /ზედა სახლში, ოთახს ოდესღაც "ნაშპალერალი" ეტყობოდა და ნარჩენი იალქნებივით ეკიდა. ლეოკე პაპას დიდ ბოქლომიანი სკივრიც ედგა.


ასეთი სისადავის ნახვის მერე ძნელია ზოგადად რამის უქონლობაზე დაიწუწუნო.

ბუნება იმდენად საინტერესო არ იყო რამდენანაც იქაურებზე დაკვირვება. ლეოკე პაპას ქალიშვილი - სოფო და შვილიშვილი სტუმრობდნენ. მომეწონა როგორ ზრდიან თუშები ბავშვებს, როცა შია აჭმევს არ ატირებს, დროულად უცვლის გამოსაცლვლელს, არაა ზედმეტი აკრძალვები, თბილისურ ოჯახებში ასე ხშირად რომ მესმის. პატარა დიდ ბოქლომს ეთამაშებოდა, ერთხელ კი გახედა სოფომ და თავი ვერ შეიკავა "იჰ ერთი კი ხელი მოგეჭეჭყოს" უთხრა და ჩაიარა, არ მოაცილა. მერე პატარა სხვა ნივთხე გადაერთო და ახლა იმისაკენ მიიწელა, ჭოჭინიდან ცდილობდა წამოდგომას, არ გამოსდიოდა, ახალი მცდელობა ჰქონდა, ასე ვარჯიშობდა კარგა ხანს. თავის თავს იყო მინებებული და გადამეტებული, დამახრჩობელი ყურადღებისაგან თავისუფალი იყო.


ლეოკე პაპაც და სხვებიც იმას იხსენებდნენ სადღაც 8 წლიდან ცხვარს პატრონობდნენ და აი იმ მთის წვერიდან აქ როგორ ჩამოდიოდნენ პურის მოსახარშად, ანდაც დიკლოდან დართლოში რომ დადიოდნენ ბებიასთან და წაყლი არ იყო გზად და პირი უშრებოდათ.

სოფო გვეუბნებოდა ახალგაზრდობაში ისეთი კეკლუცი იყოო ახლა ასაკის გამო ვეღარო. ჩვენ დავრწმუნდით ლეოკე პაპას სიკეკლუცეში როდესაც თავისი ოთახი ჩვენ დაგვითმო, თვითOნ ხალიჩის საგებელი დაფინა აივანზე და ნაბადში გაეხვია. ძალიან გვერიდებოდა რასაკვირველია, მაგრამ ამასთან რაღაც ნაცნობი, მივიწყებული, სტუმრის პატივისცემის განსაკუთრებული, მთისათვის დამახასიათებელი სურნელი ვიგრძენით და ბევრი აღარ ვეკამათეთ.

ყოჩაღ თქვენ. ძალიან მაგარი ლაშქრობა განგიხორციელებიათ.

ძველი დიკლოს მონახულების გარეშე იმ დღეს არ ჩაუვლია. გავცდით ერთმანეთში მარჯვედ "შეცურებული" ტოტებისაგან გაკეთებულ ღობეებს და ტრიალ მინდორზე გავედით თუ არა დაცული ტერიტორიების მიერ გაკეთებული ეს აბრა ვნახეთ.



როგორც ვთქვი დიკლოში ფერისცვალებას ჩავედით და მთელი სოფელი ტყეს იყო შესეული, იქიდან "ქეიფიანი" წამოძახილები ისმოდა. ჩვენ ჩუმად მივუყვებოდით ბილიკს, დაღესტნის მთები ჩანდა, ხელმარცხნივ დიკლოს მთა, ნაძვები... შორიდან ძაღლმა დაგვიწყო ყეფა, ვიცავ ამ ადგილს უპატრონო ნუ გგონიათო. ცოტა შევეშინდა მაგრამ იმასაც ეზარებოდა სირბილი და ქვევითვე დარჩა. გავაგრძელეთ გზა.



