ვინ გამოიცნობს ეს რა ფრინველია?

[Kakha]

ხოხობი და სეთი სად გინახავს?

[qvevri]

ხოხობი და სეთი სად გინახავს?

შურთხი და დურუჯი დარჩა

[Kakha]

აჰა, მივედით - დურაჯია, დურაჯი!

[qvevri]

პირდაპირ გეთქვა შე კაცო რაღას მაწვალე ამდენი
ისე რომელი პოეტი მოიხსემნიებს

[oto]

სანამ ქვევრი დასვამს შეკითხვას მე გეკითხებით ეს რა ფრინველია?

და ისიც თქვით დედალი ბეღურაა თუ მამალი?

[Kakha]

qvevri

გოგლა ლეონიძე - დურაჯი ხარ, მაყვალს შეფარებული!

[qvevri]

ძალიან სასაცილო სახელი ჰქვია. მინიშნება ბუ არ არის...

[qvevri]

და ბარებ მეორეც...

[lama]

და ბარებ მეორეც...

გულწითელა

[lama]

ძალიან სასაცილო სახელი ჰქვია. მინიშნება ბუ არ არის...

პირველი ასო "ბ" და მეორე "უ"


ან


პირველი "ჭ" და დანარჩენი სამი ასო "ოტი"

[qvevri]

დიდათ პატივს გცემ და გაფასებ, მარა არ გამოვა ეგ საქმე არანაირად

[qvevri]

რც ბუ და არც ჭოტი

[lama]

რც ბუ და არც ჭოტი

მიკიოტი

[ლეონტი]

ქვევრთან ბოდიში მაგრამა,
წინა გვერდზე რომ ფასკუნჯზე გვქონდა ლაყაფი.
1 ლექსი ვიპოვნე და ავტორი არ ვიცი მემეწონა, სიღმისეული მომენტია.
ჰოდა აქ დავდებ რა ბოდიში,
მხოლოდ ვინ გამოიცნობს ვისია ეგ ლექსი არა.

ფასკუნჯი

მზისკენ მიმაფრენს ფასკუნჯი, -
ფასკუნჯს უფსკრულის აქვს კუჭი;
მენა საგზალი ვარ მისი,
მაგრამ ვეყოფი?!
არ ვიცი!

მიფრინავს ლურჯი ფასკუნჯი, -
ისიც ლურჯია, ცაც ლურჯი;
ეჭვისა მახრჩობს მარყუჟი, -
ვერ ჩახვდი, - უდევს რა გულში, -
ძუნწია სიტყვა - პასუხში.

გავიარენით ჭირანო
(ხორცსა ვეპყრობი მომჭირნედ),
მინდარის ვიამირანო, -
შორიდან შევტრფი კოჭიმელს.

გაჭიანურდა ცორანო
(ფასკუნჯს, ეტყობა, მოშივდა)...
ნეტა, ეს შავი ყორანი
ტატოსია თუ პოსია?!

მიფრინავს ლურჯი ფასკუნჯი, -
მკერდით გამპობი ცეცხლეთის;
მზემდე ჯერ კიდევ ბევრია,
როგორც ეტყობა, მანძილი;

არადა, ახლა მე ჩემი
ჰა და ჰა ვიყო მეცხრედი, -
მოზრდილი უკვე ჩახეთქა
ჩემი ფასკუნჯმა ნაწილი.

მივეახლები კოჭიმელს?! –
თავი მეყოფა მე ჩემი?!
უფრორე სწორად: ამ ოხერს
ვეყოფი თუ არ ვეყოფი?!
თვალებს მიჭრელებს ფასკუნჯის
მთაგრეხილივით ბეჭები...
- ხომ კარგად?! - მკითხა უეცრად, -
ხმა მეცნაურა მეგობრის.

მიფრინავს ლურჯი ფასკუნჯი, -
მიქშუის, როგორც ქიბორჯი...
დარდიმანდები ხაშურში
შეექცევიან ციმორსა...
მექაჩებიან მიწისკენ
ძმაბიჭები და სუფრანი;
ხრეითით მესმის მე კრინი,
პატარძეულთით, - სოპრანო...

ვხედავ საკუთარ წინაპრებს:
დღედაღამ ფხიზლობს ბერბიჭა, -
კაცმა, ვინც იტყვის სიმართლეს,
რომ არ გაჰქუსლოს მერნითა.

ძეხორციელის აქ ყოფა
არ გახლავთ მთლად უხიფათო;
კაცსა, ვინც იჩენს კაცობას, -
ფიქრობენ: რა უხიმანონ!

მიფრინავს ლურჯი ფასკუნჯი, -
ისიც ლურჯია, ცაც ლურჯი;
ეჭვისა მახრჩობს მარყუჟი, -
ვერ ჩახვდი, - უდევს რა გულში, -
ძუნწია სიტყვა - პასუხში.

ამხედრებული ფასკუნჯზე,
მზისაკენ ქარებრ ვისწრაფვი;
ქართველი რათა გაშუქდეს, -
მყოფი მიწაზედ, მიწაშიც.

თვალებს ვაცეცებ გარშემო...
- რაღა ვქნა! – ვფიქრობ მე ჩემთვის, -
უეცრად ამ უგამჩენომ,
რომ მოინებოს დესერტი?!

ძირს სამშობლოა გაშლილი, -
ორი ვეშაპის შუაში;
ქსელია პირწავარდნილი
რომელიც ბაბაჭუასი, -
გულდასმით ნაგვირისტევი
მტკვრით, ქსნით, ალაზნით, არაგვით...
მე თავი გამოგვლიჯევი
რომელსაც დავიდარაბიტ.

გაფრენილს, - მზისკენ გაფრენილს, -
შემომცქერიან დაბლიდან:
ხცისი, ბეღლევი, ავლევი,
თიღვა, იკორთა, მთაწმინდა...
ლხენანი ამ ქვეყნისანი,
თავისუფლების სიტკბონი, -
რაც ვერ დაიცვა კრწანისმა,
რასაც იცავდა დიდგორი.
ლხენანი, - ხმევას რისასაც, -
ფასკუნჯს ვეხმიე, - ვაჩვიე;
მე, - სულის დასანაყრებლად,
სხეული ვინც მოვამშიე.

ერთხელაც, როცა იქნება! –
იქნება კია ეს წუთი?!
(გულს ეჭვი მიღრღნის იმდენი,
უყვარს რამდენსაც ფეხბურთი), -
მზის წინ როდესაც წავდგები
ნატამალიღა მე ჩემი,
ცათა საცერში გაცრილი, -
მე, - ჩემი მცირე ნაწილი
(ფასკუნჯი როცა შემომღვლეტს,
ჩემში რაცაა ზედმეტი), -
მე (ჩემთვის უკვე უჩინარს)
მზე მეტყვის, ვიცი, მზე მეტყვის:
- კაცო, ვინა ხარ?! აღარ ხარ! –
ხარ კაცის მეათასედი! –
რა გზები გამოიარე
შე, უბედურო, ასეთი?!

მზისკენ მიმაფრენს ფასკუნჯი, -
ფასკუნჯს უფსკრულის აქვს კუჭი;
მენა საგზალი ვარ მისი,
მაგრამ ვეყოფი?!
არ ვიცი!

[qvevri]

გააგრძელე და როცა გაარტყავ გეტყვი