ხედი დიკლოზე

Ismail

გმადლობ, მეორე ხარ /კარავიდან/ ვინც ეს გვითხრა და მესიამოვნა:)


ეს ფოტო სერიიდან "მე და დაღესტნის მთები"... პ.ს.მგონი დაღესტნისაა??



ეს კიდევ დიკლოს მთაა?

აქედან ქვევით ჩავედით და დიკლოს ძველი ციხე-სოფელიც გამოჩნდა.



დიკლოს ციხისაკენ ორი ბილიკი მიდის, ერთი მკვეთრი ასაძრომით, მეორე ხელმარცხნივ უფლო გრძელი და ასასვლელად მარტივი.



მირიამი პირველ-რთულ ასასვლელს აუყვა.

ნინის გადაღებული უნდა იყოს.

ეს ყვავილიც სადღაც მანდვე ბინადრობს.

ისევ სერიიდან "დიკლო და მე" ანუ ნინი85:)



დიკლო და მირიამი



ეს 2 ფოტო ნინის გადაღებულია

ძველი დიკლოსაკენ წასვლის წინ ლეოკე პაპამ გაგვახსენა, შემდეგი დღისათვის სასიარულოდ ჯოხები დაგვჭირდებოდა. სანამ სოფელს დავუბრნდებოდით ტყეში რამოდენიმე ჯოხი მოვძებნეთ. ბილიკს დავადექით, სალოცავის გამო ცოტა ჩამოვქვეითდით და ასე ვიარეთ სანამ ბილიკი არ დავლანდეთ. ჩვენი ნაცნობი ძაღლი, რომელმაც ყეფით გაგვაცილა და ამოსვლა დაეზარა ახლა ზედ ბილიკზე იწვა.

ჯოხებით ხელში ნელა და მძიმედ მივდივარ, ძაღლი კი ახლოს კი არა უკან უკან მიდის , განზე გადგა და ყეფით გაგვატარა. ეს იყო ძაღლებან მოქცევის პირველი პრაქტიკული მეცადინეობა.

სოფელს დავუბრუნდით, ვისადილეთ. ჩამოწვა ნისლები. მომავალი დღის ამინდის მარჩიელობაში მოსაღამოვდა და ისე ვიყავით დაღლილები ადრიანად დავწექით. ლეოკე პაპამ წყარომდე მიგვაცილა, გვიპატრონა და როგორც ვთქვი აივანზე დაიძინა.

დილით ნისლი წამოვიდა დაღესტნის მხრიდან, ხან სრულად მოიცავდა სოფელს ხან მოიწმინდებოდა იქაურობა. წვიმდა და იდარებდა. ასე სადღაც 2საათამდე? ზუსტი დროც არ ვიცით, ველოდებოდით ამინდის გამოსვლას.

ველოდებოდით როდის გამოიდარებდა. ლეოკე პაპამ მეცხვარე ძაღლებთან ქცევის წესები გვასწავლა. თუ ჩვენკენ წამოვიდოდნენ კენჭი უნდა გადაგვეგდო, კენჭს გაეკიდებოდა ძაღლი, ამასობაში 20 მეტრი უკვე გავლილი გვექნებოდა.

არ ვიცი კიდევ რითი დავიმსახურეთ, მაგრამ ცხენიანი გამცილებელი გამოგვაყოლა ლეოკე პაპამ.

ავუყევით აღმართს, გზაში შეგვხვდა ჯგუფი რომელმაც ეჭვის თვალით შეხედა ჩიღოში გადასვლისა და არდაკარგვის შანსებს, წინა დღით პოლონელი დაკარგულა და აშკარად ეზარებოდათ ჩვენი ძებნა, მაგრამ დავამშვიდეთ რომ ჯიპიესი გვაქვს და ავუყევიტ აღმართს.

წამოცრა ოდნავ, მერე ბილიკი ტყაში შედიოდა, ნაძვები გვფარავდა, ერთხელ მოგვიწია ნაძვის ქვეშ გაჩერება, მერე კი გადაიღო და მზედარი დაგვადგა. მალე ავედით, კახა /ჩვენი მეგზური და კარგი ადამიანი/ ქიმამადე ფიქრობდა ჩვენ აცილებას მაგრამ მერე დაღმართზეც ჩამოგვყვა. ბარგი ცხენზე იყო და რა გვიჭირდა:)

ხედი დიკლოზე


კახა , მირიამი, ნინი85

მერე დავიწყეთ დაშვება. აქ ბილიკი ორად იყოფა. ხელმარცხნივ ბილიკი ჩიღოსაკე მიდის, თUმცა ხშირად მარჯვნივ უხვევენ და იკარგებიან.



გზადაგზა მთაზე შეფენილი სოფელი გამოჩნდა, კესელოებიო მგონი. მაგრამ მზე იქიდან იყო და გადანათებული ფოტო გამოვიდა.

მაყვალი ვკრიფეთ სხეფებიანი მდინარის მახლობლად და მივადექიტ ხიდს. რომელზე გადასვლაც ცხენმა მკაცრად და ერთმნიშვნელოვნად არ მოინდომა, კახას დიდი მცდელობების და მოწელვა-მოქაჩვების შემდეგ /რომელიც უშედეგო აღმოჩნდა/ დავემშვიდობეთ, მადგლობები ვუთხარით, ცხენს მოვეფერეთ და ავუყევით აღმართს.

ცოტა ხანში ზევით ძროხეი მოვლანდეთ და ძაღლებიც აგვიყეფდნენ, მაგრამ ჩამოსვლა დაეზარათ. გავაგრძელეთ გზა. ორად გაიყო ბილიკი და მარჯვენას ავუყევით, რომელიც ნაძვნარ ტყეში შედიოდა. მერე ცხვრის ნავალ ბილიკზე აღმოვჩნდით. 50 მეტრი გავიარეთ და მივხვდით რომ ეს ის გზა არ იყო, უკანვე გამოვბრუნდით. დავჯექით, დავფიქრდით და მთაშენკას დავურეკეთ. მირიამი ამბობოს, ახლა რა უნდა უთხრათ, ტყეში ვარ ნაძვის ქვეშ ვზივარო და სად წავიდეო? ჰოდა წარმოიდგინეთ , რომ ლიკა ზუსტად მიხვდა სად ვიყავით, გვითხრა რომ მანდ მარტოდ მდგარი ხე უნდა დაგვენახა რომლის ზემოთაც ბილიკი იყო. დავინახეთ ეს ხე, მირიამი ამასობაში ბილიკს ეძებდა და მთაზე მდგომი ნანგრევის ქვევით და მარტოდ მდგარი ხის ზემოთ ბილიკს მივაგნეთ, ასე აღმოვჩნდით ჩიღოში.

ფოტოების ავტორია მირიამი






ჩიღო მიტოვებული სოფელია, სამანქანო გზა არაა, ხალხი არ ამოდის, სახლები ნელ ნელა იშლება. ორი ოჯახი თუ ცხოვრობს, ერთ-ერთს სოსო /გვარი აღარ მახსოვს/ სასტუმრო აქვს გაკეთებული.

გაგვიხარდა რომ სასტუმრო და მისი დიასახლისი დავინახეთ, არადა თUრმე კახას ნათესავია და მისგან სცოდნია კიდეც რომ ჩვენ მოვდივართ. სასტუმროში ღამისთევა და აბაზანით სარგებლობა თითოს 10 ლარი დაგვიჯდა. შესაძლებელი იყო გარეთ, რომელიმე მიტოვებული სახლის ბანზე კარავის გაშლა, მაგრამ ძაღლები ტრიალებდნენ და არ ვარჩიეთ.

ფოტოს ავტორია მირიამი.


დილით დავიბანეთ, ადამიანებად ვიგრძენით თავი და დართლოსაკენ გავემართეთ. მასპინძელი გამოგვყვა, წვიმის შედეგად ბილიკია ჩამოშლილი და ბარემ გავასწორებო.